Όλοι γνωρίζουν την ιστορία της «δεδηλωμένης» και την σχετική καθοριστική παρέμβαση του Χαριλάου Τρικούπη, ο οποίος έθεσε τέρμα στην αυθαιρεσία του Γεωργίου του Α’ στα 1875 Ο βασιλιάς αυτός ήταν βέβαια προικισμένος με φοβερό ένστικτο αυτοσυντήρησης δεδομενου ότι μόλις τα έκανε σκατά και λίγο πριν ακολουθήσει τον προκάτοχο του Όθωνα πάντα ανέκρουε πρύμνα, εγκατέλειπε τους αυταρχισμούς του και ερχόταν σε επιτυχές modus vivendi με τους δημοκρατικούς ηγέτες που είχε κάθε φορά απέναντι του (την πρώτη φορά τον Χ Τρικούπη και την δεύτερη τον Ελ Βενιζέλο) Το ένστικτο αυτό δυστυχώς δεν το κληροδότησε στους απογόνους του και ιδιαίτερα στον πρωτότοκο του Κων/νο Α’ με τις γνωστές συνέπειες.
Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι η χώρα στα 1875 βρισκόταν σε προεπαναστατική κατάσταση, έτοιμη για μια νέα έξωση βασιλέα, γιατί μια Βουλή ανδρεικέλων υπό τον Βούλγαρη αυθαιρετούσε συστηματικώς και διατηρείτο στα πράγματα με πραξικοπηματικές μεθοδεύσεις τις οποίες τυπικώς επικύρωνε με ψηφοφορίες στην Βουλή, όπου διέθετε μια οριακή πλειοψηφία Προτού ξεσπάσει εξέγερση και πριν το «Τις πταίει;» του ΧΤ, είχε υπάρξει ένα μαζικό κίνημα ανάρτησης των λιστών όσων ψηφίζανε αυτά τα ανοσιουργήματα σε όλους τους στύλους των Αθηνών Αυτοί λοιπόν ήταν οι ‘στυλίται’ που παρεδόθησαν από τον λαό των Αθηνών στην αιώνια χλεύη και στις ελεύθερες εκλογές που ακολούθησαν καταποντίσθηκαν σχεδόν στο σύνολο τους και εξαφανίσθηκαν δια παντός μαζί με τον αρχηγό τους Βούλγαρη Είχε κι αυτός με την πολιτική συμμορία του καταφέρει να ταλαιπωρήσει επί μακρόν τον τόπο ως μπιστικός του Βασιλιά και των ξένων δυνάμεων.
Αρης Παπάρης, ο μελετηρός μαθητής
