Σχολιάζει ο Στέφανος Καραμούτσιος
 |
|
Άρχισε άτυπα η προεκλογική εκστρατεία για τις εθνικές εκλογές που η πιθανότερη ημερομηνία διεξαγωγής τους είναι η 6η Μαίου. Βέβαια η ατζέντα αυτής της προεκλογικής αντιπαράθεσης, με καθορισμένο εκ των προτέρων και μάλιστα με ασφυκτικό τρόπο το πλαίσιο της πολιτικής των επόμενων χρόνων, είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένη.
Χωρισμένες οι πολιτικές δυνάμεις σε δύο στρατόπεδα, το μνημονιακό και το αντιμνημονιακό, με αδυναμία εκφοράς σύγχρονου και ουσιαστικού πολιτικού λόγου και μέσα σε μία έρημο ιδεών και πειστικών προτάσεων και επιχειρημάτων, περιορίζονται και θα περιοριστούν σε μια στείρα και ανέξοδη (παλιά μου τέχνη) καταγγελιολογία με εκατέρωθεν άσφαιρες βολές.Γιατί ούτε οι μνημονιακοί έχουν να παραθέσουν ένα νέο πολιτικό αφήγημα για τη χώρα, πέρα από τα γνωστά διλήμματα-που αφήνουν ασυγκίνητα τα εκατομμύρια των ανέργων και των οικονομικά δεινοπαθούντων-ούτε οι αντιμνημονιακοί-πέραν των φωνασκιών περί προδοσίας και τα συναφή-έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν.
Ήταν,λοιπόν, φυσικό και επόμενο η Καρατζαφεροποίηση της πολιτικής διαμάχης.Γιατί η επιλογή και η απόφαση για την «τελική λύση» του μεταναστευτικού ανοίγει ένα καινούριο κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού ρατσισμού. Από κοινωνικός και σε μεγάλο βαθμό πολιτικός, ο ρατσισμός αυτός γίνεται τώρα κρατικός και μάλιστα με κυβερνητική απόφαση. Και είναι εξόχως σουρεαλιστικό που ο «καρατζαφερισμός» θριαμβεύει την ίδια στιγμή, που το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη βυθίζεται σε δημοσκοπικά χαμηλά, ίσως επειδή τα μεγάλα κόμματα αποδεικνύονται πιο καρατζαφερικά από το δικό του!
Ο σκοπός του εγχειρήματος, όσο και προσχηματικός και αν είναι, με τη δημιουργία στρατοπέδων κράτησης για τους μετανάστες με στόχο την κατά το δυνατόν ταχύτερη απέλασή τους είναι ατελέσφορος. Γιατί όσα χρόνια και να λειτουργήσουν, όσο μόνιμες εγκαταστάσεις και να γίνουν (εως ότου εκκενωθεί οριστικά η χώρα από μετανάστες, κάτι όμως πρακτικά αδύνατο) η κράτηση σε αυτές θα έχει προσωρινό χαρακτήρα, επειδή θα λειτουργούν ως απλός χώρος μεταγωγής. Όμως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όσο προσωρινά και αν είναι, δηλητηριάζουν το καθεστώς δικαίου στη χώρα μας,που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να υπάρχει σε τέτοιους χώρους. Και είναι βέβαιο ότι αυτό το καθεστώς της αυθαιρεσίας θα μετατραπεί νομοτελειακά σε καθεστώς κάθε είδους ανομίας και κυρίως βίας από ένα καθεστώς δεσμοφυλάκων.
Είναι, λοιπόν, αντιληπτό πως η άρον-άρον επιλογή του Χρυσοχοίδη και της γνωστής παρέας του, που έχει την αφετηρία της στη διάσωση των εμπνευστών της από τον πολιτικό τους καταποντισμό, μπορεί εκμεταλλευόμενη την ύπαρξη ενός σοβαρότατου κοινωνικού προβλήματος(για το οποίο για πολλά χρόνια αγρόν ηγόραζον) να οδηγήσει σε επικίνδυνους ατραπούς.
