[…]»Απαιτούμε, ο θάνατος των δύο συγγενών μας, να μη χρησιμοποιηθεί για πολιτικές σκοπιμότητες, απ’ όποιον προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το γεγονός για να τροφοδοτήσει ρατσιστικό μίσος». Είναι τα λόγια-μνημείο της οικογένειας των στυγερά δολοφονηθέντων στο Αλιβέρι. Λόγια που αξίζουν όσα τρία αντιρατσιστικά νομοσχέδια μαζί. Λόγια χρυσάφι. Λόγια κρυστάλλινου νου. Δεν πάν’ να καταθέτουν όλοι και από ένα αντιρατσιστικό νομοσχέδιο (μέχρι και οι ναζί καταθέτουν δικό τους). Δεν πάν’ να κάνουν βαθυστόχαστες δηλώσεις οι βουλευτές και οι υπουργοί μαζί. Με πέντε κουβέντες, οι άνθρωποι «πέταξαν στα σκουπίδια» όλα τα αντιρατσιστικά νομοσχέδια. Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, πέντε μέρες κοσκινίζει, λέει ο λαός. Αυτή η οικογένεια, έχει ξεχωριστά «κότσια», λοιπόν. Επειδή κατάλαβε τι θα «κοσκίνιζαν» στο όνομά της, «ζύμωσε» η ίδια. Και «ζύμωσε» ένα σπάνιο μάθημα ήθους και αξιοπρέπειας, ένα ξεχωριστό μήνυμα ουμανισμού και ανωτερότητας. Ξεκαθάρισε πως δεν δέχεται κανένα πολιτικό και «πατριωτικό καπέλο» και ούτε θέλει, στο δικό της όνομα και των ανθρώπων που τόσο μπαμπέσικα και απάνθρωπα δολοφονήθηκαν, να καλλιεργηθεί και άλλο ρατσιστικό μίσος. Ας ασχοληθεί η δικαιοσύνη με τον κατηγορούμενο για τη στυγερή δολοφονία. Θέλει τόνους κουράγιο και ανθρώπινης συνείδησης, να μη θολώσεις τέτοιες στιγμές, να μη σε κυβερνάνε θλίψη και θυμός. Αυτοί τα έχουν.
Είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Προηγήθηκε η επιστροφή των λουλουδιών των ναζί, από τη χήρα του Μανώλη Καντάρη τον Μάιο του ‘11. Σε ένα διάλειμμα από τα πογκρόμ που έστησαν τότε οι ναζί στην Αθήνα, για να «καπελώσουν» την αδιανόητη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου για μια βιντεοκάμερα, θέλησαν να δείξουν και «συμπαράσταση» στη γυναίκα του θύματος. Και αυτή, οπλισμένη με θάρρος «χιλίων λεόντων», δεν άφησε δάκρυα και οργή να θολώσουν το μυαλό της. Τους τα πέταξε στα μούτρα, δείχνοντάς τους ότι ο πόνος της δεν μπορεί να γίνει όπλο στα χέρια τους για να κυνηγούν όσους έτσι κι αλλιώς θα κυνηγούσαν – και, απλώς, έψαχναν μια παραπάνω αφορμή.
Αυτοί λοιπόν είναι οι άνθρωποι που εφαρμόζουν στην πράξη τα αντιρατσιστικά νομοσχέδια. Που δεν περιμένουν να «ωριμάσουν οι συνθήκες» ή να προσέχουν μη δυσαρεστηθούν «κλήρος και ένοπλες δυνάμεις» για να αποφασίσουν. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που αφοπλίζουν τα χέρια των δολοφόνων. Κάθε εθνικότητας δολοφόνων. Σε αυτούς πρέπει ο σεβασμός. Η ταπεινή υπόκλιση. Σε αυτούς αξίζει η προβολή. Η προβολή και όχι η ανθρωποφαγία από οθόνης που, σε κάθε τέτοια περίπτωση, επιχειρείται. Σκίστε, λοιπόν, τα αντιρατσιστικά νομοσχέδια και ας υποκλιθούμε σε αυτούς τους Ανθρώπους.
