Ο Βελλερεφόντης ανέλαβε να σκοτώσει την Χίμαιρα. Ο ήρωάς μας όμως ήξερε ότι για να μπορέσει να πετύχει το σκοπό του, έπρεπε να εξουσιάσει πρώτα τον μυθικό Πήγασο. Το φτερωτό άλογο κατέβαινε κι έσβηνε τις νύχτες τη δίψα του στην πηγή Πειρήνη. Όσο κι αν προσπαθούσε ο Βελλεροφόντης να το αιχμαλωτίσει, ποτέ δεν τα κατάφερνε και το φτερωτό άλογο, όλο του ξέφευγε. Τότε η Θεά Αθηνά ήρθε στον ύπνο του και του έδωσε τα χρυσά χαλινάρια για να μπορέσει να πιάσει τον Πήγασο. Τον ορμήνεψε να θυσιάσει έναν ταύρο στον πατέρα του τον Ποσειδώνα και να ξεκινήσει. Όταν ο Βελλεροφόντης ξύπνησε, βρήκε τα χαλινάρια κι έκανε όπως του είπε η Θεά. Έτσι ο ήρωας αιχμαλώτισε τον Πήγασο και ξεκίνησε για να σκοτώσει τη Χίμαιρα. Με τη βοήθεια του Πήγασου ο Βελλεροφόντης εκτόξευσε τα βέλη του εναντίον του τρομερού αυτού τέρατος και τελικά το νίκησε.
 |
Στο πρώτο κεφάλι της Χίμαιρας, το κεφάλι του λιονταριού βλέπω τον δισέγγονο της λογοτέχνισσας, γιατί στον δικό του εικονικό και διαταραγμένο κόσμο, ασφαλώς θα αισθάνεται σαν τον αδιαμφισβήτητο βασιλιά της σύγχρονης ελληνικής ζούγκλας…
Στη θέση του φιδιού, βλέπω με τα μάτια της φαντασίας μου τον παρασυνταγματολόγο, που ήρθε από το πουθενά και μας έχει κάτσει στο σβέρκο. Φίδι κολοβό που δε διστάζει μπροστά σε τίποτα, προκειμένου να ικανοποιήσει τη νοσηρή του αρχομανία και να εξασφαλίσει την πολιτική του επιβίωση.
Το τρίτο κεφάλι, κεφάλι τράγου, ανήκει δικαιωματικά, όπως τον βλέπω, στον Μπαρμπα Φανούρη, που αναχαράζει ασταμάτητα, τα τσιτάτα παλαιών ένδοξων εποχών αξιοπρεπούς αριστεροσύνης.
Μισητή κι επικίνδυνη η τρικέφαλη Τρόικα Εσωτερικού, ίδια με την μυθική Χίμαιρα, ξερνάει «φλόγες και φωτιές απ’ τα πλατιά ρουθούνια», φλόγες και φωτιές που καίνε ανθρώπους, όνειρα, ελπίδες…
Μόνο που στη δική μας ιστορία, με τον δικό μας Βελλεροφόντη, αυτός κοιμάται ακόμα τον ταραγμένο ύπνο του παραμιλώντας.
Κι εν τω μεταξύ η νέα αυτή Χίμαιρα συνεχίζει να κατακαίει ανθρώπους, όνειρα, ελπίδες… Κι η Θεά Παλλάδα με τα χρυσά χαλινάρια στο χέρι και τις ορμήνιες της στο στόμα, δε λέει να ΄ρθει, αργεί…
