Παναγιώτης Τζανετής
Υπάρχει ηθική υποχρέωση να μην θέτεις σε κίνδυνο τους άλλους, χωρίς λόγο;
Ναι, υπάρχει ισχυρή υποχρέωση για όλους.
Υπάρχει πρόβλημα με τον εμβολιασμό ή τα κουτσοκαταφέρνουμε, οπότε το μέτρο της υποχρεωτικότητας είναι υπερβολικό;
Ναι, υπάρχει όντως σοβαρό πρόβλημα, όπως δείχνουν τα εμβολιαστικά διεθνή δεδομένα για παρεμφερείς περιπτώσεις και όχι η πολιτική μαγειρική που περιδιαβαίνει από τα πανηγύρια στην τρομοκρατία, αναλόγως του τι τη βολεύει.
Το πρόβλημα δημιουργήθηκε από τον αιφνιδιασμό της μετάλλαξης και τις μαζεμένες παρενέργειες ενός σκευάσματος στην Κρήτη;
Όχι, είναι παλιό, γνωστό πρόβλημα και κακώς η κυβέρνηση μέχρι τον Ιούνιο παρουσίαζε μια παραπλανητική εικόνα ακόμη και «πειράζοντας» την παρουσίαση των αριθμών. Η μετάλλαξη Δέλτα ήταν γνωστή και το Astra αμφισβητήθηκε σε όλη την Ευρώπη. Ο δε εφησυχασμός που καλλιεργήθηκε, πέραν της μη έγκαιρης επίλυσης πρακτικών αμελειών, διευκόλυνε και το πνεύμα του «λαθρεπιβάτη» που ανέμενε την τάχα «επικείμενη λύση» από τη διακινδύνευση των άλλων.
Υπάρχει πολιτική ευθύνη;
Ναι. Βρίσκεται κυρίως στην ιδιοτέλεια του να παρουσιαστεί το «εμβολιαστικό θαύμα», υπαρκτό ή ανύπαρκτο, ως προεκλογικό πρόγραμμα της τροπαιούχου επί του ιού κυβέρνησης. Η επιλογή αυτή ακρωτηρίασε το παναθρώπινο του σχετικού μηνύματος και το ευτέλισε. Στην προηγούμενη φάση της πανδημίας στις ΗΠΑ έφτασε να θεωρείται η χρήση μάσκας συνώνυμη της υποστήριξης των Δημοκρατικών, με αποτέλεσμα να μην τη χρησιμοποιεί η μισή Αμερική.
Οιονεί αυτοχειρίες
Η αγωνία για το τέταρτο κύμα προκάλεσε την πρόσφατη στροφή στην υποχρεωτικότητα;
Όχι, τέτοια αγωνία δεν υφίσταται, όπως δείχνουν οι «σουηδικού» τύπου επιλογές που προτάσσουν ξεκάθαρα το συμφέρον του τουρισμού. Αν πέρυσι η αντίληψη Θεοχάρη χρειαζόταν ανάκριση τρίτου βαθμού για να αποκαλυφθεί, φέτος αυτοπαρουσιάζεται ως αυτονόητη. Οι απώλειες, σαφώς λιγότερες με 48% εμβολιασμό και κυρίως προκαταβολικά απαξιωμένες ως οιονεί αυτοχειρίες, θεωρούνται αποδεκτό κόστος της συλλογικής ανοσίας.
H προσωρινή άδεια των εμβολίων για την Covid-19 παραμένει καθοριστική μετά τον εμβολιασμό τόσων εκατομμυρίων;
Παρά την όποια αυξημένη σιγουριά νιώθει ο καθένας, οι αυστηρές διαδικασίες έλλογα προστατεύουν και δεν μπορεί να υποκαθίστανται από τη γενική αίσθηση. Δεν χωρούν εκπτώσεις, όταν υπάρχει θέμα υποχρεωτικού εμβολιασμού κι ακριβώς γι’ αυτό δεν στέκουν οι εξαιρέσεις στην υποχρεωτικότητα.
Ποιοι είναι υπόχρεοι καθημερινής «δήλωσης» εμβολιαστικών φρονημάτων στην κ. Πελώνη είτε στον τραγουδιστή αναπληρωτή της;
Πέραν αυτής της καθημερινής φαιδρότητας, προϊούσης της ημέρας οι οθόνες πλημμυρίζουν από αναρμόδιους φορείς του «μηνύματος», των πλέον αναξιόπιστων προτιμώμενων. Αρχής γενομένης από τον ολετήρα της Πρωτοβάθμιας (4.500 απολύσεις ιατρών του ΙΚΑ) κ. Άδωνι – Σπυρίδωνα Γεωργιάδη, συνεπικουρουμένο από τον περιφερειάρχη Δωδεκανήσου και τον πρύτανη ΑΠΘ, γνωστούς για τον ατιμώρητο εμβολιασμό τους εκτός σειράς. Θα είχε τέτοια διαφημιστική στρατηγική έστω και η τελευταία εταιρεία αναψυκτικών;
Κανένα όφελος
Ποιους υγειονομικούς στόχους εξυπηρετεί το πολιτικό νταηλίκι;
Επιδημιολογικά, στην κορύφωση του τέταρτου κύματος οι επιδόσεις του εμβολιαστικού προγράμματος είναι χειρότερες παρά ποτέ. Οι λίγες χιλιάδες των εξαναγκασθέντων της υποχρεωτικότητας θα αποδώσουν υγειονομικά μετά τον Αύγουστο, ενώ πρακτικώς οι βορίδειες απολύσεις ή οι άνευ αποδοχών άδειες δεν προλαβαίνουν καν το τέλος της πανδημίας. Αντιθέτως, προκαταβάλλεται σήμερα το κόστος της πόλωσης και της «άνευ λόγου» συγκρότησης ρεύματος αντί, δηλαδή οι αντιεμβολιαστές πάνε ταμείο πρώτοι. Πολλοί διστακτικοί καθίστανται αντιδραστικοί, οι λουφαγμένοι γίνονται ακτιβιστές και η καχυποψία εκτινάσσεται στα ουράνια. Ο παραληρηματικός λόγος εκλογικεύεται, εμπλουτίζεται από δικηγόρους, γιατρούς και φερέλπιδες πολιτικούς και κερδίζει επάξια το μερίδιο δημοσιότητας που επιδίωκε, έστω και αρνητικής. Κανένα καθαρό όφελος δεν προκύπτει για το εμβολιαστικό πρόγραμμα!
Είναι η υποχρεωτικότητα προσπάθεια να φορτώσει την εμβολιαστική αποτυχία σε αποδιοπομπαίους τράγους ή υποκρύπτει πολιτική αντεπίθεση;
Ανορθολογιστής ή «συνοδοιπόρος» ανορθολογιστών ή έστω οπορτουνιστής που ψαρεύει σε θολά νερά είναι ο πολιτικός αντίπαλος, υπαινίσσεται η ασφαλίτικη πρακτική των δηλώσεων εμβολιοφροσύνης. Σε κάθε περίπτωση, το φοβισμένο, ηλικιωμένο, τηλεοπτικά ενημερωνόμενο ακροατήριο αποτελεί τον σκληρό πυρήνα του εκλογικού ακροατηρίου της Ν.Δ. Εκεί η συσπείρωση ενισχύεται από το διαρκές μήνυμα ότι ο Μητσοτάκης είναι ο μόνος λογικός πολιτικός εν Ελλάδι (βρε, τι θα παθαίναμε αν…). Μάλλον αμυντικός είναι ο χειρισμός της υποχρεωτικότητας. Πάντως, υπηρετεί πολιτικούς υπολογισμούς και όχι υγειονομικούς, τον εισηγήθηκαν δε επικοινωνιολόγοι κι όχι επιδημιολόγοι. Άλλο αν πάει κανείς για μαλλί και βγει τελικώς κουρεμένος …
Τι υπάρχει απέναντι;
Η συνήθης πανσπερμία. Πολλοί και εκ της αντιπολίτευσης πίστεψαν στο αφήγημα της σύντομης μάχης και του εξασφαλισμένου θριάμβου. Αυτό διαψεύστηκε, αλλά συνεχίζει να ακούγεται η «μετάλλαξη» ότι το υγειονομικό Βατερλώ δεν αποτελεί γόνιμο πεδίο αντιπολίτευσης. Ακόμη και το συγκρότημα Αλαφούζου συχνά ασκεί σκληρότερη κριτική στη διαχείριση της πανδημίας!
Στο θέμα της υποχρεωτικότητας, υπάρχει επίσης η επιτρεπτική προσέγγιση αρκετών νομικών και κοινωνιολόγων με μια υποβαθμισμένη αντίληψη για τα δικαιώματα, που τους οδηγεί στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι το θέμα «υποχρεωτικότητα» αποτελεί μια ενδοδεξιά διαμάχη. Δίνουν έμφαση στο τι υπάρχει κι όχι στο τι πρέπει να υπάρχει, ενώ, περιέργως, αγνοούν τα παγκοσμίως ισχύοντα.
Πέραν των σκοταδιστών – αντιεμβολιαστών, πρέπει να εξαιρεθούν της συζήτησης κι όσοι έχουν απόψεις τύπου πολιτιστικής επανάστασης περί δημόσιας υγείας, θεωρώντας κι αυτές τις απόψεις ανήθικες!
Ελπιδοφόρα υπήρξε τόσο η ομόφωνη αντίθεση των υγειονομικών όσο και το “άδειασμα” στα κυβερνητικά φληναφήματα από το άρθρο του κ. Τάκη Βιδάλη, της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής.
