 |
Του Γιώργου Βότση
Αντί να εκκλησιάζεται, σαν καλός χριστιανός, το πρωί της περασμένης Κυριακής, ο Θ. Πάγκαλος (δεν τον είχε ακόμη ανασύρει από τη ναφθαλίνη ο ανεξίκακος «κύριος τίποτα» Δ. Αβραμόπουλος για να τον στείλει… ένστολο στις Βρυξέλλες) ξαναβρέθηκε πρωταγωνιστής σε εκπομπή του MEGA.
Και λίγες ώρες αργότερα, αντί να προστρέξει στην «ιδρυτική συνδιάσκεψη της ΕΛΙΑΣ», ήτοι στην αναπαλαίωση του ΠΑΣΟΚ υπό νέα επωνυμία (μπας και γλιτώσουν, λένε οι κακεντρεχείς, τα 150 εκατομμύρια των χρεών του στις τράπεζες, φορτώνοντάς τα και αυτά στους φορολογούμενους), στρογγυλοκάθισε ορεξάτος ανάμεσά μας: Σε συνεστίαση στο «Τιτάνια» των πάλαι ποτέ συμφοιτητών, που μπήκαμε στη Νομική της Αθήνας το… 1956 (πριν από 58 ολόκληρα χρόνια, Θεέ μου…).
Λοξοδρόμησε, κυριακάτικα, ο Θόδωρος; Οχι, βέβαια. Και στις δύο περιπτώσεις νομίζω ότι βρέθηκε στη σωστή γι’ αυτόν θέση. Μακάρι, μάλιστα, οι παλαιοί στους υπουργικούς θώκους σύντροφοί του (μαζί τα φάγανε, κυριολεκτικά), που πασχίζουν αμετανόητοι να μας ξανασώσουν, να άραζαν, επιτέλους, σε ανάλογες κοινωνικές εκδηλώσεις. Αν και θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να πετύχουν συνθέσεις προσώπων, όπως στο περίφημο «έτος του 1956» της Νομικής…
Κορυφαία, αναμφίβολα, προσωπικότητα ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος (χαραγμένο στη μνήμη μας το στρουμπουλό αγόρι να ακολουθεί κατά πόδας τον καθηγητή Πράτσικα, κουβαλώντας του, αγκομαχώντας, την ογκώδη και βαρύτατη τσάντα…).
Ευλογημένο, άρα, το φοιτητικό έτος του 1956; Δεν θα το ‘λεγα: Εκείνα τα πέτρινα χρόνια, για τους ηττημένους του Εμφυλίου και τις φαμίλιες τους, συμφοιτητής μας ήταν ο αρχηγός τότε της νεοφασιστικής ΕΚΟΦ Π. Μανωλόπουλος, μετέπειτα υπουργός Εργασίας της χούντας (κάπου μισόν αιώνα είχα να τον δω και έτσι, που οι δεκαετίες καταλαγιάζουν τα πάθη, μόνο που δεν φιληθήκαμε…).
Τραγική φιγούρα, από την άλλη όχθη, ο ισοβίτης τώρα… «πρόεδρος της εταιρείας δολοφόνων» Χρ. Παπαδόπουλος -συμφοιτητής μας κι αυτός. Σκότωνε υπέργηρους άκληρους ματσωμένους, για να μοιράζει, όπως ισχυρίστηκε, τα πλούτη τους στους… φτωχούς! Δεν είχε να καταβάλει στο ταμείο του ΠΑΣΟΚ τέσσερα εκατομμύρια (δραχμές), και ο τότε υπουργός Εσωτερικών Γ. Γεννηματάς δεν τον έκανε βουλευτή. Είχε μόνο δύο -κι έγινε δήμαρχος Νέας Χαλκηδόνας. Τόσο ωραία…
Τη φήμη του, ωστόσο, οφείλει το «έτος 1956» στο ότι εμπλούτισε αφειδώς την κορυφή της κρατικής ιεραρχίας. Με κίνδυνο να μου διαφύγουν ονόματα, έχουμε και λέμε: Επτά υπουργοί: Θ. Αναγνωστόπουλος, Θ. Πάγκαλος, Γ. Ποττάκης, Αντ. Ρουπακιώτης, Μιχ. Σταθόπουλος, Θ. Δημητρακόπουλος και Χ. Καρατζάς. Επιπλέον πέντε, τουλάχιστον, βουλευτές: Τ. Καραμάριος, Π. Κοντογιώργης, Δ. Μπουλούκος, Δ. Ρίζος και Κ. Σοφούλης. Πρόεδροι του Αρείου Πάγου Γ. Κάπος και του ΣτΕ Χρ. Γεραρής. Πρέσβεις οι Γ. Κώνστας και Ι. Γεννηματάς, διοικητές τραπεζών και πρόεδροι οργανισμών και δεκάδες έγκριτοι δικαστές, δικηγόροι κ.ά. -ακόμη και δημοσιογράφοι και σκηνοθέτες…
Στην κυριακάτικη εκπομπή του MEGA, ο Θ. Πάγκαλος δεν εξαντλήθηκε, αυτή τη φορά, να χύνει χολή στον Τσίπρα και την παραδοσιακή Αριστερά -για να επιβεβαιώνει τον κατά Ντοστογιέφσκι ορισμό του ανθρώπου «ον δίποδο και αχάριστο». Αφ’ ότου επανέφερε τον πολιτικό βηματισμό του στη φυσιολογική του κατεύθυνση (όλο και δεξιότερα…), ο εγγονός του ομώνυμου δικτάτορα δείχνει ότι δεν συγχωρεί τον εαυτό του (παρ’ ότι η αυτοκριτική τού είναι έννοια ξένη) για τη νεανική του αριστερή παρέκκλιση. Του γλυκού νερού «αριστερός» υπήρξε, εδώ που τα λέμε. Με προνόμια αντί για θυσίες. Οταν λ.χ. εμείς οι αριστεροί συμφοιτητές του υπηρετούσαμε στο στρατό, στα σύνορα σαν σκαπανείς, ημιονηγοί και λοιποί οπλίτες χωρίς οπλισμό, με διώξεις και στερήσεις, ο Θόδωρος έκανε τη θητεία του, ως ναύτης, στην… πλατεία Κλαυθμώνος, για να μη διακόψει τις σπουδές του! Και αργότερα, η κομπλεξική με τους μεγαλοαστούς συνοδοιπόρους καθοδήγηση του ΚΚΕ τον ανέβασε ώς τα ύψη της κομματικής ιεραρχίας με… «κοοπτάτσια», χωρίς να έχει ανοίξει μύτη εδώ σε διαδήλωση…
Αυτή τη φορά φύλαγε την αθυροστομία του για τον Βενιζέλο και τον Σημίτη, που δεν τον παίζουνε στην ΕΛΙΑ, η οποία γι’ αυτό δεν πρόκειται να καρπίσει!.. Τον Σημίτη της δεύτερης τετραετίας, βέβαια. Γιατί η πρώτη, όπως καυχήθηκε ο Θόδωρος, «υπήρξε ιστορική με κολοσσιαίο έργο»!
Αβροί οι οικοδεσπότες του στην εκπομπή, όπως συνηθίζει το καθωσπρεπικό (και καθεστωτικό) κανάλι με τους εκλεκτούς του, δεν του θύμισαν ούτε το όργιο σκανδάλων, με τα εξοπλιστικά και το χρηματιστήριο, ούτε τα προσωπικά του ανδραγαθήματα στα Ιμια και με τον Οτσαλάν…
Στόχος του, επίσης, το ΠΟΤΑΜΙ με πατερναλιστική συγκατάβαση για τον Σταύρο Θεοδωράκη: Καλό παιδί, καλός δημοσιογράφος και εστιάτορας, αλλ’ όχι και αρχηγός κόμματος, βρε αδερφέ, με αυτό το «λαϊκίστικο και αφελή λόγο»… Ασε τη διαπλοκή του με το «Πρώτο θέμα» του Θέμου…
Οι αβροί οικοδεσπότες φυσικά δεν του θύμισαν ότι δεν μιλάνε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου. Προσωποποιημένη η διαπλοκή ο Θόδωρος: Δεν κουράζεται να εγκωμιάζει σαν εθνικό ευεργέτη τον συνεταίρο της Siemens και κουμπάρο του Σωκ. Κόκκαλη. Και δεν δίστασε να διορίσει, χωρίς καν τα τυπικά προσόντα, τον κουμπάρο του κουμπάρου του Στ. Ψυχάρη διοικητή του Αγίου Ορους (ήμαρτον Θεέ μου…) για να εξασφαλίσει εφ’ όρου ζωής στασίδι αρθρογράφου στο «Βήμα»…
Και, βεβαίως, δεν του επεσήμαναν ότι το ΠΟΤΑΜΙ λειτουργεί ξαφνικά σαν καταλύτης: Η δημοσκοπική επιτυχία του, προβάλλοντας τα αυτονόητα, αποκαλύπτει πόσο ευάλωτα, γυμνά και με ατροφική ραχοκοκαλιά, από την οστεοπόρωση, είναι πια για το σύνολο σχεδόν των πολιτών τα φθαρμένα και διεφθαρμένα κόμματα. Και πόσο επείγει οι φορτωμένοι ανομήματα πολιτικοί, που λεηλάτησαν τον τόπο και τον έσπρωξαν στον γκρεμό, να αποσυρθούν σε… συνεστιάσεις και δεξιώσεις και, πάντως, να χαθούν από την πολιτική σκηνή εδώ και τώρα και μια για πάντα…
