 |
Του Τάκη Μίχα
Δεν ξέρω ποιος θα είναι ο κερδισμένος ή ο χαμένος από το εξελισσόμενο δικαστικό φιάσκο. Ίσως να κερδίσει η ΝΔ καθώς πολλοί πρώην οπαδοί της που ψήφισαν ΧΑ δεν θα αισθάνονται ιδιαίτερα άνετα να βρίσκονται σε έναν χώρο παρέα με άτομα εναντίον των οποίων θα εκκρεμούν σοβαρές κατηγορίες. Ίσως πάλι κερδισμένη να είναι η ΧΑ καθώς πολλοί ίσως να καταλήξουν στο συμπέρασμα, μετά τις τελευταίες εξελίξεις, ότι οι διώξεις είχαν πολιτικά κίνητρα.
Όμως, ένα είναι σίγουρο. Ότι ο αναμφισβήτητα μεγάλος χαμένος είναι η ελληνική δημοσιογραφία. Για μια ακόμα φορά οι δημοσιογράφοι λειτούργησαν με το ένστικτο της αγέλης. Για μια ακόμα φορά τα ΜΜΕ μετεβλήθησαν σε αίθουσες δικαστηρίων. Για μια ακόμη φορά οι δημοσιογράφοι λειτούργησαν ως αυτοδιορισμένοι εισαγγελείς μοιράζοντας κατηγορίες και καταδίκες.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της δημοσιοποίησης υποκλαπεισών συνομιλιών των μελών της ΧΑ. Με άλλα λόγια οι διωκτικές αρχές «διέρρεαν» τις μαγνητοφωνημένες συζητήσεις σε δημοσιογράφους- προφανώς για να δημιουργήσουν «κλίμα»- οι οποίοι με τη σειρά τους τις δημοσιοποιούσαν- χωρίς φυσικά να διερευνούν πόσο οι συνομιλίες ήσαν πραγματικές, αν είχε γίνει τεχνητή επεξεργασία και χωρίς να παρουσιάζουν την άποψη που είχαν τα θύματα των υποκλοπών.
Ιδιαίτερη εντύπωση έκανε και η απουσία των διαφόρων οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τη συζήτηση. Ούτε μία διαμαρτυρία για αυτή την πρακτική των ΜΜΕ δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου. Λες και το γεγονός ότι οι κατηγορούμενοι είναι (φρικτοί) εθνικοσοσιαλιστές, τους στερεί από τα βασικά ατομικά τους δικαιώματα. Λες και το γεγονός ότι αντιπροσωπεύουν -μαζί με ορισμένους άλλους «φασιστικούς χώρους»- τη βαρβαρότητα στην ύστερη μορφή της, τους στερεί αυτόματα το δικαίωμα του αντίλογου. Προσωπικά κατάλαβα ότι η ιστορία είχε πλέον πάει πολύ μακριά όταν πληροφορήθηκα τη δήλωση γνωστού συνταγματολόγου σε μία κλειστή παρέα: «Άσε να τους μαντρώσουμε πρώτα και μετά βρίσκουμε την κατηγορία…»(!)
Φυσικά ως λιμπεραλιστής είναι πολύ δύσκολο να αποβάλλει την ενστικτώδη απέχθεια που αισθάνεται για τις ιδέες και τη συμπεριφορά των μελών της ΧΑ. Ιδιαίτερα όταν έχει βρεθεί πολύ περισσότερες φορές στο στόχαστρο των εθνικοσοσιαλιστών σε σχέση με άλλους όψιμους «αντιναζί» δημοσιογράφους. Όμως αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία για απάθεια για την πρακτική που ακολούθησαν για μια ακόμη φορά τα ΜΜΕ. Διότι απ’ αυτή την πρακτική δεν βγαίνει χαμένος ο ολοκληρωτισμός αλλά, αντίθετα, ο κυριότερος αντίπαλός του που είναι η έντιμη κριτική δημοσιογραφία.
