Κι αυτός, ο Χρύσανθος  (Φιλιππίδης) ξεκίνησε από σύντροφος του Γ. Σκληρού (Κωνσταντινίδης) στην κοσμοπολίτικη Τραπεζούντα και στο Παρίσι, και
διαφωτίστηκε εκεί σε κύκλους πρωτοπόρων σοσιαλιστών πριν την έκρηξη του α’ παγκοσμίου πολέμου Στη συνέχεια βρέθηκε στους επικεφαλής του σοβιέτ της
Τραπεζούντας, Ταυτίστηκε με την διαφύλαξη των Τούρκων από τις ωμότητες σε βάρος
τους (πράγμα που αξιοποίησε όταν τα πράγματα γύρισαν) αλλά και με την
προσπάθεια για την δημιουργία ανεξάρτητου Ποντιακού κράτους (μάλιστα δεν
δίστασε να ασκήσει και σκληρή κριτική στον Ελ Βενιζέλο για την ενδοτική στάση
του στο θέμα) Τελικά ο Χρύσανθος κατέληξε ηρωικός αρχιεπίσκοπος Αθηνών επί 4^ης
Αυγούστου που καθαιρέθηκε από τους Γερμανούς για την στάση του και σκληρός
αντικομμουνιστής στον εμφύλιο Εδώ μάλλον τελειώνουν και οι ομοιότητες του με
τον σύγχρονο Χρύσανθο, που αποδεικνύεται απλά και μόνο ανεμούριο ιδεών χωρίς
τις αρετές του συνονόματου !

Γιατί ο συνονόματός του ιεράρχης
ταυτίστηκε δια βίου με ότι το εθνικό, το προοδευτικό, το ανθρωπιστικό και το
περήφανο, παρά την ιδεολογοπολιτική του οδύσσεια Η πορεία αυτή δεν ήταν καθόλου
ασυνήθιστη και στους καιρούς εκείνους ακόμη και για την αριστερά των
βενιζελικών που ήρθαν τελικά σε σκληρή σύγκρουση με το νεότευκτο ΚΚΕ για τα
ζητήματα της μεγάλης ιδέας και του φιλελεύθερου εθνικισμού που ενθουσιωδώς
πρέσβευαν, ωστόσο συντρίφτηκαν το 22 και παράκμασαν στον μεσοπόλεμο Μόνο που
αυτοί δεν κατάντησαν ξεφτίλες …

Κάνουμε αυτήν την αναφορά σε έναν
ιεράρχη που οι σύγχρονες γενιές των Ελλήνων γνωρίζουν κυρίως ως SOS θέμα
στις πανελλήνιες, ως μια μικρή συμβολή στη συζήτηση περί έθνους ελληνικού,
Χρυσάνθων , Χρυσαυγών και άλλων τινων την οποία κακώς – κάκιστα έχουν αφεθεί
μερικοί μερικοί απερίσπαστοι να την κάνουν μεταξύ τους και μόνο όπως θέλουν
Αποκρύπτοντας ότι ο ελληνικός εθνικισμός μπορεί να ήταν πάντοτε λάθος αλλά δεν
ήταν πάντοτε γελοίος

Αρης Παπάρης, ο (αιώνιος) μαθητής