Ο Μιχάλης και η Σατραπεία
Γράφει ο Συγγενής μιας ηλικίας
Πήγα στην πορεία, πρώτη φορά
μετά από πολλά χρόνια. Δεν είδα βέβαια τον Μιχάλη αλλά αυτός σίγουρα θα
με είδε με τόσες κάμερες, ελικόπτερα και drones. Οι πολιτικοί
συμβολισμοί τον ενθουσίαζαν πάντα οπότε τον φαντάζομαι να σχεδιάζει
επιμελώς το μείγμα της επετείου της εξέγερσης, της υπόμνησης της
εξάρθρωσης, της νέας θηριώδους υπουργίας που σερβίρισε από την εφημερίδα
του Μαρινάκη, ανήμερα. Οι μεγάλες δόσεις ωμότητας προξενούν αμηχανία
στον αντίπαλο!
Θα με πείτε αφελή αλλά χάρηκα, όταν έμαθα πως τον
κάνανε Υπουργό της Κατεχάκη, για πολλοστή φορά. Ικανός, θαρραλέος,
εύστροφος και με επιβλητικό ύφος αποτελούσε μια κάποια ελπίδα σε
σύγκριση με τους φλούφληδες. Κατάλληλος για σκληρούς μηχανισμούς
ξέχειλους από χρυσαυγίτες & προβοκάτορες, όπως θα έλεγε και ο ίδιος.
Μερικές αντιδράσεις των απέναντι μου έδειξαν πως αρκετοί δεν
καλοέβλεπαν αυτήν την τοποθέτηση. Η ζωή είναι ζαβολιάρα κι έτσι δεν
είναι απίθανο να βρεθείς σε θέση να κοιτάς με συμπάθεια τον Κούλη, ως το
ολιγότερο κακό της παράταξης του. Κι ο Μιχάλης έδειχνε μια προσπάθεια
του, μήπως ελέγξει τα ανεξέλεγκτα ….
Πολιτικά ξοφλημένος, όπως
όλοι σχεδόν οι ελπιδοφόροι νεαροί & νεαρές της εποχής του πατρός
Μητσοτάκη, οι οποίοι σημειωτέον εκτινάχθηκαν πολιτικά ακριβώς την εποχή
του Τεμπονέρα, των νεκρών του Κάπα Μαρούση, του κ. Κόκκινου με τα αστεία
γουνάκια κ.ο.κ.
Μέχρι τότε όμως ο νεαρός νομικός από το Γιδά είχε ήδη
προλάβει να διαγραφεί από το ΠΑΣΟΚ ως ούλτρα αριστερός σε μια χρονιά
όπου στην Νομική Θεσσαλονίκης συμπρωταγωνιστούσαν μαζί του ένας κεντρώος
από την δυτική Θεσσαλονίκη, ο Β Βενιζέλος, ένας φλογερός Κνίτης
αγωνιστής ο Ανδρ. Λοβέρδος αλλά και ένας γόνος του πολιτικού
κατεστημένου, ο αριστοκρατικός Χ. Καστανίδης. Ακόμη δεν είχε καλά-καλά
τελειώσει ο διάλογος τους περί της αναγκαιότητας ή μη της ένοπλης πάλης
και ήδη όλοι περίμεναν στην σειρά της επετηρίδας μέσα ή γύρω από το
κυβερνητικό πια ΠΑΣΟΚ. Οι μετέπειτα λοιπόν συμβουλές προς τους φοιτητές,
να κοιτάνε απερίσπαστοι τις σπουδές τους στο Πανεπιστήμιο, δείχνει μια
στοργή ιδιαίτερα όταν προέρχεται από σώφρονες ανθρώπους που ξεκίνησαν
την καριέρα τους από τα ίδια έδρανα με πολύ ….διάβασμα! «Σιχαίνομαι τον
ναυτικό που μάζεψε λεφτά και μούτζωσε την θάλασσα και την εκατουράει»
Ο
Μιχάλης θήτευσε ως διορισμένος νομάρχης Καρδίτσας (του Άκη) από την
πρώτη ήδη οκταετία. Κατά την εποχή του νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού (επί
πατρός Μ) ήταν δίπλα στον ασθενή που ανέκαμπτε τροπαιούχος κι ακόμη πιο
δίπλα στον ισχυρό Άκη, οπότε βρέθηκε σύντομα υφυπουργός. Η μεταπήδηση
του την κατάλληλη στιγμή στο «σημιταριό» τον οδήγησε σε ρόλους
πρωταγωνιστικούς, με κορυφαίους εκείνους του δημοσίας τάξης επί
εξάρθρωσης της 17Ν καθώς και του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ κατά την κρίσιμη
παράδοση του δακτυλιδιού στον ΓΑΠ.
Επί ΓΑΠ μάλλον πήρε την κατιούσα,
κινδύνεψε κιόλας να σκοτωθεί, για να τον σχολάσει τελικώς η Πρόεδρος
Φώφη, επιλέγοντας την έδρα της Β΄ Αθηνών στα 2015. Δεν βαριέσαι είπε,
ανθ’ ημών Γουλιμής, και άραξε για να επιστρέψει πρόσφατα στην κεντρική
σκηνή ως τεχνοκράτης της καταστολής. Από άνθρωπος του Άκη κατέληξε
άνθρωπος του Κούλη, όχι κι άσχημα για κάποιον που τον βγάλανε προώρως
στην σύνταξη.
Η είσοδος του στην μεταμοντέρνα κυβέρνηση υπήρξε
εντυπωσιακή, όταν με το καλημέρα ανέλαβε 2,5 υπουργεία, ορίζοντας μάλιστα
ως επιτελείς του αποκλειστικά ανθρώπους της οικογενείας ή προσωπικούς
του συνεργάτες. Πάντα αισθανόταν πιο ασφαλής με κλειστό apparat. Ωστόσο η
τόση προκλητικότητα προκάλεσε την δυσφορία των «γηγενών» που είτε
έμειναν τελείως απέξω είτε βρέθηκαν με ένα απολειφάδι να κάνουν πολιτική
περιοριζομένη στο σαφράν και στο ακτινίδιο είτε ακόμη απέμεναν στο
ακρωτηριασμένο υπουργείο τους, διαλογιζόμενοι για το αν θα
ποινικοποιήσουν τις χριστοπαναγίες.
Κι ενώ όλοι αγανακτούν, ποιος
επιτέλους είναι αυτός ο ξενομπάτης που τα παίρνει όλα φαντάζομαι τον
ίδιο να μονολογεί: «Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις, (η μέρα που
αφέθηκες κ’ ενδίδεις) και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα»
Ο
ίδιος είναι γάτα, οπότε αποκλείεται να είδε στις φυλακές ή πολύ
περισσότερο στο προσφυγικό την ευκαιρία νέων θριάμβων. Πολλοί σκέφθηκαν
ότι θα χρησιμοποιηθεί ως αναλώσιμος αερόσακος σε τομείς εξασφαλισμένης
αποτυχίας. Πιστεύω ότι η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Κανείς τους
φυσικά δεν ελπίζει σε αληθινές επιτυχίες!
Επίσης ξέρουν ότι οι προκάτ
θρίαμβοι εντοπισμένων μικροργανώσεων ή η «αιφνίδια» ανακάλυψη του
αμαρτωλού υπογείου της ΑΣΟΕΕ για λίγο ακόμη μπορούν να δημιουργούν
προπέτασμα καπνού στα μάτια όσων πίστεψαν τις προεκλογικές τους
πομφόλυγες. Δεν παίζει λοιπόν ο Μιχάλης σέντερ φόρ που κυνηγά να
σκοράρει αλλά μάλλον σκληρό αριστερό μπακ, προκειμένου να ανασχεθούν
ακραίες κινήσεις της «λαγνείας των γκλόμπς» εξ οικείων, όπως μας το
είπε χθες κι ο ίδιος. Γιατί έρχεται, βλέπετε, και μια προεδρική εκλογή
κι όποιος δεν μπορεί να βαρέσει το σαμάρι βαράει τον γάιδαρο του!
Τους
εξ αριστερών ο Μιχάλης τους αντιμετωπίζει άνετα, σαν να κλέβει
εκκλησία!
ΠΡΩΤΟΝ: γιατί μιλάει τη γλώσσα τους. Εκεί που δικαιολόγησε τα
έργα του ως μια αυτοπεριοριζόμενη βία στην υπηρεσία της δημοκρατίας
(επιθυμεί την κατάργηση των ΜΑΤ, μακροπροθέσμως), λέγοντας κροκοδειλίως
ότι χρησιμοποιεί την άμετρη βία προκειμένου να εξαλείψει γρήγορα την
βία, νόμιζες ότι άκουγες τον Στάλιν στις δίκες της Μόσχας!
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Με
ποιόν υπουργό τους θα μπορούσε άραγε να συγκριθεί αυτός, ένας star; Αυτοί
βάλανε καθηγητή Εγκληματολογίας και τον φάγανε λάχανο, γιατί το κόμμα
και η συνιστώσα τάδε και μπαρμπούτσαλα. Βάλανε μετά έναν στρατηγό ικανό
αλλά τον ρίξανε στα σκυλόψαρα για να γλυτώσουν άλλοι και άλλες. Και στο
τέλος συνθηκολόγησαν επισήμως αναθέτοντας την παράδοση σε μια συμπαθή
ακτινολόγο.
ΤΡΙΤΟΝ: Επί της πολιτικής ο Μιχάλης αρκείται στα αυτονόητα,
όπως: «η τρομοκράτηση διδασκόντων και διδασκομένων είναι παρανομία κι
όχι δικαίωμα!» Υπενθυμίζει επίσης εμφατικά το θρυλικό άβατο των
Εξαρχείων για να ξεχάσουμε σε πόσες περιοχές της Αττικής δεν τολμάει
σήμερα να εμφανιστεί κανενός είδους κρατικός υπάλληλος.
Κι οι φωνασκίες
των αντιπάλων; Άσε τους να απολογούνται ακόμη για τις αποφυλακίσεις του
νόμου τους, όσο εκείνος θα επιδεικνύει αποτελέσματα παλιά και νέα. Δεν
χρειάζεται όμως καμία κουβέντα για τις μεγάλες επιτυχίες της Αστυνομίας
κατά την παρελθούσα περίοδο, όταν επιτέλους χαλάρωσε η διαπλοκή της με
το οργανωμένο έγκλημα (ιδιαιτέρως στην Μεγαλόνησο της οικογενείας).
Εξάλλου, ποιος αριστερός υπερασπίζεται μπάτσους και μάλιστα
επιτυχημένους; Μέχρι τότε ο Μιχάλης μπορεί να δέρνει ανενόχλητος on
camera τις φοιτητριούλες κλείνοντας στο χοντρό λαό το μάτι: Φανταστείτε
πόσο σκληρότερος μπορώ να γίνω έναντι τζιχαντιστών, λαθροεισβολέων,
εξωγήινων και άλλων εχθρικών οντοτήτων. Όπερ έδει δείξαι!
Το
πιο ωραίο είναι ότι απέδωσε το όλο θέμα στον «εσωκομματικό ανταγωνισμό
του ΣΥΡΙΖΑ» κρίνοντας βεβαίως εξ ιδίων. Γιατί στα δεξιά του υπάρχουν οι
αληθινές φωτιές, τις οποίες οι γηγενείς δεξιοί θα τις φυσάνε με
ενθουσιασμό. Τι να σου κάνουν πια και τα κανάλια;
Θα πουν μια για τους
αστυνομικούς στην πορεία, θα πουν δύο, θα τους μετρήσουν 5.000 και
πάνοπλους σαν αστακούς όμως αργά ή γρήγορα θα πουν και για τους 500
πρόσφυγες που ήρθαν την ίδια ημέρα, θα πουν και για τις κολόνες που
κόψανε κάτι γουρουνοφύλακες στην προσφυγομάνα Ημαθία, προκειμένου να μην
έχουν φως οι ικέτες, θα πουν και για τα καλάσνικοφ που κυκλοφορούν σαν
νεροπίστολα.
Ακόμη και για τον Μαρινάκη μπορεί να σου πουν μια μέρα.
Άσε που κάποια υπηρεσία μπορεί να επιλέξει αυτή τη φορά πως το θύμα
βολεύει να είναι από την πλευρά του Κορκονέα και τότε όλο αυτό το
επωφελές ψευτοεμφυλιοπολεμικό κλίμα μπορεί να μετατραπεί σε αληθινή
ανωμαλία αυτοστιγμεί.
