 |
Μια καραμπίνα, μια θηλιά ή μια βουτιά στο κενό γράφουν τον επίλογο της ζωής ανθρώπων που στην Αθήνα, στην Καβάλα, στα Γιάννενα και σε ολόκληρη την Ελλάδα του μνημονίου δεν κατάφεραν να αντέξουν. Τα οικονομικά βάρη στο (θολωμένο τους) μυαλό έγιναν ντροπή που ξεπλένεται μόνο με αίμα έτσι ώστε να καθαρίσει το όνομα τους αλλά κυρίως των παιδιών τους.
Για τους περισσότερους αυτό φαίνεται (και είναι) ένα απονενοημένο διάβημα. Όμως, έστω και για ελάχιστους, δυστυχώς μοιάζει σαν μια διέξοδος προς την ελευθερία. Το δυστύχημα για την κοινωνία μας είναι ότι τέτοιες πράξεις αρχίζουν να γίνονται συνήθεια. Σαν τις ληστείες των τραπεζών που στις αρχές του ’90 γίνονταν ακόμη και πρωτοσέλιδα και σιγά – σιγά κρύφτηκαν στα μονόστηλα των εφημερίδων για να εξαφανιστούν πλέον ακόμη και από την καθημερινή ενημέρωση. Βέβαια οι ληστείες εξακολουθούν και γίνονται, όμως δεν ιντριγκάρουν πια τον αποχαυνωμένο θεατή.
Μόνο να χαμογελάσει μπορεί αν «συμμετάσχει» σε κάποια και τον δείξει η τηλεόραση. Ειδικά αν μοιάζει με την τηλεοπτική ληστεία στην οποία «όλοι και όταν λέμε όλοι», είναι κλέφτες. Σαν μια καρικατούρα της πολιτικής.
Όμως στις αυτοκτονίες δεν υπάρχουν χαμόγελα. Μόνο πόνος και θλίψη που με τον καιρό ξεθυμαίνει. Το αρχικό σοκ γίνεται τσίμπημα, ύστερα μούδιασμα και μετά αναισθησία. Αυτό άλλωστε είναι το επιθυμητό για τους κυβερνώντες που προσπαθούν να γλιτώσουν όσο πιο αναίμακτα γίνεται τους εαυτούς τους. Οι «παλιοί» αποσύρονται, οι «νέοι» ευαγγελίζονται την αλλαγή για να υφαρπάξουν μία ψήφο και ο κύκλος του αίματος συνεχίζεται.
Αλλωστε οι πολιτικοί σαν άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι νίπτουν τα χείρας τους. Από το «μαζί τα φάγαμε» βρέθηκαν ακόμη και «στο μόνος του τα έφαγε». Και μπροστά στην κατακραυγή γιατί πλέον δεν υπάρχει Βαραβάς για να ελευθερωθεί τα ρίχνουν ακόμη και στο επάγγελμα: «Συνταξιούχος φαρμακοποιός, βιοτέχνης, υδραυλικός, μισθωτός και να μην του φθάνουν;» αναρωτιούνται οι φωστήρες. Γιατί βρε φίλε μαζί τα κολλήσατε τα ένσημα; Μαζί είχατε τις κρατήσεις στους μισθούς; Μαζί σχεδιάσατε τη ζωή σας;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο χορός που στήνεται επάνω από τις σορούς των αυτόχειρων πολλές φορές εξελίσσεται σε ένα παιχνίδι εντυπώσεων και καπηλείας που διαρκεί από ελάχιστα λεπτά μέχρι λίγες μέρες. Μετά ξεχνιέται και μένει μόνο η οικογένεια να θυμάται τον άνθρωπό (της) που έχασε και βιώνει το δικό της Γολγοθά χωρίς, όμως, την Ανάσταση.
Άλλωστε σε αυτή την χώρα οι σταυροί του Μαρτυρίου περισσεύουν. Τα θαύματα υπολείπονται!
Κατερίνα Αθανασίου
