Παναγιώτης Τζανετής
Ο κ. Τσίπρας είναι άνθρωπος με χιούμορ. Θα μπορούσε, λοιπόν, να σχολιάσει δηλητηριωδώς την αναβίωση των εορτών μίσους του Γράμμου, ορίζοντας ως εκπρόσωπο του τον κ. Ευκλείδη Τσακαλώτο, τον ανιψιό του Θρασύβουλου, τον ένα από τους πρωταγωνιστές του εμφυλίου πολέμου αλλά και της συμφιλίωσης. Αντιθέτως, ο πρωθυπουργός μάλλον δεν θα αποτολμούσε ποτέ να ορίσει ως δικό του εκπρόσωπο τον κ. Θεοδωρικάκο.
Όχι μόνο γιατί δεν φημίζεται για το χιούμορ του (ποιος συμβολίζει καλύτερα με το πέρασμα από όλα σχεδόν τα κόμματα, την… εθνική ομοψυχία από τον υπουργό Εσωτερικών) αλλά γιατί μια τέτοια αντιμετώπιση θα βρισκόταν στον αντίποδα της στάσης του απέναντι στην ιστορία. Η γραμμή του είναι να μην πετάξει τίποτε, αλλά να καπηλευτεί τα πάντα.
Ο υφυπουργός Άμυνας κ. Στεφανής, που δηλώνει «ανεξάρτητος» και αποτελεί έναν εκ των αφοσιωμένων «Βαυαρών» του κ. Μητσοτάκη, θα μετάσχει στην εορτή ως ο επίσημος εκπρόσωπος του ψευδοκεντρώου Πρωθυπουργού. Η ερμηνεία που δόθηκε, περί εντεινόμενου ανταγωνισμού με τον συν-αρχηγό κ. Σαμαρά για την καρδιά της ακροδεξιάς, ίσως ξεχνά ότι ο μεν Σαμαράς έκλεισε φυλακή τους χρυσαυγίτες, τη δε άσκηση της παράδοξης γοητείας του «κεντρώου» προς την ακροδεξιά, την είχε προαναγγείλει πολύ πριν επιβεβαιωθεί στις εκλογές του 2019, ο πολύπειρος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: «Εμένα οι ακροδεξιοί ήταν οι πιο δικοί μου, οι πιο πιστοί, ιδιαίτερα οι βασιλόφρονες. Και οι ακροδεξιοί, λοιπόν, κατά βάση τον Κυριάκο θα ακολουθήσουν». (Για τις σχέσεις «τρίτου τύπου» της ακροδεξιάς με την οικογένεια, διαβάστε εδώ)
Ψευδοκεντρώος και ακροδεξιά
Η σχέση του Πρωθυπουργού με την ακροδεξιά πελατεία είναι αδιαμεσολάβητη και δεν βασίζεται στα φληναφήματα του κ. Βορίδη, στην απρέπεια του Αδώνιδος, στο επώνυμο του κ. Πλεύρη ή στην επιδεικτική ευλάβεια της κας Κεραμέως. Μιλά απ’ ευθείας στην καρδιά του κατοχικού δωσίλογου που πέρασε στην τρομοκρατική υπηρεσία του εμφυλιακού κράτους, στην βία και νοθεία ή στην «καρφίτσα» της χρυσής οκταετίας Καραμανλή, στην αγκάλη της Χούντας και θεωρεί την μεταπολίτευση ως μια μακρά και άδικη εξαίρεση.
Θεριεύοντας στην θαλπωρή του κράτους και κάτω από τα φτερά της εξουσίας, ποτέ του δεν καλοείδε τη «στολή» του ακτιβιστή και του «ιδεολόγου» που συγκρούεται με το κράτος, αλλά νοσταλγεί αυτό που και το όνομα του δηλώνει: παρά το κράτος…
Γράμμος
Για τους νεότερους Έλληνες ο Γράμμος είναι απλώς ένα από τα ψηλότερα ελληνικά βουνά, με την κορυφή του (2520 μ.) να αποτελεί το γεωγραφικό ορόσημο μεταξύ Ηπείρου-Μακεδονίας και Αλβανίας. Λίγοι περιηγητές το γνωρίζουν ως το απόμακρο κατάφυτο βουνό που έχει ακόμη αμπριά και νάρκες.
Υπήρξε πεδίο πολλών ηρωισμών. Ηρωική ήταν η ταχύτατη εισβολή της «3ης Αλπινιστών, Julia» που επιχείρησαν, ανεπιτυχώς, να καταλάβουν καταδρομικά το Μέτσοβο και να αποκόψουν Ήπειρο – Μακεδονία. Λιμοκτόνησε και συνετρίβη ενώ ο ύμνος – θρήνος της απαθανατίστηκε από τον Παζολίνι.
Ηρωική υπήρξε η άμυνα και η αντεπίθεση του δικού μας στρατού που επέφερε το αντίστοιχο πλήγμα σπάζοντας την δική τους μοναδική γραμμή συγκοινωνίας στον Γράμμο (Κορυτσά – Ερσέκα – Λεσκοβίκι).
Στον εμφύλιο, πάλι λόγω της γεωγραφικής του θέσης, αποτέλεσε θέατρο θυσίας κυρίως για την ελληνική αγροτιά, που μαχόταν ένθεν-κακείθεν.
Μόνο το 10% των Ελλήνων είχε γεννηθεί προτού λήξει ο εμφύλιος. Οπότε οι διηγήσεις και οι μαρτυρίες δεν έχουν πια βιωματικό χαρακτήρα και έτσι διαβάζονται περίπου όπως οι αφηγήσεις του Κασομούλη και του Δεληγιάννη για προηγούμενους εμφύλιους.
Για το στρατό όμως; Είναι τα πράγματα εξίσου ανώδυνα ώστε να επιλέγεται ένας κορυφαίος αξιωματικός και σημερινός επικεφαλής του Πενταγώνου για τους άθλιους αυτούς συμβολισμούς, μιας τυμβωρυχίας ετών εβδομήκοντα ένα; Θεωρήθηκε η στιγμή κατάλληλη από κάποιο χαραμοφάη της επικοινωνίας και εγκρίθηκε από τους ανιστόρητους του Μαξίμου αλλά στο Πεντάγωνο δεν έφερε κανείς αντίρρηση;
Στροφή 180 μοιρών
Ο κ. Μητσοτάκης έβγαλε την περικεφαλαία που είχε δανειστεί από τον κ. Σαμαρά για τις ανάγκες του προεκλογικού του σώου και φόρεσε πλέον την ρεντικότα του ψύχραιμου κοσμοπολίτη της διπλωματίας. Έβαλε και τον κ. Δένδια να εξηγεί στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ την ανωτερότητα του εθνικού συμφέροντος μπροστά στο κομματικό. Το εξηγούσε σε αυτούς που προ 18μηνου δεχόταν εμπρηστικές επιθέσεις στα σπίτια τους, κατηγορούμενοι για «την προδοσία των Πρεσπών»! Κι αντί να σηκωθούν κι οι πέτρες, ανταλλάσσανε μαζί του φιλοφρονήσεις… Πάλι καλά που δεν χειροκροτήσανε τον διακοσμητικό ΥπΕξ κι ως εκπρόσωπο του όλου Έθνους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στις Ένοπλες Δυνάμεις επ’ ουδενί μπορεί να κατηγορηθεί για παρόμοιες συμπεριφορές κι αυτό το συμβολίζει ιδιαίτερα ο ναύαρχος Αποστολάκης που συνδυάζει το μαχητικό πνεύμα, την πολιτική ωριμότητα και την στοχαστικότητα της ιστορικής γνώσης. Το συμβολίζει ακόμη και η εικόνα του ίδιου του κ. Αλκ. Στεφανή ως Α/ΓΕΣ ή και των ανώτατων αξιωματικών που αποστρατεύτηκαν, δηλώνοντας περήφανοι που φεύγουν κατά την στιγμή που υπογράφεται η συμφωνία των Πρεσπών… Κρίμα που δεν περίμεναν λίγο και έχασαν την ευκαιρία πολύ πιο εντυπωσιακής εξόδου, με όσα γίνονται σήμερα!
Ένα αντίστοιχο μήνυμα με εκείνο του σοσιαλδημοκράτη κ. Χρυσοχοίδη προς τον σκληρό πυρήνα των Σωμάτων Ασφαλείας, επιχειρείται κι εδώ. Φταίει άραγε η ανάμνηση του 62% του δημοψηφίσματος του 2015, που κονιορτοποίησε το αφήγημα της εθνικοφροσύνης και των «μιασμάτων»; Το ιστορικό αυτό πλήγμα για την εθνικοφροσύνη ενώ φαίνεται να το έχουν ξεγράψει ως ορόσημο πολιτικής επιρροής αυτοί που το επέτυχαν, δεν το λησμονούν όσοι το υπέστησαν. Και δίκιο έχουν, γιατί θα το ξαναβρούν μπροστά τους.
Όσο κίβδηλος είναι ο πατριωτισμός του Πρεσπομάχου άλλο τόσο κίβδηλη είναι και η εθνική ενότητα στην οποία καλεί. Δεν ρωτάει καν τους εσωκομματικούς του υποστηρικτές, πολύ περισσότερο αποφεύγει το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, παρακάμπτει την υπηρεσιακή ιεραρχία του υπουργείου Εξωτερικών, με τον κ. Δένδια να δηλώνει αφοπλιστικά ότι του δώσανε έναν φάκελο και δεν ήξερε ότι θα υπογράψει.
Αντιθέτως, υποκαθιστά τους πάντες με την διπλωματική του σύμβουλο κυρία Σουρούνη (τα ίδια έγιναν και με την Ιταλία και με την μυστική διπλωματία στο Βερολίνο). Η κρυψίνοια προς τα μέσα συνοδεύεται από την αφειδή ενημέρωση της κας Μέρκελ. Οπότε τί να μας παραξενέψει που ο κ. Στεφανής αντί να πάει Καστελόριζο πάει, αντιδιαμετρικά, στον Γράμμο;
Ωστόσο, εδώ δεν είναι η πανδημία, για να παραστήσει ο κ Μητσοτάκης τον Μωυσή με ξένα κόλλυβα ούτε το Μάτι για να στείλει τον κ. Συνολάκη στον ΣΚΑΙ, προκειμένου να αναλύσουν «αντικειμενικά» την ανάγκη να φύγουν οι άλλοι. Εδώ οι πολιτικοί συνειρμοί είναι διαφορετικοί.
Και με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 100ετίας από τις εκλογές του Νοέμβρη 1920, που έφεραν στην εξουσία τους αντιπάλους του Βενιζέλου, ο φιλίστωρ συγγενής του ας εντρυφήσει στον «ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΧΑΣΜΟ» του Ενεπεκίδη, όπου η έρευνα στα αρχεία Βερολίνου – Βιέννης απέδειξε την ακριβή σχέση κατά τον Α’ παγκόσμιο των εξαγορασμένων αντιπάλων του Βενιζέλου με τους Γερμανούς, την οποία κυρίως πλήρωσαν κατά την μεταγενέστερη δίκη των Έξι.
