 |
Αγαπητέ Απόκαυκε!
Πρόσωπο των ημερών ο Καβάφης. Σαν τη Σώτη και τον μπάμπη τον κατάντησαν τα νούμερα που “διαχειρίζονται” την ποίησή του. Πάντως εξαιρετικά επίκαιρος και για την περίσταση ταιριαστός είναι ένας άλλος ποιητής ο Κ. Καρυωτάκης ( να υπάρχει, άραγε, αρχείο Καρυωτάκη;) ο οποίος γράφει στο πεζό “Κάθαρσις”:
Έπρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου. Έτσι βολικά κουλουριασμένος, να κυλώ και να φθάσω.
Κανάγιες!
Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαρας μου. Και σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει η πνοή που θα σας σαρώσει.
Εξαιρετικά αφιερωμένο σε καπετάνιους, τίγρεις και άλλα αντιπαθή τετράποδα
Αποκαυκίδιο το ασαμάρωτο
