 |
Του Γιάννη Παπαδημητρίου
Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε ο ανασχηματισμός, τα περισσότερα σχόλια στο διαδίκτυο και τα Μ.Μ.Ε αφορούσαν τον διορισμό του Άδωνη Γεωργιάδη στο Υπουργείο Υγείας. «Θα πουλάει τα βιβλία του κι ο Ε.Ο.Π.Υ», «Άδωνις ο Χάρος», «η υγεία μας στα χέρια του μπουμπούκου», κι άλλες τέτοιες χοντράδες και χάχανα ακολούθησαν την υπουργοποίησή του. Εύκολο θύμα για δημόσιο χλευασμό ο συγκεκριμένος. Γραφική φιγούρα, από την τηλεοπτική πώληση των βιβλίων του, κωλοτούμπας περιωπής -έμαθε τα κόλπα στο ΛΑ.Ο.Σ- άρα πολιτικά τρωτός και άντρας που, λόγω του ερωτευμένου γάμου του, έχει εξελιχθεί σε «μπουμπούκος». Κοινώς, η θέση του ήταν εξαρχής ευάλωτη. Η δημόσια εικόνα του είναι τόσο φθαρμένη, που ό,τι κι αν εξαγγείλει στο μέλλον, ακόμη κι αξιόλογο, είναι καταδικασμένο. Δικαίως ή αδίκως, ουδείς πρόκειται να τον πάρει στα σοβαρά. Ωστόσο, δεν ήταν επιλογή του να γίνει υπουργός Υγείας. Άλλοι αποφάσισαν τον ανασχηματισμό. Εκείνος, ενδεχομένως, να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, γιατί είναι λαμπρή ευκαιρία για τον ίδιο να δείξει ότι αξίζει.
Δεν έχω καμία πρόθεση να υπερασπιστώ τον κ. Γεωργιάδη. Αλλά, θεωρώ ότι η κατάσταση τούτη τη στιγμή είναι τόσο σοβαρή, που ο εκτεταμένος σχολιασμός του είναι εξαιρετικά αποπροσανατολιστικός. Λες και το μοναδικό μας πρόβλημα είναι ο Άδωνις. Γιατί δε σχολιάζει κανείς το σουρεαλιστικό μπάχαλο με το Υπουργείο Πολιτισμού, που το συγχώνευσαν, τάχα για την ευελιξία του υπουργικού σχήματος, κι έναν χρόνο αργότερα το κάνουν πάλι αυτόνομο; Έχει υπολογίσει κανείς πόσο κοστίζουν οι αλλαγές των διευθύνσεων; Δηλαδή, αυτή η κίνηση τι εξυπηρετεί; Ο κύριος Γιάννης Ανδριανός, τι σχέση έχει με τον αθλητισμό; Για να κρατήσει ο πρωθυπουργός τις καραμανλικές ισορροπίες στο κόμμα του; Ως πότε αυτή η βαλσαμωμένη νοοτροπία του μικροκομματικού συμφέροντος θα υποδεικνύει τις επιλογές τους;
Το αποτέλεσμα του ανασχηματισμού νομίζω είναι ξεκάθαρο. Σαμαράς και Βενιζέλος πέταξαν έξω από την κυβέρνηση τη ΔΗΜ.ΑΡ -αυτό, τουλάχιστον, δείχνει μέχρι σήμερα η πορεία της ΕΡΤ- και μοίρασαν ξανά τα υπουργεία σε όσους δε φοβούνται να «καούν» (ο Βενιζέλος δεν πιάνεται). Με άλλα λόγια, το κόμμα που καταποντίστηκε στις εκλογές του 2012, το κόμμα του οποίου η πολιτική αποδοκιμάστηκε όσο τίποτα, το κόμμα που ο ελληνικός λαός αποφάσισε με την ψήφο του να το τελειώσει από τον πολιτικό χάρτη της χώρας, συμμετέχει στη σημερινή κυβέρνηση με ποσοστό 33%! Γιατί, κύριε Σαμαρά, κρατάτε εσκεμμένα το ΠΑ.ΣΟ.Κ εν ζωή; Αυτή την απάντηση οφείλετε να δώσετε.
Η πιάτσα βουίζει για εκλογές τον Σεπτέμβρη. Τα σενάρια της χρεοκοπίας βγαίνουν πάλι από τα ράφια, όπως τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή. Σύντομα, θα ακουστούν και φήμες για έξοδο από το ευρώ. Το «success story» ξεθώριασε γρήγορα, φτου κι από την αρχή. Κι όλα αυτά γιατί ο Σαμαράς, από τη λύσσα του να γίνει πρωθυπουργός, ξέχασε ότι τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται πριν τις εκλογές. Και τώρα, που τα νούμερα πάλι δεν βγαίνουν, δεν μπορεί μόνος του να αντιμετωπίσει τα ψέματά του. Χρειάζεται τις πλάτες του Βενιζέλου κι ένα καλό αλεξικέραυνο, τον Άδωνη. Αλήθεια, αυτή η Ντόρα, πού χάθηκε;
