 |
Πριν από την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου, ο Αντώνης Σαμαράς συζητούσε το ζήτημα με φίλο του από τον τραπεζικό τομέα, πρόσωπο το οποίο πολύ εκτιμά. (Οχι τον Νότη. Κάποιον άλλον…) Η σύσταση του συνομιλητή του ήταν να υπερψηφίσει η Νέα Δημοκρατία το Μνημόνιο, αλλά να διαφωνήσει στα επιμέρους και να επικεντρώσει σε αυτά την κριτική της. Ο Αντώνης, όμως, δεν μπορούσε να συμφωνήσει με την άποψη αυτή, διότι υποστήριζε ότι, ακόμη και αν απαιτείτο πλειοψηφία 180 και η Ν.Δ. υπερψήφιζε το Μνημόνιο, θα έχανε τον Καμμένο, ο οποίος εξέφραζε τον σκληρό πυρήνα του κόμματος. Αντιθέτως, καταψηφίζοντας το Μνημόνιο, θεωρούσε βέβαιο ότι θα προκαλούσε την αποχώρηση της Ντόρας Μπακογιάννη και του Κυριάκου Μητσοτάκη, οπότε ο ίδιος θα έβγαινε κερδισμένος, έχοντας πετύχει τον πλήρη έλεγχο του κόμματος. Αυτά έλεγε τότε – την εποχή της αθωότητας. Εκτοτε, πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι και, σήμερα, ο μεν Καμμένος έχει φύγει, παίρνοντας ένα υπολογίσιμο ποσοστό του κόμματος μαζί του, η δε Ντόρα συζητά την επιστροφή της…
