 |
Γιατί η Ε.Ε. έδιωξε τον Γιώργο; Διότι ήταν πλέον εμπόδιο. Τον χρησιμοποίησαν μέχρι την προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό και εν συνεχεία τον πέταξαν, πρώτον διότι έπρεπε να δώσουν κάποιον στην εξαγριωμένη κοινή γνώμη και δεύτερον διότι τους ενόχλησε σφόδρα με την ιδέα του δημοψηφίσματος.
Και γιατί το δέχθηκε ο Γιώργος; Διότι δεν είχε άλλη επιλογή. Το σύστημα που διοικεί την Ελλάδα -επιχειρηματίες, εκδότες, δημοσιογράφοι και πολιτικοί- ήταν όλοι σύμφωνοι, διότι πρώτον δεν είχαν καμιά όρεξη να πάνε σε δημοψήφισμα με άδηλο το αποτέλεσμα, και δεύτερον διότι δεν είχαν καμιά όρεξη να συγκρουστούν με τους προϊσταμένους τους, τον Σαρκοζί, την Μέρκελ και τον Μπαρόζο. Και υποχρέωσαν τον Γιώργο σε παραίτηση, αφού πρώτα γελοιοποίησαν την Κοινοβουλευτική του Ομάδα και έστησαν το θέατρο της ψήφου εμπιστοσύνης.
Αυτά είναι τα γεγονότα. Φυσικά ο Γιώργος έπρεπε να επιμείνει. Αλλά δεν είχε ούτε το σθένος, ούτε ίσως και τη δυνατότητα, για να μην τον αδικούμε, εφόσον οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν τον ακολούθησαν. Και τον ανέτρεψαν.
Μέχρις εδώ καλά. Αλλά ποιο είναι όμως το συμπέρασμα; Το συμπέρασμα είναι ότι το σύστημα της διαπλοκής μεταξύ κράτους και επιχειρηματιών στην Ελλάδα συνεχίζει, με τις πλάτες της ΕΕ, να διορίζει και να ανατρέπει πρωθυπουργούς. Με τις εφημερίδες, τα κανάλια και τους δημοσιογράφους που ελέγχουν, καταφέρνουν συνήθως να καθοδηγούν την κοινή γνώμη και αυτή η καθοδήγηση είναι η προσφορά τους προς τους γραφειοκράτες και τους τραπεζίτες της Ε.Ε., ώστε να έχουν ως αντάλλαγμα την αναπαραγωγή της ισχύος τους.
Η Ε.Ε., λοιπόν, είναι ένας μηχανισμός που διορίζει πρωθυπουργούς, όπως έκανε στην περίπτωση της Ελλάδας, αλλά και της Ιταλίας. Αυτό το σύστημα όμως έχει ένα τρωτό σημείο: στηρίζεται στον απόλυτο έλεγχο της κοινής γνώμης, του λαού. Εάν για κάποιο λόγο αυτός ο έλεγχος δεν είναι εφικτός, τότε το σύστημα ελέγχου τινάζεται στον αέρα. Συνήθως η Ε.Ε. ελέγχει και τους πολιτικούς ηγέτες, διαμέσου της έκθεσής τους σε οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα. Όταν όμως οι συνθήκες το επιτρέψουν -καλή ώρα- όταν δηλαδή η κρίση αποκτήσει δομικά χαρακτηριστικά και η διαπλοκή δεν μπορεί να ελέγξει τις λαϊκές αντιδράσεις, ούτε και τους πολιτικούς ηγέτες, τότε ενδέχεται να σπάσει το μέτωπο μεταξύ πολιτικών, επιχειρηματικών, εκδοτών και Ε.Ε.
Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο βρισκόμαστε σήμερα. Σε λίγες μέρες η κυβέρνηση Σαμαρά θα είναι παρελθόν, κάτω από το βάρος όλων αυτών που έχουν προηγηθεί και κάτω από το βάρος της κρίσης. Μια νέα κυβέρνηση θα σχηματιστεί -μια κυβέρνηση της αριστεράς όπως φαίνεται- και μια νέα Βουλή θα εκλεγεί, η οποία θα αναλάβει το έργο να οδηγήσει την Ελλάδα μακριά από το διεφθαρμένο καθεστώς της μεταπολίτευσης.
Η ιστορία των Καννών ήταν αποκαλυπτική για το πολιτικό παρελθόν της Ελλάδας και πολύ χρήσιμη για το παρόν της: χρειαζόμαστε μια κυβέρνηση ελληνική και έναν λαό που θα πάρει στα χέρια του τη δημοκρατία και θα αποφασίσει ο ίδιος για τη ζωή του. Και αυτή του την απόφαση θα την ανακοινώσει σε όλους, σε Ευρώπη και Αμερική. Ο λαός θα αποφασίσει ποιες μεταρρυθμίσεις θα κάνει και με ποιο τρόπο θα χειριστεί τα εσωτερικά του προβλήματα. Η Ελλάδα πρέπει να πάψει να είναι μια χώρα χωρίς κυριαρχία, χωρίς Βουλή και χωρίς ελευθερία.
