Σχολιάζει ο Στέφανος Καραμούτσιος
Θυμάμαι τις πρώτες συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου στις αρχές του Σεπτέμβρη
Γεμάτα τα θεωρεία από πολίτες που μπορεί για όσους τους γνώριζαν να ήταν οι περισσότεροι μέλη των παρατάξεων που είχαν λάβει μέρος στις εκλογές του Μαίου αλλά αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία.
Σημασία έχει ότι το νέο πολιτικό τοπίο που είχε δημιουργηθεί στο δήμο Ιωαννιτών είχε δημιουργήσει προσδοκίες και μια ατμόσφαιρα αισιοδοξίας.
Αρωγοί στο κλίμα αυτό ήταν και τα ΜΜΕ που στην συντριπτική τους πλειοψηφία είχαν προωθήσει το εγχείρημα του Μωυσή Ελισάφ με αιχμή του δόρατος ΜΜΕ των Αθηνών που διαφήμιζαν εν χορώ την εκλογή του πρώτου Εβραίου δημάρχου ως πραγματική επανάσταση.
Και ας είχε συνεργαστεί στο μεταξύ ο νέος δήμαρχος με τις πιο παρακμιακές και συντηρητικές δυνάμεις στο δήμο, που είχαν διακριθεί σε πελατειακές επιδόσεις, που θα ζήλευαν και οι μεγαλύτεροι κομματάρχες του 19ου αιώνα και σε φαύλες πρακτικές! Η …επανάσταση ήταν γεγονός.
Ήλθε και ο νέος δήμαρχος που σε κάθε βήμα του μιλούσε για ένα δήμο με συμμέτοχους και ενεργούς τους πολίτες που θα είχαν ουσιαστική συμμετοχή στις πολιτικές διαδικασίες.
………………………………………………………………………………………………………………………………….
Μια πόλωση στην αρχή, που προκλήθηκε από τον αυταρχικό τρόπο με τον οποίο προσπάθησε να διευθύνει τις εργασίες του δημοτικού συμβουλίου ο Πρόεδρός του κ. Παπαγεωργίου που επιχείρησε να ερμηνεύσει ετσιθελικά κανονισμούς που εισήγαγαν τα νομοθετικά εφευρήματα του Θεοδωρικάκου- που πραξικοπηματικά και με αναδρομική ισχύ έφερναν τα άνω κάτω στα εκλογικά αποτελέσματα – συντήρησε για δυο- τρεις συνεδριάσεις το ενδιαφέρον των πολιτών που παρακολουθούσε τις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου.
Και μετά η απόλυτη αδιαφορία! Μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού είναι οι πολίτες που παρακολουθούν πλέον τις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου που συνέρχεται με την παρουσία των τοπικών δημοσιογράφων και τίποτε περισσότερο.
Και αν και συζητούνται θέματα που αφορούν άμεσα τη ζωή των δημοτών, ένα είναι γεγονός: Οι δημότες δεν ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει στο δημοτικό συμβούλιο και αυτό είναι μια πραγματικότητα.
Και μην αντιτάξει κάποιος ότι οι συνεδριάσεις μεταδίδονται ζωντανά από την αίθουσα συνεδριάσεων, γιατί τα αποτελέσματα και εκεί είναι απογοητευτικά, αφού λίγοι είναι εκείνοι που παρακολουθούν τις συνεδριάσεις.
Αρκεί να μπει κάποιος στο κανάλι της μετάδοσης και θα αντιληφθεί ότι οι θεατές είναι απογοητευτικά λίγοι.
Αλλά γιατί οι δημότες δεν ενδιαφέρονται για όσα αφορούν κυριολεκτικά τα του οίκου τους;
– Να είναι ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται η δημοτική Αρχή, οχυρωμένη πίσω από το αλάθητό της στους έξι αυτούς μήνες;
– Να είναι ο τρόπος που λειτουργούν οι δημοτικές παρατάξεις, που μετά την εκλογική μάχη και τα μεγάλα λόγια ουσιαστικά παύουν να υφίστανται;
-Να είναι η αδιαφορία των πολιτών, που θεωρούν ότι η “δικαιοδοσία” τους αρχίζει και σταματά με την εκλογή των αντιπροσώπων τους;
Αυτά και πολλά άλλα είναι υπεύθυνα για την απόσταση των πολιτών από τα δρώμενα στο δήμο τους.
Αλλά αν η αντιμετώπιση των προβλημάτων της καθημερινότητας είναι εκ των ων ουκ άνευ για μια σύγχρονη δημοτική αρχή, η εκπαίδευση των δημοτών στα στοιχειώδη δημοκρατικά τους καθήκοντα είναι επιτακτική ανάγκη, που αφορά συμπολίτευση και αντιπολίτευση και πρώτιστα τις δημοτικές παρατάξεις.
Η παρακολούθηση των συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου από τους μαθητές των σχολείων στα πλαίσια του μαθήματος της πολιτικής Αγωγής και κοινωνικοποίησης των αυριανών πολιτών θα μπορούσε να μπει στην ατζέντα μιας σύγχρονης δημοτικής αρχής.
Το σπουδαιότερο όμως είναι οι εκάστοτε δημαρχούντες να σταματήσουν να θεωρούν το δήμο λάφυρο της παράταξης που κέρδισε τις εκλογές, πλαισιώνοντας τα όργανα λαϊκής συμμετοχής με παραταξιακούς φίλους και λοιπούς “συγγενείς”.
Ίσως τότε να φιλοτιμηθούν οι πολίτες και να αποφασίσουν να ενεργοποιηθούν.
Αλλά τότε τι ρόλο θα έχουν οι Μεσσίες;
