 |
“Ονομάζομαι Φατούρου Μαρία και είμαι 27 χρόνια νοσηλεύτρια ΤΕ στο ΠΓΝΙ. Λόγω υπηρεσιακών αναγκών μετακινήθηκα απ το τμήμα που εργαζόμουν για 2 περίπου μήνες στην ΜΕΘ-covid του ΠΓΝΙ. Προκαταβολικά δηλώνω ότι σέβομαι απόλυτα όλους όσους αποδέχτηκαν τη δωρεά. Οι λιγοστοί που τελικά θα πάρουν την οικονομική ενίσχυση τη δικαιούνται και με το παραπάνω, όπως και πολλοί άλλοι που αποκλείστηκαν. Προσωπικά αποποιούμαι το χρηματικό μπόνους της δωρεάς του ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος διότι είναι διασπαστικό για τους συναδέλφους, έχει στόχο την χειραγώγηση των υγειονομικών και την καλλιέργεια συνείδησης ότι ο ιδιώτης κάνει κουμάντο θέτοντας τους όρους του στο ΕΣΥ. Οι λόγοι αυτοί συνιστούν προσβολή της επαγγελματικής μου συνείδησης.
Με προσβάλλει το γεγονός ότι ο δωρητής ενώ είναι γνώστης της λειτουργίας των νοσοκομείων καθώς αποτελεί προνομιακό μόνιμο συνεργάτη-δωρητή όλων των κυβερνήσεων στο χώρο της υγείας από το 1996 και από το 2018 έχει και μνημόνιο συνεργασίας με το υπουργείο υγείας, επέλεξε με ανακριβή και εξωπραγματικό τρόπο να διαχωρίσει του υγειονομικούς σε μαχητές του covid και μη μαχητές την στιγμή που όλοι οι υγειονομικοί αποτελέσαμε μια ενιαία αλυσίδα για να βγει εις πέρας η μάχη. Κορύφωση των εξωπραγματικών όρων της δωρεάς αποτελεί ο αποκλεισμός των μαχητών των ΤΕΠ και του ΕΚΑΒ, οι οποίοι παίξανε τον πιο κομβικό ρόλο στην μάχη ως εμπροσθοφυλακή όλων μας αλλά και ο αποκλεισμός συναδέλφων που υπηρέτησαν διαρκώς μέσα στις κλινικές- covid όπως οι τραυματιοφορείς και οι βοηθοί θαλάμου κ.α.
Με προσβάλλει το γεγονός ότι η κυβέρνηση και το υπουργείο αποδέχθηκε τους όρους αυτούς και τους μετέτρεψε σε νόμο, επικυρώνοντας με εμβληματικό τρόπο την αδικία, την προσβολή όσων κρίθηκαν μη μαχητές και υποκλίθηκε στην παράλογη επιθυμία του ιδιώτη.
Με προσβάλλει το γεγονός ότι η διοίκηση του νοσοκομείου και οι διευθύνσεις που είχαν την ευθύνη να καταρτίσουν τις λίστες των δικαιούχων, δέχθηκαν με μια μονοκοντυλιά να διαγράψουν την προσφορά συναδέλφων και να αποκλείσουν το προσωπικό που επί 3 μήνες αγόγγυστα δέχθηκε να εκτελεί τις εντολές τους σε συνθήκες απουσίας ουσιαστικών μέτρων προστασίας, έλλειψης προσωπικού και οργανωτικού χάους.
Με προσβάλλει το γεγονός ότι η διοίκηση του συλλόγου εργαζομένων του ΠΓΝΙ, δεν βρήκε να ψελλίσει μια δημόσια κουβέντα για την αδικία στους συναδέλφους που υποτίθεται εκπροσωπεί. Δεν βρήκε μια λέξη να ψελλίσει για τις λίστες που σβήνονταν και γράφονταν κάθε μέρα, στέλνονταν στο υπουργείο και επιστρέφονταν πίσω, αναδεικνύοντας ένα διαρκές παζάρι για τις λίστες που παίχτηκε πίσω από τις πλάτες των συναδέλφων και πιστοποιώντας την σήψη του κυβερνητικού συνδικαλισμού στο ΠΓΝΙ. Άλλωστε είναι η ίδια διοίκηση του συλλόγου που στην πανδημία λιβάνιζε την κυβέρνηση και το υπουργείο και παρουσίαζε μια ειδυλλιακή πραγματικότητα για το ΠΓΝΙ.
Με προσβάλλει το γεγονός ότι οι 300 συνάδελφοι πανελλαδικά που βρέθηκαν θετικοί στον κορωνοϊό είναι συνάδελφοι όλων των ειδικοτήτων και δούλευαν και σε κλινικές μη covid. Και όμως νόσησαν, με κίνδυνο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Όλους αυτούς το ίδρυμα Νιάρχος, η κυβέρνηση οι διοικήσεις και οι διευθύνσεις τους διέγραψαν μονοκοντυλιά.
Με προσβάλλει τέλος να με θεωρούνε αφελή και ανίκανη να καταλάβω ότι οι δωρεές αυτές είναι ο δούρειος ίππος για την παραπέρα είσοδο των ιδιωτών στο ΕΣΥ. Ακόμη και σήμερα η κυβέρνηση αναποδογυρίζει την πραγματικότητα, λέγοντας ότι οι συμπράξεις με ιδιώτες στην περίοδο του 1ου κύματος της πανδημίας έσωσαν το λαό, τη στιγμή που τα συστήματα υγείας σε Ιταλία, Αγγλία, Αμερική, Σουηδία που είχαν αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό, δηλαδή την σύμπραξη με ιδιώτες έγιναν η αιτία για εκατόμβες νεκρών.
Ελπίζω, εύχομαι και μάχομαι να μην πετύχει το σχέδιο διάσπασης και ανθρωποφαγίας μεταξύ συναδέλφων, γιατί, όπου χωράει το «διαίρει και βασίλευε», χωράει και το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω», προκειμένου οι από πάνω να κυβερνούν με ασφάλεια και να μένει στο απυρόβλητο η άδικη πολιτική τους .
Εμπιστεύομαι τους συναδέλφους μου και την υγειονομική υπερηφάνεια, για δυνάμωμα του αγώνα για μονιμοποίηση των συμβασιούχων, για ένταξη των υγειονομικών στα ΒΑΕ, για βελτίωση των συνθηκών εργασίας μας, για αποτροπή παραπέρα ιδιωτικοποίησης των όρων λειτουργίας των νοσοκομείων . Αυτή η πίστη είναι ασύγκριτα πιο πολύτιμη από κάθε πονηρή και δόλια δωρεά. Αυτή η πίστη με κάνει να νιώθω σιγουριά ότι θα τα καταφέρουμε και στο 2ο κύμα της πανδημίας για το καλό των ασθενών μας και μόνο.”
