 |
Το ΠΑΣΟΚ, ως Ελιά μάλιστα, κατήλθε στο 8%, χάνοντας το 35% της εκλογικής του δύναμης και καθίσταται πλέον κόμμα μικρής απήχησης, λίγο πάνω από το ΚΚΕ. Από το 2012 και μετά, σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων και των στελεχών του πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον δεν ενέκρινε τη συμμετοχή στην κυβέρνηση Σαμαρά και την ψήφιση των μνημονιακών μέτρων.
Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Και δεν υπάρχει καμία οδός ανάκαμψης αυτού του κόμματος, όσο συνεχίζει να συμμετέχει στην κυβέρνηση και να ψηφίζει εφαρμοστικούς νόμους των μνημονίων. Όσα συνέδρια της κεντροαριστεράς και να κάνει, όσα ονόματα και να επινοήσει, το πρόβλημα είναι η συμμετοχή του στην παρούσα κυβέρνηση.
Τι θα έπρεπε κανονικά να κάνει το ΠΑΣΟΚ; Επειδή δεν μπορούμε να μιλάμε εντελώς αφηρημένα, θα έπρεπε, εάν στοχεύει στην ανάκαμψη και στην επανάκτηση του ηγετικού του ρόλου στον κεντρώο χώρο, να οδηγηθεί σε άμεσο συνέδριο, αφού πρώτα απευθύνει κάλεσμα σε όλα τα στελέχη που στο μεταξύ έχουν διαφοροποιηθεί. Αλλά πριν απ’ αυτό θα έπρεπε να θέσει θέμα απομάκρυνσης από την κυβέρνηση. Κάθε λεπτό παραμονής στην κυβέρνηση συρρικνώνει ακόμη περισσότερο το ΠΑΣΟΚ.
Βεβαίως, το αντεπιχείρημα είναι πως και η ΔΗΜΑΡ έφυγε από την κυβέρνηση και εξαφανίστηκε. Λάθος. Πρώτον το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ΔΗΜΑΡ, η οποία ψηφιζόταν ακριβώς ως αντι-ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχει δικές του αντιδεξιές ρίζες, οι οποίες σε περίπτωση αποχώρησης από την κυβέρνηση θα έδιναν νέα προοπτική. Η ΔΗΜΑΡ δεν έχει τίποτε άλλο, πέραν ορισμένων στελεχών που δεν έχουν καμία κοινωνική αναφορά και υπάρχουν αποκλειστικά και μόνον για να στηρίζουν την επιχείρηση ανάσχεσης του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ όμως δεν είναι αντι-ΣΥΡΙΖΑ, είναι κόμμα αυθύπαρκτο, με διακριτή ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα.
Εάν το ΠΑΣΟΚ συνεχίσει να κινείται εγκλωβισμένο στη στρατηγική Σαμαρά, απλώς θα βουλιάξει μαζί του στις επόμενες εκλογές. Αυτή τη στιγμή, που τίθεται ουσιαστικό θέμα πολιτικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης -η οποία εκφράζει μόνον το 30% του εκλογικού σώματος- το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να διαπιστώσει με ειλικρίνεια αυτό το γεγονός, να αποσύρει την εμπιστοσύνη του από την κυβέρνηση και να υποχρεώσει τον Σαμαρά να πάει σε εκλογές.
Μετά τις εκλογές, το ΠΑΣΟΚ θα στάθμιζε εκ νέου τις συνθήκες και είτε θα κατευθυνόταν σε μια στρατηγική συμμαχία με τη νέα κυβέρνηση της Αριστεράς, είτε θα προχωρούσε μόνο του, έχοντας όμως διασώσει την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, την πολιτική τιμή του κινήματος. Αλλά δεν το κάνει. Η ηγεσία του προτάσσει προφανώς άλλες προτεραιότητες. Όμως είναι άλλες οι προτεραιότητες της ηγεσίας και άλλες του ίδιου του κινήματος.
Ούτως ή άλλως, όμως, θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να το κάνει αυτό, εφόσον δεν θα είναι σε θέση να ψηφίσει τον Σεπτέμβριο τους επόμενους εφαρμοστικούς νόμους των μνημονίων, δηλαδή την περικοπή των επικουρικών συντάξεων, τις χιλιάδες απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων και τις ιδιωτικοποιήσεις της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ.
Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα είναι πια προδιαγεγραμμένη, κυρίως επειδή η Γερμανία δεν έχει άλλα δώρα προς την κυβέρνηση, πέραν μιας τυπικής ρύθμισης του δημοσίου χρέους, η οποία όμως δεν είναι σε θέση να επιφέρει κανένα πολιτικό αποτέλεσμα. Όσοι δε νομίζουν ότι θα προσελκύσουν βουλευτές για την εκλογή Προέδρου από την παρούσα Βουλή, ξεχνάνε ότι αυτά τα ζητήματα δεν κρίνονται από αριθμητικές πράξεις, αλλά από την πολιτική ουσία: σε καθεστώς οικονομικής καταστροφής κανένας βουλευτής δεν πρόκειται να δώσει σωσίβιο στον Σαμαρά.
Επομένως; Τι ακριβώς περιμένουν στο ΠΑΣΟΚ; Την νεράϊδα του παραμυθιού; Ή μήπως περιμένουν τον ίδιο τον Τσίπρα να τους αποκαθηλώσει;
