Φωτεινή Βάκη
Σαράντα χρόνια από την πτώση της Χούντας φέτος. Σαραντάρα και η δημοκρατία, θα σβήσει τα κεράκια διασωληνωμένη στην εντατική. Τα γενέθλια γίνονται το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου το οποίο γεμίζουν σελίδες του διασυρμού της ως του υποτιθέμενου άλλοθι της διαφθοράς και των συντεχνιών, των ασύδοτων ελευθεριών και των εξωνημένων πολιτικών και συνδικαλιστών που λυμαίνονταν τη χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια εξαργυρώνοντας αγωνιστικές περγαμηνές σε θώκους εξουσίας.
Δημοκρατία εν διωγμώ και ακρωτηριασμένη από τους Πολιτικούς Αναμορφωτές της αποικίας –για να θυμηθούμε έναν Καβάφη που δεν ευτύχησε τροχήλατος να διαλαλεί το μήνυμά του- και τους επίδοξους Σωτήρες που παράγουν πρωτογενή πλεονάσματα και success stories με πρώτη ύλη την κατάργησή της. Ο όρος «κοινοτοπία του κακού» που επινόησε η Hannah Arendt για τον Άιχμαν αναφερόταν στην διάπραξη στυγερών εγκλημάτων από τα «ανθρωπάκια» της διπλανής πόρτας που πάσχουν από έλλειψη κρίσης. Η «κοινοτοπία του κακού» σήμερα θα αναμεταφραζόταν σε συνώνυμο της «κανονικοποίησης της φρίκης», ήτοι, του απόλυτου εθισμού σε καθημερινά επεισόδια ακρωτηριασμού δικαιωμάτων που καλύπτει επιμελώς το φύλλο συκής της θεωρίας των δύο άκρων για στόματος των καθεστωτικών think tanks.
Προεόρτια τεσσαρακοστών γενεθλίων, μια δημοκρατία ανάπηρη θα τελευτήσει, ως μετα-πολιτευτική Αντιγόνη, θαμμένη ζωντανή σε φυλακές υψίστης ασφαλείας τύπου Γ συντροφιά με τη «μικρή ΔΕΗ» και τα μικρά καθημερινά πραξικοπήματα, τις κραυγές απέλπιδων, τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας στις οποίες κωφεύουν ανερυθρίαστα και απροκάλυπτα οι κυβερνώντες και ιοβόλα τεύχη της «Καθημερινής» που επέλεξε ως «ευχετήρια κάρτα» στις 20 Ιουλίου, βαρύγδουπο άρθρο του Πρωθυπουργού στο οποίο δοξολογεί τη «νέα Μεταπολίτευση». Άλλωστε στην ίδια σελίδα της εφημερίδας αποκαλύπτεται (επιτέλους) η πατρότητα της δημοκρατίας: 40 χρόνια πριν ο Καραμανλής την αποκατέστησε.
Η καλύτερη υπόμνηση ωστόσο της επετείου της πτώσης της Χούντας και της σαραντάχρονης δημοκρατίας μας έρχεται στην αμέσως επόμενη σελίδα δια στόματος του κ. Κασιμάτη: η δημοκρατία μας ακρωτηριάστηκε σοβαρά από την τριαντάχρονη δικτατορία της Αριστεράς (sic) στα Πανεπιστήμιά μας. Κορυφαίο συμβάν εκτροπής συνιστά η παραχώρηση αίθουσας του Πανεπιστημίου Αθηνών από τον αριστερό κοσμήτορα κ. Σπουρδαλάκη προκειμένου να γίνει η παρουσίαση του βιβλίου του Κουφοντίνα.
Ο κοσμήτορας φάνηκε κατά τον συντάκτη είτε έρμαιο και άβουλο μιας «παλαβής αριστεράς» είτε φίλα προσκείμενος στην Τρομοκρατία. Άλλωστε είναι γνωστοί οι συμψηφισμοί και οι εξισώσεις από τον κ. Κασιμάτη της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής και του Σύριζα. Η πιο επικίνδυνη ωστόσο απόπειρα αποσταθεροποίησης της Δημοκρατίας μας στην οποία με απαράμιλλη οξυδέρκεια κρούει τον κώδωνα ο δημοσιογράφος είναι η απάντηση του κοσμήτορα στην επίπληξη που του έκανε ο επιτετραμμένος της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, Τόμας Πίερς.
Ο κοσμήτορας τόλμησε να επικαλεστεί την ακαδημαϊκή ελευθερία. Μόνο μια ευθεία παρέμβαση των ΗΠΑ στα εσωτερικά της ακαδημαϊκής κοινότητας μπορεί να πατάξει την αριστερή δικτατορία των Πανεπιστημίων και να αποκαταστήσει την τρωθείσα τιμή της δημοκρατίας στα τεσσαρακοστά γενέθλιά της. Μετά τις επιστρατεύσεις απεργών, μετά την αναμετάφραση μη βίαιων πράξεων συλλογικής αντίστασης των πολιτών σε εμφύλια «στάση», μετά το κουρέλιασμα του Συντάγματος και της λαϊκής κυριαρχίας, μετά την αδυσώπητη καταστολή δικαιωμάτων, ιδού η μεγάλη ευκαιρία περιφρούρησης του δημοκρατικού μας πολιτεύματος: ας γίνεται επιτέλους προληπτική λογοκρισία από την Αμερικανική Πρεσβεία στους παροικούντες την ακαδημαϊκή Ιερουσαλήμ η οποία μπορεί να συνεπικουρείται και από απευθείας παρεμβάσεις στο ανύπαρκτο πλέον άσυλο από τα «λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες» της Χρυσής Αυγής στα οποία ο κ. Κασιμάτης εξέφρασε προ διετίας τις ευχαριστίες του διότι έδωσαν την καλύτερη αφορμή για να παταχθεί «το καρκίνωμα της μεταπολίτευσης», ήτοι, η «νομιμοποιημένη βία της αριστεράς».
Ας μην ανησυχεί όμως τόσο ο κομμουνιστοφάγος κ. Κασιμάτης. Είναι καλά θωρακισμένο το Πανεπιστήμιο, απρόσβλητο από τον μαλυσματικό ιό των κομμουνιστοσυμμοριτών εαμοβούλγαρων. Φρόντισαν στοργικά και ανιδιοτελώς γι αυτό τα Συμβούλια Ιδρύματος του δια της προεπιλογής των υποψηφίων Πρυτάνεων με μακαρθικού τύπου κριτήρια και όχι με βάση τα αντικειμενικά προσόντα των εκλόγιμων. Προεπέλεξαν για την ακαδημαϊκή κοινότητα χωρίς αυτή με γνώμονα την συμμόρφωση των υποψηφίων προς τον Νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου και την συναίνεση προς την άμεση επέμβαση της αστυνομίας σε περίπτωση ταραχών.
Το κείμενο όμως του κ. Κασιμάτη γίνεται μνημείο αντιφάσεων εν τοις όροις, που προσφέρουν πολύτιμη τροφή στον κλάδο της Λογικής. Διότι η δημοκρατία στο Πανεπιστήμιο απειλείται από δημοκρατικά εκλεγμένες διοικήσεις και από την ελευθερία του λόγου. Η τελευταία παρομοιάζεται με επιστροφή σε χομπσιανού τύπου φυσική κατάσταση όπου όλα επιτρέπονται και πρυτανεύει το δίκαιο του ισχυρότερου. Επιπλέον, περιδιαβάζοντας τις ατραπούς της Ηθικής φιλοσοφίας, ο κ. Κασιμάτης εγκαλεί την ελευθερία του λόγου που επικαλέστηκε ο κοσμήτορας ως διολίσθηση σε ηθικό σχετικισμό και αξιώνει την άρση της σε περιπτώσεις όχι μόνο του Κουφοντίνα αλλά και των αρνητών του Ολοκαυτώματος. Ηχεί παράδοξο μόνο πώς ο ίδιος ευγνωμονεί τους τελευταίους ως το αναγκαίο κακό που στρατολογείται υπέρ του θεάρεστου έργου της ποινικοποίησης της αριστεράς που είναι εξ ορισμού και εξ ολοκλήρου συνώνυμη της βίας. Κρυπτοεγελιανός ο κ. Κασιμάτης, υπεραμύνεται της γνωστής ρήσης του Έγελου κατά την οποία η βία (εν προκειμένω των μπρατσωμένων λεβεντόπαιδων της Χρυσής Αυγής) είναι τα λύτρα που καταβάλλει η ιστορία στον λόγο. Όπου λόγος στο αφήγημα του Κασιμάτη είναι το νεοφιλελελεύθερο δόγμα που πορεύεται πάντα με σύμμαχο το κράτος έκτακτης ανάγκης και τα φασιστικά εκτρώματα που γεννά.
Τελικά κ. Κασιμάτη καταδικάζετε ή δεν καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται; Διότι φαίνεται να την καταδικάζετε επιλεκτικά. Υπόρρητη αποενοχοποίηση της βίας για τους νεοναζί εφόσον γίνονται εκόντες άκοντες εφαλτήριο μετάβασης στο πεδίο της νομιμότητας αλλά καταδικαστέα για τους κατοίκους στις Σκουριές που «τόλμησαν» να αντισταθούν στο οικολογικό και οικονομικό έγκλημα που διαπράχθηκε ερήμην τους στη γειτονιά τους. Καταδικαστέα η βία όσων εξαναγκάζουν με ξύλο τους συναδέλφους τους να απεργήσουν, σύμφωνα με το παλαιό άρθρο για τα λεβεντόπαιδα της Χρυσής Αυγής, αλλά ούτε λόγος για την έμπρακτη άρση δια επιστρατεύσεων του δικαιώματος της απεργίας. Για τη βία μήπως που ασκείται στις αποφάσεις της δικαιοσύνης; Για την άλλη στις καθημερινά ξυλοκοπημένες καθαρίστριες; Για τη βία του συστήματος που υπηρετείτε με απαράμιλλο ζήλο που γέννησε δύο εκατομύρια ανέργους, αμέτρητους αυτόχειρες και έστειλε όλους τους νέους επιστήμονες μετανάστες;
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: Ουδέποτε η αριστερά υπερασπίστηκε τους αιμοσταγείς αυτόκλητους σωτήρες του λαού που γίνονται παρωδία της δικαιοσύνης. Η τρομοκρατία ωστόσο υπήρξε διεθνές φαινόμενο που οφείλει να συζητηθεί από τους ιστορικούς νηφάλια, απαλλαγμένη από τους υποκειμενισμούς και τις στρεβλώσεις του πρώτου προσώπου, τα «αστυνομικά δελτία» και τις εξισώσεις των τρομοκρατών με διαταραγμένους serial killers.
Το πρόβλημα δεν είναι όμως ο Κουφοντίνας αλλά η θλιβερή καρικατούρα του Πανεπιστημίου που ονειρεύεσθε: Ένα αποικιοκρατικό σωφρονιστήριο, λογοκριμένο, με διδασκαλία και έρευνα καθ’ υπαγόρευσιν της Αμερικανικής πρεσβείας και των «πρόθυμων» εγχώριων ακαδημαϊκών συνομιλητών της. Θα μπορούσατε να ιδρύσετε και στρατόπεδα αναμόρφωσης των αριστερών ακαδημαϊκών ούτως ώστε να μπορούν στοιχειωδώς να διακρίνουν, όπως επισημαίνετε στο άρθρο σας της 20ης Ιουλίου, το δίκαιο από το άδικο.
Όσο για τους «αρνητές του Ολοκαυτώματος» και τα κατορθώματά τους μην διστάσετε να τους δώσετε βήμα. Τους έχετε αποενοχοποιήσει προ διετίας όταν στο άρθρο σας, στις 16-9-2012 αποκαθιστάτε την ιστορική αλήθεια ερμηνεύοντας τα Τάγματα Εφόδου του Ρεμ ως γεννήματα των στρατιωτικοποιημένων μονάδων των κομμουνιστών. Όσον αφορά τα καθ’ ημάς Τάγματα Ασφαλείας, αυτά δεν ήρθαν ως σανίδα σωτηρίας των απέλπιδων κατοίκων της Αργολίδας μετά το κύμα τρομοκρατίας του ΕΛΑΣ το 1943; Εμπρός λοιπόν για το νέο Πανεπιστήμιο. Θα μπορούσατε να το βαφτίσετε «η σωφρονιστική αποικία» κατά το ομότιτλο διήγημα του Κάφκα.
Tvxs
