Τάκης Λιδωρικιώτης
Στα γλίσχρα οφέλη του κ Μητσοτάκη από την πρόταση δισπιστίας προσμετρώνται:
Β) Τα όψιμα χειροκροτήματα του κ. Σταμάτη, όταν διαπίστωσε ότι παρά τις συστάσεις του, ο κ Καραμανλής δεν έδειξε ίχνος αυτοκτονικού ιδεασμού.
Γ) Το καλιμπράρισμα Φλωρίδη, που είχε αποτολμήσει κριτική στο ήθος ενός Καραμανλή. Σηκωθήκανε τα κολοκυθάκια να χτυπήσουν τον …μανάβη.
Δ) η αποπομπή των δύο ανθρώπων της “επαράτου διαπλοκής”, παρότι παρούσα στην περί ου ο λόγος βεγγέρα ήταν κι η αδελφή Θεοδώρα!
Ε) Ο ελιγμός να «θέσει εαυτόν αντιμέτωπο προς την κοινωνία», κοιτώντας στα θεωρεία και παρακάμπτοντας τους «ασήμαντους» αντιπάλους του.
Στη θεωρία
Πρόθεσή του ήταν να μπλοκάρει το επόμενο στάδιο του προτσές, δηλαδή την εκλογική κεφαλαιοποίηση της μαζικής κοινωνικής αποδοκιμασίας. Προσπαθώντας μάλιστα να αποφύγει τη μονοπώληση της διαμαρτυρίας από την αντιπολίτευση διευκρίνισε ότι κι ο ίδιος αποδέχεται οι αδικηθέντες της ζωής να τον “αδικήσουν” στην απαίτησή τους για δικαιοσύνη. Δεδομένης της κατάστασης στην αντιπολίτευση, μπορεί ακόμη να αποτραπεί η επαπειλούμενη πολιτική μορφοποίηση της διαμαρτυρίας.
Σαν να μελετούσε την πλατωνική ΠΟΛΙΤΕΙΑ, οικειοποιήθηκε ιδιότητες όπως: ψυχραιμία, ειλικρίνεια, ευθύτητα, ανωτερότητα, ηπιότητα και ηγετικότητα. Ανέλαβε λοιπόν τις ευθύνες σύμπαντος του κράτους διαχρονικά κι ως υπεύθυνος άρχων επισήμανε τους υπαρκτούς κινδύνους απαξίωσης της δημοκρατίας. Κι όλα αυτά ενώ αντιμετώπιζε ιδιοτελείς τυμβωρύχους, που δεν αναγνώριζαν την καταφανή αλήθεια ότι στα Τέμπη «συγκρούστηκαν η πατρίδα μας με τον κακό της εαυτό».
Πιάσ’ το αυγό και κούρεφτο …
Στην πράξη
“Κωστακοποίησε” όλη την παράταξη, μετατρέποντας τους 159 σε οιωνεί ψευδομάρτυρες. Με οργίλο ύφος, μεταξύ Αδώνιδος και Μαρκοπούλου, προέβη σε πλήθος προσωπικών χαρακτηρισμών. Όμως η περίσσια επιθέτων μαρτυρούσε άγχος κι ενοχή αντί της αυτοπεποίθησης αυτού που μονοπωλεί τον ορθολογισμό, όπως ισχυρίζεται.
Παρά δε την αφετηριακή δήλωση ότι τον απασχολεί αποκλειστικά το να διασκεδάσει την κοινωνική αγωνία, η μισή ομιλία του ήταν συμψηφισμοί με την θητεία του ΣΥΡΙΖΑ (Μάτι, υπουργία Σπίρτζη, Παπάς/13-0 και του πνεύματος Πολάκη).
Παρομοίως το ΠΑΣΟΚ χαρακτηρίστηκε θυρωρός συμφερόντων, ενώ η κ. Κωνσταντοπούλου αντιμετωπίστηκε ως αήθης, εμμονική και γραφική.
Μόνον ΚΚΕ και Νέα Αριστερά την έβγαλαν σχετικά φθηνά.
Κατά το υπόλοιπο της ομιλίας έκανε επίκληση στον κομματικό πατριωτισμό, λες κι απέναντι στη δημοκρατία ή απέναντι σε απώλειες ζωών μπορεί το παραταξιακό συμφέρον να έχει κάποια προτεραιότητα. Αυτό το επιχείρημα δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε σε συνθήκες εμφυλίου.
Κατά τα άλλα θεώρησε απλώς ασυναρτησίες κι αθλιότητες όλα τα πρακτικά ερωτήματα που του απεύθυναν δεκάδες ομιλητές. Τα χαρακτήρισε συλλήβδην ως τερατουργήματα, που είναι άξιο απορίας πως γίνονται πιστευτά κατά 88%.
Εμφανίστηκε δε ως πρόμαχος της δικαιοσύνης κι όχι ως υπόλογος για χειραγώγησή της. Ως μέρος της συνομωσίας εμφανίστηκαν για μια ακόμη φορά κι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί πχ. η ευρωπαία εισαγγελέας κ Κοβέσι, που υπερβαίνει τάχα όρια και αρμοδιότητες.
Συμπέρασμα
Με κυνισμό ζήτησε να συνεχίσει απερίσπαστος στα όσα έκανε, χωρίς να αλλάξει το παραμικρό. Κι οι 159, αν και δικοί του άνθρωποι, δεν του χάλασαν χατίρι. Μάλιστα για μια ακόμη φορά παρέπεμψε το ηθικό ζήτημα να κριθεί στην κάλπη, πιθανώς από κεκτημένη ταχύτητα.
Είναι περίεργο ότι έτσι, σηκώνοντας το γάντι, αποδέχθηκε να κριθεί όλη η ΝΔ από τις “άδικες και δηλητηριασμένες” πεποιθήσεις του κοινού για τα Τέμπη.
Θεωρεί άραγε ότι σηκώνοντας τα εκλογικά λάβαρα θα εκβιάσει τους ψηφοφόρους να αλλάξουν γνώμη και για τα Τέμπη και μάλιστα έχοντας ρηγματωμένη πλέον την μιντιακή του πανοπλία; Τότε, θεωρεί ότι έχει αποκτήσει οπαδούς-μουτζαχεντίν, πρόθυμους για τα πάντα. Οψόμεθα …
Με τόση αισιοδοξία που δείχνει να διαθέτει, ώστε να προκαλεί τόσο, ας θέσει ως εκλογικό του στόχο όχι μόνο το 40,5% αλλά ακόμη καλυτερα το 57% που θα συμβολίζει τον αριθμό των θυμάτων ή και το 62%, ώστε να υπενθυμίζει το όνομα του μοιραίου δρομολογίου.
