Δημήτρης Αργυρός
Έχουν περάσει 2 χρόνια από την στιγμή που η καταστροφική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων οδήγησε στο έγκλημα των Τεμπών, ένα κυβερνητικό και κρατικό έγκλημα.
Ένα έγκλημα που αποτέλεσε την κορωνίδα της έκρηξης των αντιφάσεων του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού σε αυτή την φάση της ανάπτυξης και της κρίσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.Αντιφάσεις οι οποίες εκδηλώθηκαν και συνεχίζουν να εκδηλώνονται σε όλο το εύρος των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών φαινομένων.
Επίσης υφίσταται σε όλο το εύρος η βαθιά συστημική ανεπάρκεια να εκδηλωθεί ένα θετικό πολιτικό αφήγημα το οποίο θα αγκάλιαζε την κοινωνική πλειοψηφία.Πολιτική ανεπάρκεια η οποία αγκαλιάζει την άκρα δεξιά, την δεξιά, την κεντροδεξιά, την κεντροριστερά αλλά και την άκρα αριστερά.
Στις σημερινές συνθήκες την μόνη πραγματική αντιπολίτευση την κάνει μια χαροκαμμένη μάνα και ο σύλλογος που τρέχει την υπόθεση των Τεμπών.
Ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός διαμορφώνει νέες πραγματικές συνθήκες που αδυνατούν να ακολουθήσουν οι πολιτικές διαμεσολαβήσεις.Απόρροια και της πλήρους υποταγής του πολιτικού στο οικονομικό και στο τεχνοκρατικό επίπεδο. Οι ΗΠΑ επιχειρούν να επιλύσουν την εν λόγω αντίφαση μέσα από την πλήρη παράδοση του πολιτικού στο οικονομικό. Η ΕΕ από την δική της πλευρά αδυνατεί να βρει απάντηση ακολουθώντας την παλαιά συνταγή του νεοφιλελευθερισμού.
Μια καταστροφική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεωντην οποία ακολουθούσαν όλες οι κυβερνήσεις είτε είναι της ΝΔ, είτε του ΠΑΣΟΚ, είτε της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μαζί, είτε του ΣΥΡΙΖΑ/ ΑΝΕΛ.
Είναι δε κατανοητό ότι σε αυτή την νεοφιλελεύθερη φάση του ολοκληρωτικού καπιταλιστικού κυβερνήσεις, αστική τάξη και μαφία τις συνδέει ένα όχι και τόσο αόρατο νήμα. Με την κυβέρνηση της οικογένειας Μητσοτάκη να είναι η επιτομή της εν λόγω αλληλοσύνδεσης της μεταπολιτευτικής παρακμής.
Όπως άλλωστε φαίνεται και από την οργανωμένη πολιτική συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών, με εμπλεκόμενο και το νέο πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Αλλά και από τους 3 επιπλέον «τυχαίους» θανάτους- άμεσα και έμμεσα- εμπλεκόμενων στην υπόθεση, όπως του γιου της εισαγγελέας που ερευνούσε την υπόθεση.Με τα «κακόψυχα» αφεντικά να παραμένουν ατιμώρητα και να μην βρίσκουν ακόμη ένα τέλος.
Εκτός και αν αποφασίσει η λαϊκή οργή να πάρει την υπόθεση στα χέρια της και γκρεμίσει συνθέμελλα το παρακμιακό βούρκο.
Η απεργία στις 28 Φλεβάρη ίσως είναι ένα ακόμη βήμα, ίσως είναι μια «μεγάλη μέρα» λαϊκής οργής.
Είναι κοινό μυστικό ότι οι λαϊκές μαζες που θα κατέβουν στις 28 Φλεβάρη δεν θα το κάνουν μόνο για το κρατικό, κυβερνητικό έγκλημα των Τεμπών, θα το κάνουν για ό,τι τους καίει, για ό,τι τους καταστρέφει την ζωή.
Είναι επίσης κοινό μυστικό ότι η κυβέρνηση του Μητσοτάκη έχει τελειώσει για αυτό έβγαλε το Βορίδη «κρατώντας το τσεκούρι» να μαλώσει τον Φάμελο που είπε τα αυτονόητα.Έχει τελειώσει και αυτό φαίνεται από την διεθνή απαξίωσή της και ειδικότερα από την απαξίωση από τον νέο αφεντικό της δύσης το Τραμπ.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κρατιέται όρθια, γιατί έχει τις «καβάτζες» της άκρας δεξιάς, σαν την Λατινοπούλου και γιατί οι άλλοι από το ΠΑΣΟΚ έως και το ΚΚΕ δεν θέτουν ζήτημα πτώσης της και δεν αποτελούν πραγματική εναλλακτική πρόταση εξουσίας στο «εδώ και τώρα». Καλές οι κραυγές της Κωνσταντοπούλου αλλά δεν φτάνουν…
Βέβαια σε σχέση με το τι θα γίνει στις 28 Φλεβάρη πρέπει να πάρουμε υπόψιν τα παρακάτω:
Α) Η ταξική, λαϊκή πάλη είναι η κινητήριος δύναμη της κοινωνικής αλλαγής, μόνο που οι άνθρωποι δεν επιλέγουν τις συνθήκες που θα δώσουν τις μάχες. Δρουν και αγωνίζονται σε συνθήκες που άλλοι έχουν φτιάξει από τα πριν.
Β) Το ίδιο και χειρότερα ισχύει για τις πολιτικές και κοινωνικές διαμεσολαβήσεις που στοχεύουν να δράσουν και δρουν σε αυτές τις συνθήκες.
Γ) Την ίδια στιγμή όμως θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι υπάρχουν συνθήκες όπου η ιστορία πάει σαν την χελώνα και άλλες συνθήκες που τρέχει με την ταχύτητα του φωτός. Υπάρχουν συνθήκες που είναι ανώριμες για οτιδήποτε και άλλες που είναι ώριμες για τα πάντα. Βέβαια αυτό δεν είναι μόνο μια αντικειμενική διαδικασία. Χρειάζεται κάποιοι να βλέπουν, να επιθυμούν, να είναι έτοιμοι να αναλάβουν τα ρίσκα, τα καθήκοντα και κυρίως τις ευθύνες.
