Έχει μια ακόμα διάσταση αυτή η ιστορία, ενδεικτική της εκτίμησης πως όλα θα επανέλθουν στην προ κρίσης θέση τους. Το σχετικό αίτημα για πρόσληψη επιπλέον ιερέων, δεν ήταν μόνο εκκλησιαστικών κύκλων. Αλλά και πολλών βουλευτών της Ν.Δ. (29 από αυτούς είχαν καταθέσει σχετική ερώτηση δυο μήνες πριν), οι οποίοι ζητούσαν τις προσλήψεις με το κορυφαίο επιχείρημα πως οι ιερείς «επιτελούν εθνικό έργο, διατηρώντας την πατρίδα όρθια και την εθνική συνείδηση ζωντανή».
Έχει άραγε νόημα να εξακολουθούμε κάποιοι να επιμένουμε κάθε τόσο για τ’ αυτονόητα; Πως η χώρα δεν έχει ανάγκη από επιπλέον παπάδες, αλλά γιατρούς, εκπαιδευτικούς, νοσοκόμες. Πως δεν είναι δυνατόν να μπαίνουν σε καθεστώς απολύσεων ή διαθεσιμοτήτων σχεδόν όλες οι κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων (επειδή θεωρούνται περιττοί), αλλά όχι οι περίπου 10.000 κληρικοί. Πως είναι τραγικό να συνεχίζει η ιεραρχία να εξακολουθεί να χρησιμοποιεί την επιρροή της στην κοινωνία, να συναλλάσσεται με τους πολιτικούς και να επηρεάζει τα δημόσια πράγματα της χώρας. Πως δεν είναι δυνατόν οι πολιτικοί για λόγους ιδιοτέλειας και επανεκλογιμότητας να υποκύπτουν στους ρασοφόρους.
Πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να πληρώνουμε οι φορολογούμενοι τους ιερείς. Πως πρέπει να υπάρξει επιτέλους ο διαχωρισμός Εκκλησίας-κράτους. Πως δεν έχουμε κανέναν λόγο να αισθανόμαστε υπερήφανοι μοιάζοντας ολοένα και περισσότερο με χώρες όπως το Ιράν. Πως δεν μπορεί πολιτικοί σχηματισμοί με αριστερό υποτίθεται πρόσημο να σιωπούν για όλο αυτό το αλισβερίσι πολιτικής με εκκλησιαστική εξουσία και ν’ αναπτύσσουν οι ίδιοι τέτοιες σχέσεις. Πως… πως…
Νομίζω, πως το πρόβλημα δεν βρίσκεται μόνο στις διασυνδέσεις πολιτικών με αρχιερείς. Αλλά και στη διάθεση ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας να πορεύεται με αυτόν τον τρόπο. Και αυτό, δεν είναι ένα εύκολα διαχειρίσιμο ζήτημα, όταν μάλιστα δεν υπάρχουν πρόθυμοι πολιτικοί να αγνοήσουν το λεγόμενο πολιτικό κόστος και να αρνηθούν την παράδοση εξουσίας σε κάποιους που δεν το δικαιούνται…
