Δημήτρης Αργυρός
Εκλογές έχουμε και το ερώτημα που τίθεται είναι, αν θα υπάρξει μια πραγματική αλλαγή, αν μπορεί να υπάρξει μια πραγματική προοδευτική εξέλιξη, αν μπορεί η αριστερά, μία πραγματική αριστερά να κυβερνήσει αλλά και να εξουσιάσει.
Η απάντηση είναι καταρχάς θετική. Ναι, μπορούν να συμβούν όλα τα παραπάνω ακόμη και σε αυτές τις συνθήκες, όπου η κυρίαρχη καπιταλιστική ιδεολογία έχει διαβρώσει τα πάντα. Με άλλα λόγια, ναι μπορεί να ηττηθεί η δεξιά αλλά και οι δεξιές πολιτικές.
Πρόγραμμα
Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να αναλύσουμε είναι, τι σημαίνει και ποια είναι η πραγματική αριστερά.
Δεν θα μασήσω τα λόγια μου: Τα έχω ξαναγράψει αλλά η επανάληψη είναι μήτηρ της μορφώσεως.
Η πραγματική αριστερά είναι αυτή που αγωνίζεται για να μπορεί η εργαζόμενη πλειοψηφία να ζήσει με αξιοπρέπεια, με ειρήνη , σε ένα καθαρό περιβάλλον.
Αυτό συνεπάγεται να μην την εκμεταλλεύονται οι εργοδότες και το κεφάλαιο, να μην υπάρχει γενικότερα εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Να έχει ατομικά, πολιτικά αλλά και κοινωνικά δικαιώματα. Δηλαδή, να έχει εξασφαλισμένη την εργασία ή ένα ανώτερο αξιοπρεπές εισόδημα.
Να έχει δωρεάν δημόσια υγεία, παιδεία, οικία, ψυχαγωγία, πολιτισμική και πολιτιστική μόρφωση.
Να έχει πραγματικό ελεύθερο χρόνο να μορφωθεί, να ταξιδέψει, να ερωτευθεί, να περιπλανηθεί ,να ασχοληθεί πιο άμεσα και καθολικά με τα δημόσια κοινά ζητήματα. Δηλαδή, να έχει χρόνο να αυτοεξουσιάζεται και να ασκεί έλεγχο στην κάθε εξουσία. Συμμετέχοντας στις διαδικασίες μιας πραγματικής δημοκρατίας που δεν είναι άλλη από την αυτοδιαχειριζόμενη άμεση δημοκρατία.
Τα παρακάνω είναιι το μίνιμουμ αδιαπραγμάτευτο πρόγραμμα μιας πραγματικής αριστεράς.
Μα ποια είναι αυτή η αριστερά και που βρίσκεται. Θα ήταν εύκολο να πω στην αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά, αλλά τα γεγονότα και τα ζητήματα δεν τοποθετούνται σε ένα τόσο ξεκάθαρο μανιχαϊστικό επίπεδο. Θα έλεγα ότι δυνητικά υπάρχουν σκόρπιες αλλά και οργανωμένες δυνάμεις σε όλο το εύρος της αριστεράς.
Σίγουρα πάντως δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, πολιτικές δυνάμεις που αποδέχονται την εξουσία του κεφαλαίου και την επικυριαρχία των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ.
Εφαρμογή
Το ζητούμενο είναι η εφαρμογή του παραπάνω προγράμματος. Η πραγματική αριστερά σε ένα πρώτο επίπεδο είναι αναγκαίο να αποδείξει ότι δεν λέει ψέματα σε κανένα ούτε θα κοροϊδέψει κανέναν.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει συνεχώς να διατρανώνει στην εργαζόμενη πλειοψηφία πως: Α) Άλλο η κατάκτηση της κυβέρνησης, άλλο η κατάκτηση της εξουσίας. Η εφαρμογή του προγράμματος προϋποθέτει την κατάκτηση της εξουσίας, δηλαδή, την ανατροπή του κεφαλαίου, των διεθνών οργανισμών του, την αντίσταση στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς .
Β) Η κατάκτηση της κυβέρνησης δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά, αν δεν υπάρξει από τα πριν ή παράλληλα μια οργανωμένη «διπλή εξουσία», μία αντιεξουσία των «από τα κάτω». Αν δεν υπάρξουν αντιθεσμοί ενός οργανωμένου οπλισμένου -υλικά και πολιτικά- λαού.
Γ) Η επαναστατική εντιεξουσία δύναται να κάνει την δουλειά της και χωρίς κυβέρνηση. Η κατάκτηση όμως της κυβέρνησης είναι ένα βήμα που θα δώσει ώθηση στην επαναστατική αντιεξουσία να εφαρμόσει το ανατρεπτικό της έργο, ανατρέποντας τους εξουσιαστικούς καπιταλιστικούς μηχανισμούς.
Δ) Τα παραπάνω δεν συνεπάγονται κατά ανάγκη ένα εμφύλιο πόλεμο, αν και οι δυνάμεις που μας εξουσιάζουν θα το επιχειρήσουν. Όπως θα επιχειρήσουν μια κοινοβουλευτική ή άλλου τύπου ανατροπή της κυβέρνησης. Για αυτό χρειάζεται το οπλισμένο οργανωμένο πλήθος. Χρειάζεται να σε ακολουθεί η συντριπτική πλειοψηφία της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Όσο πιο πλατιά είναι η κατάκτηση της πολιτικής ηγεμονίας, τόσο λιγότερες είναι οι δυνατότητες για τις ελίτ να ξεκινήσουν εμφύλιο πόλεμο.
Απόρροια των παραπάνω είναι η διαπίστωση, ότι η πραγματική αριστερά, προτού επιχειρήσει να διακυβερνήσει αυτό το τόπο θα πρέπει να έχει κατακτήσει σε μεγάλο βαθμό την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία των «από τα κάτω».
Στο βαθμό που υφίσταται σε μαζικό βαθμό μια τέτοια παράλληλη ανατρεπτική αντιεξουσία η κυρίαρχη καπιταλιστική ηγεμονία θα έχει δεχθεί πλήγματα. Και τότε δύναται να κάνει το έργο μιας αριστερής κυβέρνησης καλύτερο.
Θυσίες
Αλήθεια, μπορεί το πλήθος μέσω εκλογών να οδηγήσει μια πραγματική αριστερά στην κυβέρνηση, δίχως την ύπαρξη μιας τέτοιας κοινωνικής και πολιτικής αντιεξουσίας;
Φυσικά, αν το επιθυμεί και η ίδια, μόνο που τότε η εφαρμογή ενός αριστερού προγράμματος θα είναι απείρως δυσκολότερα.
Δηλαδή, να μην το πράξει, αν κληθεί από το λαό; Αν έχει σκοπό να εφαρμόσει ένα αριστερό πρόγραμμα, όπως παραπάνω περιέγραψα, να το επιχειρήσει αντιμετωπίζοντας την κυβερνητική εξουσία ως μια δυνητική «διπλή εξουσία». Η οποία όμως σύντομα θα οδηγήσει σε μια ανοικτή σύγκρουση με την εξουσία του κεφαλαίου και των ελίτ.
Αυτό συνεπάγεται ότι θα ζητήσει από το εργαζόμενο λαό θυσίες. Δεν μπορεί να έχει και την «πίττα γεμάτη και το σκύλο χορτάτο».
Θυσίες, όχι προς όφελος του κεφαλαίου αλλά θυσίες προς όφελος της οργάνωσης της λαϊκής και εργατικής αντίστασης απέναντι στα μεγάλα- ντόπια και ξένα – αφεντικά.
Αλλιώς θα κάνει, θα κάνουμε, μια τρύπα στο νερό, όπως έπραξε ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Τότε που ως ΣΥΡΙΖΑ/ ΑΝΕΛ δεν ήθελε και σίγουρα δεν μπορούσε να φτάσει έως το τέλος τον αντιμνημονιακό αγώνα.
Δεν ήθελε να οπλίσει το λαό, να «σπάσει» αυγά, να φέρει τα «πάνω κάτω» στην Ευρώπη. Όχι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε και δεν μπορούσε να δημιουργήσει μια κομμούνα. Και δυστυχώς στην ίδια κατεύθυνση βρέθηκε και το ΚΚΕ, τυχαίο, δεν νομίζω.
Φυσικά σε κανονικές συνθήκες δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα, σε κανονικές συνθήκες το ζητούμενο είναι να δημιουργηθεί η αντιεξουσία των «από τα κάτω», για να υπάρχει η δυνατότητα να κατακτηθεί η κυβέρνηση και η εξουσία των «από τα πάνω».
Μόνο που δεν ζούμε κανονικές συνθήκες, το κεφάλαιο κυβερνάει και εξουσιάζει δίχως να έχει ένα θετικό πρόταγμα για τους «από πάνω» και για τους «από τα κάτω».
Για αυτό και παραμένει στο αφρό ο Μητσοτάκης που συνδυάζει με το γνωστό «μαφιόζικο» τρόπο, δεξιές και κεντροαριστερες πολιτικές (αγορά, σκληρό καπιταλισμό και κοινωνικό κράτος των vouchers και των marketpass).
Βέβαια βρίσκει και κάνει παιχνίδι, στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ αλλά και σε ένα βαθμό και το ΜΕΡΑ25 δεν έχουν να προτείνουν και κάτι διαφορετικά ριζοσπαστικό.
Είναι δυνητικά πιθανή μια νέα κρισιακή κατάσταση πραγμάτων, η οποία θα ανοίξει πάλι το «ασκό του Αιόλου», ξαναβάζοντας την πραγματική αριστερά στο κέντρο των εξελίξεων.
Η ιστορία πάντα γεννάει ευκαιρίες, το θέμα είναι, ποιος και πώς την εκμεταλλεύεται.
