 |
Στις 6 Μαΐου ο Αντώνης Σαμαράς υπέστη μία συντριπτική, προσωπική ήττα. Το ξέρουν οι πάντες, το λένε ώς και τα πουλάκια της δημώδους παράδοσης. Κατά πόσον όμως το συναισθάνεται και ο ίδιος είναι αμφίβολο. Πάντως, οφείλει να σταθμίσει, από τη μία πλευρά, το χρέος του προς τον τόπο και την παράταξη και, από την άλλη, τη φιλοδοξία του να γίνει πρωθυπουργός. Εφόσον έχει επίγνωση της ευθύνης του, είναι βέβαιο ότι το χρέος του θα υπερτερήσει και θα κάνει πίσω, ανοίγοντας τον δρόμο προς τη διάδοχη κατάσταση, στην οποία θα πρέπει να παράσχει την πλήρη υποστήριξή του, ώστε η Κεντροδεξιά να δώσει τη μάχη των επομένων εκλογών με πνεύμα ομοψυχίας. Είναι, πάνω απ’ όλα, ζήτημα τιμής. Είναι όμως και ζήτημα επιβίωσης, διότι μόνον θυσιάζοντας φιλοδοξίες που δεν έχουν ελπίδα πραγμάτωσης διασώζει την υστεροφημία του. Οταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ παραιτήθηκε από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας το 1985, ένας συνεργάτης του τον ρώτησε γιατί φεύγει, ενώ την ίδια στιγμή ελέγχει ολόκληρη την κοινοβουλευτική ομάδα. «Για να με ρωτάνε γιατί έφυγα και όχι γιατί έμεινα» ήταν η απάντηση του τελευταίου γνήσιου ευπατρίδη της πολιτικής. Σημειωτέον, δε, ότι ο Αντώνης Σαμαράς θεωρεί εαυτόν πολιτικό απόγονο του Αβέρωφ…
