 |
Ο Λεωνίδας Λουλούδης, ένα από τα πιο ανήσυχα και ταλαντούχα πνεύματα της
δικής μου γενιάς, έφυγε την περασμένη Κυριακή σε ηλικία 67 ετών. Υπήρξε
καθηγητής Αγροτικής Οικονομίας στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο και αντιπρύτανης στο
ίδιο ΑΕΙ για μια επταετία. Βαθιά διανοούμενος με μεγάλη θεωρητική κατάρτιση
στην πολιτική, στο περιβάλλον και ειδικότερα στο χώρο της πολιτικής οικολογίας,
της οποίας υπήρξε και διαμορφωτής στην Ελλάδα, στις αρχές της δεκαετίας του
’80. Δεν χωρούσε σε καλούπια, και ασκούσε συχνά κριτική σε θέσεις που
θεωρούνταν πάγιες και δεδομένες στον χώρο της αριστεράς. Ως αντιπρύτανης, πήρε
σθεναρά θέση κατά των φοιτητικών καταλήψεων, θέση που θεωρήθηκε από πολλούς ως
«δεξιά στροφή».
Τον Λεωνίδα Λουλούδη τον γνώρισα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στον
«Οικολογικό αντίλογο», μια λέσχη πολιτικής παρέμβασης γύρω από θέματα
περιβάλλοντος και οικολογίας, που μια ομάδα τριαντάρηδων είχαμε ιδρύσει.
Θυμάμαι τον Λεωνίδα, σε ταξίδι μας στην Κρήτη, σε καφενείο χωριού, να
απευθύνεται σε αγρότες και να τους προτρέπει να χρησιμοποιούν
εναλλακτικές/φυσικές μεθόδους λίπανσης όπως η αγρανάπαυση κ.ά. αντί για τα
λιπάσματα που έχουν αρνητικές συνέπειες για το περιβάλλον, για να πάρει την
απάντηση από γέρο αγρότη «ίντα ν’ αυτά που μας λέγεις, άμα δε βάλω τσουβάλι το
λίπασμα, προκοπή στο χωράφι μου δεν βλέπω»… Μετά βρεθήκαμε στη συντακτική
επιτροπή του περιοδικού «Οικολογία και Περιβάλλον». Το ‘82. ο Α. Λιβάνης,
εκδότης του περιοδικού, το έκλεισε λόγω της κριτικής που ασκούσαμε στην
κυβερνητική πολιτική για το περιβάλλον. Έξι από εμάς, μαζί βέβαια και ο
Λεωνίδας Λουλούδης, ιδρύσαμε στη συνέχεια το περιοδικό «Νέα Οικολογία», το
οποίο παρά τις δίκες και τα ασφαλιστικά μέτρα, έμελλε να καθιερωθεί και να
κάνει δρόμο για κάποια χρόνια.
Οι δρόμοι μας χώρισαν στη συνέχεια. Αραιά και πού συναντιόμασταν. Πάντα ο
ίδιος, ανήσυχος και δημιουργικός. Όταν φεύγει κάποιος με τον οποίο συνδέθηκες
και περπάτησες μαζί στα άγουρα και δημιουργικά σου χρόνια, φεύγει μαζί του και
ένα κομμάτι από εσένα. Οι «Θλιβεροί Τροπικοί» του ανθρωπολόγου Κλωντ
Λεβί-Στρος, που με παρότρυνε τότε ο Λεωνίδας Λουλούδης να διαβάσω, παραμένει
ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία μέχρι και σήμερα. Η κηδεία του έγινε την
Τρίτη το μεσημέρι.
