 |
Του Γιάννη Κουτσοκώστα
Όποια τύχη και αν έχει τελικά ο νέος φόρος για τα ακίνητα, όλη αυτή η περιπέτεια είναι εξόχως αποκαλυπτική και διδακτική. Για όλους.
Πρώτα και κύρια για την κυβέρνηση και το Υπουργείο Οικονομικών, που νομοθετούν με μία και μοναδική πυξίδα: τις απαιτήσεις της τρόικας και των δανειστών. Γι’ αυτό και οδηγούνται στον παραλογισμό να βάζουν συνεχώς το κάρο μπροστά από το άλογο. Τρανό παράδειγμα ο νέος φόρος ακινήτων. Πρώτα προσδιόρισαν το ποσό, που πρέπει να εισπραχθεί και μετά ανέλαβαν δράση τα σαϊνια του Υπουργείου, τα οποία σκαρφίστηκαν ό,τι τρελό και άδικο περνούσε από το μυαλό τους για να στείλουν τελικά τη λυπητερή επί δικαίων και αδίκων.
Κάπως έτσι γεννήθηκε το τέρας. Ένας νόμος, που αντί να απλοποιεί και να αναμορφώνει επί το δικαιότερο τη φορολογία ακινήτων, φορολογεί τα πάντα. Από χέρσα χωράφια, στάνες και μαντριά μέχρι σπίτια, αποθήκες και οικόπεδα είτε βρίσκονται στην Εκάλη είτε στην άνω ραχούλα του Τυμφρηστού.
Όμως η περιπέτεια του φόρου ακινήτων είναι διδακτική και για τον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται ο πολιτικός διάλογος σε αυτή τη χώρα, όπου περισσεύει η υποκρισία και ο Μαυρογιαλουρισμός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εξέγερση των «ατάκτων» της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Εβδομήντα «γαλάζιοι» «καταλαμβάνουν» σχεδόν το υπουργείο και μια ημέρα μετά οι «πράσινοι» συνάδελφοί τους ζώνονται τα φυσεκλίκια και απειλούν να μετατρέψουν σε Κούγγι την κυβέρνηση αν επιμείνει στον νέο φόρο.
Φυσικά και είναι όχι μόνο δικαίωμα αλλά και συνταγματική υποχρέωση των βουλευτών να έχουν άποψη, να ψηφίζουν κατά συνείδηση, ακόμα και να καταψηφίζουν νόμους και διατάξεις, όταν διαφωνούν. Και η εξέγερση κατά του φόρου των ακινήτων, θα μπορούσε να πηγάζει από αυτή τη συνταγματική υποχρέωση. Είναι πιθανόν, αλλά δεν αρκεί για να δικαιολογήσει την ένταση και τη μαζικότητα των αντιδράσεων.
Τι συνέβη λοιπόν και ξύπνησε ξαφνικά η κοιμισμένη ευαισθησία τόσων και τόσων βουλευτών; Τι ήταν αυτό που έβγαλε στο αντάρτικο τους «γαλάζιους» και «πράσινους» εθνοπατέρες, αυτούς τους ίδιους, που -μοιραίοι και άβουλοι- χρόνια τώρα ψήφιζαν και ξαναψήφιζαν ό,τι σέρβιρε η τρόικα;
Θα μπορούσε κάποιος, πρόχειρα, να ισχυριστεί ότι όλοι αυτοί που αντιδρούν είναι τσιφλικάδες και θα κληθούν να πληρώσουν περισσότερο φόρο. Δεν το πιστεύω. Άλλος πάλι θα μπορούσε να πει ότι αυτά που καλούνται κάθε τόσο να ψηφίσουν ξεπερνούν τις αντοχές τους. Ότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι και δεν αντέχουν άλλο.
Αυτή ίσως είναι η μισή αλήθεια. Την άλλη μισή την περιέγραψαν οι ίδιοι οι βουλευτές, «επαρχιώτες» και «πρωτευουσιάνοι», όταν βομβάρδιζαν τον υπουργό Οικονομικών με το διαχρονικό παράπονο κάθε βουλευτή, που σέβεται την έδρα του και αγωνιά μονίμως για την επανεκλογή του: «Θα γίνουμε ΠΑΣΟΚ του 5%» – «πώς θα πάμε στις περιφέρειές μας» ρωτούσαν τον υπουργό οι βουλευτές της επαρχίας. Και οι άλλοι, οι… πρωτευουσιάνοι ζητούσαν να μην φορολογούνται τα μη ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα και οι αποθήκες των ψηφοφόρων τους στην Αθήνα. Έκαστος στο είδος του και όλοι μαζί εγκλωβισμένοι στην ίδια αγωνία. Όχι του «τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι, αλλά του βουλευτή πριν από την κάλπη.
Αλλά ακόμα και αυτή η αγωνία θα ήταν σεβαστή αν όλα τα άλλα λειτουργούσαν ομαλά σε αυτή τη χώρα. Αν για παράδειγμα η κυβέρνηση και τα πολυμήχανα στελέχη του υπουργείου Οικονομικών είχαν την ίδια εφευρετικότητα στην πάταξη της φοροδιαφυγής με αυτή που επέδειξαν στον νόμο για τη φορολογία των ακινήτων. Αλλά αν ήταν έτσι, θα ήταν αλλιώς τα πράγματα και η Ελλάδα δεν θα οδηγιόταν στην παρακμή.
