 |
Ας πούμε ότι δεν είναι αυθάδεια, αλλά μια εκκεντρική προτίμηση σε μια softcore αντίληψη της πραγματικότητας. Το περίφημο ταξίδι του πρωθυπουργού και των συνεργατών του στη Κίνα αποτελεί μια σπουδαία συμβολή στο διαχρονικό αλλά κάπως ξεπερασμένο είδος γραφής του χρυσού άρλεκιν. Ο χαρισματικός ηγέτης μιας μικροχαρούς δημοκρατίας ταξιδεύει στη χώρα του μεταξιού και προσφέρει γη και ύδωρ (σιδηρόδρομους, αεροδρόμια, λιμάνια). Επειδή, όμως, εκτός από χαρισματικός είναι και προνοητικός, σπεύδει να καταθέσει με αυτή την γοητευτική, κατσαρή εκφορά της αγγλικής γλώσσας, μεγαλεπίβολες γεωπολιτικές εκτιμήσεις που όσο να ναι κανείς δεν τις έχει σκεφτεί ξανά. Οι ευγενικοί και τίμιοι οικοδεσπότες δείχνουν την γενναιόδωρη ανοχή που προβλέπει το μεγαλείο τους και αφού θαυμάσουν τα μπαγκάζια του ταξιδευτή από τη Δύση εγγυώνται για λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και λάδι.
Πίσω στην Ελλάδα, οι φίλοι του χρυσού άρλεκιν είναι τυχεροί γιατί στη πατρίδα του μελοδράματος, εσχάτως χαρίζονται συγκλονιστικά πολλές ευκαιρίες ώστε να εντρυφήσουν όλοι στο είδος: oι μεγάλες εφημερίδες «είδαν πολύ συγκεκριμένα σήματα» από τη μακρινή Κίνα, σχεδόν αστρικά. Τα δελτία ειδήσεων κατέγραψαν μια σουπερνόβα επενδύσεων έτοιμη να απλωθεί πάνω από την Ελλάδα και να την απαλλάξει από τη μιζέρια της. Ο επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ κ. Σταυρίδης έσπευσε να αφηγηθεί με -σχεδόν εκκεντρική- αγαλλίαση τα μόλις 4 λεπτά συνάντησης που χρειάζεται ο πρωθυπουργός για να πείσει έναν ξένο επιχειρηματία να επενδύσει στην χώρα. Οτι ο κ. Σαμαράς είναι το πιο απαιτητικό «αφεντικό» με το οποίο έχει ποτέ δουλέψει. Παραδέχτηκε ότι πράγματι του τηλεφωνεί μέσα στη νύχτα, όχι για τα επιμέρους, αλλά για τα ουσιώδη. Θα παρακάμψω το διόλου κολακευτικό επιθετικό προσδιορισμό «αφεντικό» για το αξίωμα του πρωθυπουργού (εκτός αν ο επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ αναφέρεται στο αξίωμα που υπήρχε στις μοναρχίες της Ευρώπης πριν την εγκαθίδριση των δημοκρατιών) και θα του θυμήσω μια άλλη «cheesy» ατάκα του κ. Σαμαρά στη πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου: «ο λαός είναι το αφεντικό».
Το πρόβλημα με το είδος του χρυσού άρλεκιν ως αντίληψη της πραγματικότητας και επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης είναι ότι αποτελεί προϊόν ρεφλέξ του μεταπολιτευτικού πολιτικαντισμού, τον οποίο σύντομα θα αναγκαστούμε να τον αποχαιρετήσουμε. Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ η ελληνική οικονομία συνεχίζει να συρρικνώνεται, η πτώση στο τζίρο της ελληνικής βιομηχανίας είναι δραματική, το ποσοστό του 27% της ανεργίας δεν μειώνεται, το πολιτικό «δελφινάριο» ως κεντρική πολιτική σκηνή είναι ο κανόνας, η εγκληματικότητα βρίσκεται σε ιστορικά υψηλά μεγέθη. Τέλος υπάρχει και το κακό προηγούμενο με τα διάφoρα ελληνικά ευφορικά σύνδρομα που αποδείχτηκαν απλώς πειραγμένοι αριθμοί, ελλείμματα και κοινές απάτες.
Η ανώδυνη φυγή που χαρίζει η επίπλαστη αισιοδοξία ενός άρλεκιν μπορεί να λειτουργεί καταπραϋντικά στις απορρυθμισμένες ορμόνες ενός μεμονωμένου αναγνώστη που συνήθως έχει λυμένα τα βασικά. Ωστόσο η κοινωνική, πολιτική και οικονομική πραγματικότητα ούτε τιθασεύεται με τρικ, ούτε θάβεται κάτω από κόκκινα εθιμοτυπικά χαλιά. Οι ηρωϊκές θυσίες, τις οποίες η μεγαλύτερη μερίδα των πολιτών εξακολουθεί να κάνει, η αλληλεγγύη, η υπομονή και το κουράγιο δεν ανήκουν στο κόσμο των άρλεκιν, αλλά των βιβλίων της ιστορίας. Γενικά, όπως έχει δείξει, η ιστορία διαθέτει χιούμορ αλλά σπάνια αστειεύεται.
