Του Δημήτρη Ρηγόπουλου
Και όμως, ήταν το τέλειο εκλογικό αποτέλεσμα. Αρκεί η χώρα να μη βρισκόταν για άλλη μια φορά με το ένα πόδι στον γκρεμό. Εξηγούμαι. Η καθίζηση των δύο μεγάλων κομμάτων απομακρύνει για το προβλεπτό, τουλάχιστον, μέλλον το ενδεχόμενο της διεκδίκησης κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Η απώλεια αυτής της δυνατότητας δημιουργεί για πρώτη φορά τις προϋποθέσεις για σοβαρές προγραμματικές συγκλίσεις και όχι καταναγκαστικά κυβερνητικά σχήματα. Δίνεται η ευκαιρία να αποκρυσταλλωθεί προγραμματικά αυτό που αναγνωρίζουν εκατομμύρια πολίτες εδώ και πολλά χρόνια: η σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ και η λαϊκή Δεξιά του Αντώνη Σαμαρά έχουν πολλά περισσότερα που τους ενώνουν, τουλάχιστον σε θέματα οικονομίας που σήμερα είναι το πρώτο.
Είναι σαφές ότι για το (αποδεκατισμένο) ΠΑΣΟΚ τα πράγματα δείχνουν πιο εύκολα. Η συρρικνωμένη εκλογική του βάση ελάχιστη σχέση έχει πια με την παπανδρεϊκή κληρονομιά της δεκαετίας του ’80 και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, απαλλαγμένος από τις κρατικίστικες φατρίες που φυλλορροούν προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Δημοκρατική Αριστερά ή άκόμα και τον Πάνο Καμμένο, μπορεί, εφόσον το επιθυμεί, να μετασχηματίσει το ΠΑΣΟΚ σε ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Ο Κώστας Σημίτης και ο Γιώργος Παπανδρέου θα «σκότωναν» για μια τέτοια ευκαιρία.
Πιο δύσκολη η θέση του Αντώνη Σαμαρά. Ομως, η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ τού δίνει τη δυνατότητα να ποντάρει σε μια νέα ιδεολογική αυτοπεποίθηση της Δεξιάς, ορίζοντας τον εαυτό του ως το βασικό πολιτικό ανάχωμα απέναντι στην προέλαση της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ταυτόχρονα η αποτυχημένη κάθοδος τριών φιλελεύθερων σχήματων (Δημοκρατική Συμμαχία, Δημιουργία Ξανά!, Δράση – Φ.Σ.) αναδεικνύει τις δυνατότητες δημιουργίας ενός νέου πόλου που θα μπορούσε δυνητικά να είναι κυβερνητικός εταίρος τόσο της Ν.Δ. όσο και του ΠΑΣΟΚ. Και δεν είναι καθόλου απίθανο αυτός ο νέος πόλος να προσελκύσει πολιτικούς των δύο (πρώην) μεγάλων κομμάτων με περισσότερο μεταρρυθμιστική ατζέντα.
Αυτά είναι καλά νέα, γιατί αρχίζει και ξεκαθαρίζει το τοπίο. Εχουμε Αριστερά και έχουμε ελπίδες να αποκτήσουμε και μια Δεξιά που δεν θα φοβάται τον ίσκιο της. Ελπίζουμε το κόστος για όλα αυτά να μην είναι μια εθνική τραγωδία.
