Θανάσης Καμπαγιάννης
Μπορεί να έχετε δει την αναμνηστική είδηση ότι στις 20 Αυγούστου του 1982 δημοσιεύτηκε (ΦΕΚ Α’ 97/20-8-1982) η κατάργηση της διάταξης του Ποινικού Κώδικα που ποινικοποιούσε τη μοιχεία. Το άρθρο 357 καταργήθηκε, κάθε σχηματισμένη δικογραφία αρχειοθετήθηκε και κάθε καταδικαστική απόφαση που είχε εκδοθεί διαγράφτηκε από τα ποινικά μητρώα. Υπουργός Δικαιοσύνης στην τότε πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης. Τη διάταξη υπερψήφισαν ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ και καταψήφισε η Νέα Δημοκρατία.
Η είδηση έχει την αξία της, κυρίως γιατί η επίσημη αφήγηση της ελληνικής ιστορίας θέλει την οποιαδήποτε κοινωνική πρόοδο να καθορίστηκε από την γεωπολιτική προσκόλληση της χώρας στη Δύση και, κυρίως, την ένταξη της χώρας στην ΕΕ (τότε ΕΟΚ) από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Η αφήγηση αυτή αποκρύπτει ποιές ήταν οι πολιτικές δυνάμεις που αντιστάθηκαν επίμονα σε κάθε κοινωνικό εκσυγχρονισμό και ποιές τον προώθησαν.
Ας διαβάσουμε, για να πάρουμε μια ιδέα, από τα πρακτικά της Βουλής (23.7.1982) ποιές ήταν οι τοποθετήσεις των εκπροσώπων της Νέας Δημοκρατίας (εισηγητών και βουλευτών) κατά της αποποινικοποίησης της μοιχείας:
«Η τιμωρία της μοιχείας αποτελεί στη χώρα μας παράδοση τριών και πλέον χιλιάδων ετών. Η κατάργησή της θα κλονίσει τον θεσμό του γάμου… Αν θελήσει κανένας να τοποθετήσει τον εαυτό του στη θέση του θύματος μιας μοιχείας, τότε θα καταλάβει ποια πρέπει να είναι η θέσις του έναντι αυτού του αδικήματος» (Ν. Κατσαρός, εισηγητής της ΝΔ).
«Γιατί να μην πούμε την αλήθεια; Η τάσις η οποία εκδηλούται εις τον τομέα των σχέσεων μεταξύ ανδρός και γυναικός… ευρίσκεται μέσα εις τη σκέψιν διά να μην είπω εις την συνείδησιν του λαού μας. Αν καταργηθεί η διάταξις, όλες αυτές οι τάσεις θα αποδεσμευτούν. Όταν ο λαός θα αποκτήσει το αίσθημα της ελευθερίας της δράσεως προς αυτή την κατεύθυνση, τι είναι εκείνο που πρόκειται να τον συγκρατήσει, αναχαιτίσει, εμποδίσει;» (Γ. Σταμάτης).
«Αφού θα μπορεί να κάνει ο ένας εις τον άλλον τα γλυκά μάτια και αν υποτεθεί ότι θα τολμήσει ο ένας εκ των δύο συζύγων να κάνει κάτι τέτοιο, τότε θα αρχίσει ο καβγάς και τότε θα αρχίσει η αποθεμελίωση, το ξήλωμα της κοινωνίας» (Λαυρεντίδης).
Φυσικά αν ρωτήσει κάποιος σήμερα ένα στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, θα καγχάσει απέναντι σ’ αυτού του είδους τις τοποθετήσεις! Κι όμως, η μέθοδος (και η υποκρισία) της Δεξιάς απέναντι σε κάθε προοδευτική τομή από τότε μέχρι σήμερα είναι η ίδια: αφενός συντηρητικό ταμπούρωμα πίσω από τη «συνείδηση του λαού» (για να το πούμε με σημερινά λόγια, «ο λαός δεν είναι ακόμα έτοιμος!»), αφετέρου ηθικολογίες-αερολογίες ότι τυχόν ψήφιση μιας προοδευτικής τομής θα σημάνει τη διάλυση του κοινωνικού ιστού. Γιατί; Γιατί ο λαός, που κατά τα άλλα δεν είναι έτοιμος, θα πέσει με τα μούτρα στην αμαρτία! Όλη η υποκρισία του δεξιού θρησκευόμενου οικογενειάρχη πολιτικάντη που φωτογραφίζεται με την «αγία οικογένειά του» συν γυναιξί και τέκνοις την ίδια στιγμή που έχει ερωμένη, αποτυπωμένη σε λίγες λέξεις….
Η Νέα Δημοκρατία είναι το κόμμα που καταψήφισε κάθε μία από τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις (με την κυριολεξία της λέξης και όχι με το Οργουελιανό νόημα που στη συνέχεια αυτή απέκτησε) που έγιναν σε αυτή τη χώρα: από την μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου και την αναγνώριση της Αντίστασης μέχρι την ιθαγένεια για τα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται και μεγαλώνουν στην Ελλάδα, το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια και τα δικαιώματα σχετικά με την ταυτότητα φύλου, καθώς και πολλές άλλες. Καμία «ένταξη στην Ευρώπη» δεν τα έφερε αυτά στην ελληνική κοινωνία αυτόματα. Και, βέβαια, σε κάθε καμπή, έξω από τη Βουλή υπήρχε κόσμος που διαδήλωνε και απαιτούσε περισσότερα. Έτσι κερδήθηκε ό,τι κερδήθηκε.
Αν ήταν στο χέρι τους, θα ήμασταν ακόμα στην εποχή της βίλας των οργίων και του Ζάβαλου με το σεντόνι.
Να το ξέρουν καλά λοιπόν ότι τίποτα δεν έχουμε ξεχάσει.
*Δημοσιεύτηκε στον προσωπικό λογαριασμό του Θανάση Καμπαγιάννη στο Facebook
