 |
Καλέ, τι σινεμά και θέατρο μου λες; Και τον Σουλεϊμάν στην τηλεόραση, να σου πω την αλήθεια μου, τον βαρέθηκα. Αμάν, πια, με τη Χουρέμ. Βέβαια, κρέμασαν τον Ιμπραήμ.
Τα’ θελε ο κώλος του! Τέλος πάντων. Κάθε Σάββατο πάω Κολοσσαίο και βγάζω όλη την εβδομάδα μια χαρά σε διασκέδαση. Και πάμφθηνα. Τι πάμφθηνα; Τζάμπα! Αν θυμάσαι, δυο εβδομάδες πριν είχαμε την Κική Δημουλά. Να δεις ποιο, μωρέ, ήταν το θέμα; Α! Ναι. Τα παγκάκια. Εγώ η έρμη την ήξερα για ποιήτρια. Είχα διαβάσει και κάτι ποιήματά της. Έχει ταλέντο. Αυτά λέω και της κόρης μου. “Άνοιξε τα στραβά σου!”. Έχει γράψει κι η κόρη μου ποιήματα. Να σου απαγγείλει ένα για το ηλιοβασίλεμα, να σε πιάσει το δάκρυ! Τέλος πάντων…
Για τη Δημουλά λέγαμε… Ποιήτρια. Αλλά, κάτι καλοί κύριοι, είδαν ότι είχαμε ακεφιές και την έκλεισαν για το Κολοσσαίο. Μας τη σύστησαν σαν γριά δύστροπη που δεν τη χωράει το παγκάκι. Όνειρο περάσαμε! Φωνές, φασαρία, διαμαρτυρίες. Άντε να ξαναβγεί στην Κυψέλη η ποιήτρια, να θελήσει να κωλοκάτσει… Ούτε κατάλαβα πώς κύλησε η εβδομάδα. Να ‘ταν κι άλλη. Μετά έφεραν μια παράσταση για την Τζολί, αλλά δεν μπορώ να σου πω ότι με ενθουσίασε. Δεν χώραγε πολύ κακία. Ήταν καλούλα. Λίγα πράγματα. Μετά έφεραν ένα νομοσχέδιο, λέει, για την τρομοκρατία, με κάτι πολιτικούς… Χλιαρά πράγματα. Τα ίδια και τα ίδια. Εντάξει, με κόφτει η τρομοκρατία, αλλά και δεν…
Μέσα μου χαίρομαι ότι πάει καλά η Χρυσή Αυγή. Να μάθουν! Και μια…μωρέ, πώς τη λένε; Ραχήλ! Από πού να ‘ναι; Για ένα μπλουζάκι που φορούσε μ΄ έναν παπαγάλο. Εντάξει, ανάλαφρο θεματάκι για το καλοκαίρι. Τώρα, όμως, ανεβαίνει Ρεπούση και ο χορός του Ζαλόγγου. Αυτό, μάλιστα. Έχει και δράση και Ιστορία. Μ΄ αρέσουν εμένα τα διδακτικά. Ο άνθρωπος, όσο ζει, πρέπει να μαθαίνει, Σούλα μου. Άκου λέει… δεν υπήρξε χορός του Ζαλόγγου – και είναι και επιστήμων άνθρωπος.
Διαβολεμένη γυναίκα, παιδί μου. Γι’ αυτό έχουν σηκωθεί τα φρύδια της. Σιγά-σιγά θα μας πουν ότι δεν υπήρξε και Κρυφό Σχολειό και Άγιος Βασίλης και Θεός. Σχώρα με, Παναγία μου! Που θα πέσει φωτιά και θα μας κάψει καμιά ώρα, Σούλα μου. Αλλά χίμηξαν επάνω της οι δημοσιογράφοι… Πού την πονεί και πού την κόφτει! Κι αυτή να λέει «αφήστε την Ιστορία στην ησυχία της, δεν θα σας μιλήσω για τον χορό του Ζαλόγγου, που να μου τάξετε ζαφείρια και διαμάντια». Άκου δεν θα μας μιλήσει… Τον χάρηκα και τον Κώστα και τον Νίκο και τον Μιχάλη και τον Δημήτρη και τον Χρήστο. Δημοσιογράφοι! Σαν γεράκια έπεσαν πάνω της. “Θα μας μιλήσεις και θα πεις και δυο τραγούδια”. Και κείνη επέμενε «Μαλάκας είμαι; Που να μην έσωνα να μιλήσω για τη Σμύρνη». Και κατά πάνω της αυτοί. “Μίλα!”. Είχε αγωνία, πλοκή, ανακατωσούρα! Φωνές, φασαρία, κραυγές, τσακωμοί. Πεθαίνω, πεθαίνω από ηδονή! Αυτοί είναι οργασμοί! «Τέτοια έργα να μας φέρνετε», φώναζε κι ο κόσμος από τις κερκίδες! Έχουν και ιστορικό χαρακτήρα, Σούλα μου… Δεν ξέρω αν στο ξαναείπα: Εμένα μ’ αρέσουν τα έργα με διδακτικό χαρακτήρα.
