Δημήτρης Αργυρός
Αναλύοντας με ένα φιλοσοφικό και πολιτικό τρόπο την νέα πολιτική συγκυρία, ας ξεκινήσουμε με ένα βασικό αξίωμα: Ο άνθρωπος ως βιολογικό/ κοινωνικό ον, ως φύση και ως ουσία, είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο, ανάλογα με τις συνθήκες και το περιβάλλον που ζει. Στις σημερινές καπιταλιστικές συνθήκες είναι αυτονόητο να κυριαρχεί η αρνητική πλευρά του, παρόλο που τα θετικά αισθήματα, ο λόγος και το ένστικτο του έρωτα αντιστέκονται.
Το μέγιστο και το ελάχιστο
Επί της συγκυρίας έχουμε τουλάχιστον δυο γεγονότα που δείχνουν το μέγιστο βαθμό κοινωνικής σαθρότητας το οποίο είναι αποτέλεσμα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, ο οποίος έχει αποικίσει τα πάντα, της αλλοτρίωσης που επέφερε ο οικονομικός νεοφιλελεύθερος ολοκληρωτισμός, του κομματικού κράτους και της κοινωνικής ταξικής λουμπενοποίησης.
Το πρώτο είναι το μέγιστο, το έγκλημα των Τεμπών, το οποίο οδήγησε στην πιο βαθιά κρίση της πολιτικής αντιπροσώπευσης των τελευταίων ετών, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την κρίση των αξιών της σημερινής κοινωνίας αλλά και τις ζωντανές δυνάμεις που συνεχίζουν να υπάρχουν.
Το δεύτερο είναι το ελάχιστο, όπως τόνισε και το ίδιο το θύμα. Αναφέρομαι στο ξυλοδαρμό του Γιάνη Βαρουφάκη του ΜΕΡΑ25, με θύτες τα “λούμπεν” και ταυτόχρονα “North Face” ρεμάλια των Εξαρχείων, τα οποία στο πλαίσιο μιας ιδιοκτησιακής λογικής πουλάνε και αγοράζουν αναρχική καθαρότητα και προστασία.
Ας σημειωθεί πως σε ένα πολιτικό επίπεδο ανάμεσα στους θύτες και τα θύματα του εν λόγου γεγονότος υφίσταται εκτός των ιδεολογικών διαφορών και μια βαθιά ομοιότητα. Αναφέρομαι στην ταύτιση τους με τον αστικό και μικροαστικό «δικαιωματισμό», ο οποίος ταιριάζει απολύτως με την κυρίαρχη συστημική αφήγηση.
Κομματικό κράτος και επιχειρηματικότητα
Όσο αφορά το μέγιστο, όπως είναι φυσικό και έως ένα σημείο και λογικό η συζήτηση επιχειρείται να επικεντρωθεί στην δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, στο κομματικό κράτος και όχι στην ιδιωτικοποίηση και στην πολιτική των μνημονίων που έχει διαλύσει τον ΟΣΕ.
Μόνο που το ένα αλληλοσυχετίζεται με το άλλο: Το κομματικό κράτος το έκτισαν οι πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν αυτό το τόπο για να βολέψουν και να βολευτούν. Την δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία την καλλιέργησαν για να έχουν το κεφάλι του ήσυχο και τους ψηφοφόρους τους «μαντρωμένους» με την βοήθεια και του κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Το κομματικό κράτος όμως είναι και οι μίζες, τα «δωράκια» και η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα. Κανενός είδους επιχειρηματικότητα δεν μπορεί να σταθεί δίχως ένα φιλικό κομματικό κράτος που θα μεταβιβάζει τα οφέλη και την δημοσία περιουσία/ αγαθά στους επιχειρηματίες και στους τραπεζίτες, «κουπόνια» στους φτωχούς και τα χρέη στο λαό. Από αυτή την οπτική έχουν δίκαιο, όσοι «απόγονοι» του Σημίτη φωνάζουν από τα ΝΕΑ, πως το μέλλον ύστερα από την τραγωδία των Τεμπών βρίσκεται στην ακόμη πιο ολοκληρωμένη σχέση κρατικού και ιδιωτικού τομέα, δηλαδή, κάτι σαν την σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, αν και τα ίδια λέει και ο Μητσοτάκης.
Εναλλακτική προοπτική
Από τα γεγονότα φαίνεται ότι δεν επαρκούν οι διαδηλώσεις, οι διαμαρτυρίες χρειάζεται μια δύναμη , μια συλλογικότητα, μια ολότητα αντίστασης που να δείχνει πως τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλού. Επίσης δεν επαρκεί μια άλλη κυβέρνηση, χρειάζεται, απαιτείται μια πραγματική εναλλακτική πολιτική λύση.
Ύστερα από την μεγαλειώδη απεργία της 8 Μάρτη μερίδα των ΜΜΕ (ηλεκτρονικά , τηλεοπτικά και εφημερίδες) του «φιλελέ κέντρου» μίλησαν για το κίνδυνο των φαντασμάτων της Μεταπολίτευσης, φωτογραφίζοντας την επιστροφή μιας συγκρουσιακής άκρας αριστεράς. Κατά αυτούς η βάση αυτής της ανάδειξης του εν λόγου κινδύνου είναι η αριστερόστροφη χροιά των ηλικιών 17 με 30, μιας γενιάς που μεγάλωσε μες στα μνημόνια και βρέθηκαν να είναι τα θύματα αυτών των αντιλαϊκών πολιτικών. Μιας γενιάς η οποία αρνείται το πολιτικό παιχνίδι και αυτό όντως τους μετατρέπει σε δυνητικά μέλη μιας νέας πραγματικής αριστερής στροφής, αν και τον τόνο έως τα τώρα τον δίνουν τα λούμπεν ξεσπάσματα που κατά βάση τα καρπώνεται η άκρα δεξιά, άρα και πάλι το σύστημα.
Κατά συνέπεια απαιτείται μια εναλλακτική πολιτική προοπτική, μια ριζική πολιτική και οργανωτική επαναθεμελίωση στην βάση της ανάγνωσης των νέων ποιοτικών κοινωνικών μεταβολών. Ελλείψει μιας νέας γλώσσας η οποία θα εκφράσει τις νέες συνθήκες και τις πραγματικά νέες “μορφές ζωής”, αναγκαία επιστρέφω στο παρελθόν, για να δείξω τις ροές του μέλλοντος.
Η «μορφή ζωής του κοινού»
Η εναλλακτική πολιτική δύναται να δηλωθεί ως μια νέα «μορφή ζωής» του κομμουνισμού. Απέναντι στο ιδιωτικό και στο κρατικό που έχουν διαλύσει και εκφυλίσει τα πάντα μόνο η κοινοκτημοσύνη, το κοινό -ως δημόσιο και κοινότητα μαζί- δύναται να αποτελέσει την διέξοδο. Αναφέρομαι στην κοινοκτημοσύνη των μέσων παραγωγής,των ενεργειακών ροών, των παραγωγικών δυνάμεων, των κοινωνικών και φυσικών αγαθών.
Είναι η μόνη δυνατή και αναγκαία συνθήκη για να απελευθερωθούν οι εργαζόμενοι, να αρθεί η αλλοτρίωση, να υπάρξει μια ισορροπία φύσης, ανθρώπου, τεχνολογίας, να υπάρξει μια πραγματική δημοκρατία (σαν η εξουσία του πλήθους/ πλειοψηφίας). Να προχωρήσει μια διαδικασία ισότιμου και ισόποσου μοιράσματος σε όλους και όλες του πλούτου αλλά και της εξουσίας.
Ο κομμουνισμός δεν είναι μια ιδεατή, Πλατωνική, ουτοπική συνθήκη αλλά η διαδικασία η οποία θα ανοίξει το δρόμο για την πραγματική ιστορία του ανθρώπου. Κατά συνέπεια δεν αναφέρομαι σε μια παραδεισένια συνθήκη αλλά σε ένα συνολικό μακροχρόνιο μετασχηματισμό με τις δικές του αντιφάσεις και αντιθέσεις.
Κατά συνέπεια ο κομμουνισμός στο οποίο αναφέρομαι θα στηρίζεται στην αναγνώριση: Α) Ότι οκομμουνισμός δεν είναι μόνο κάτι ντεμοντέ αλλά έχει επιβαρυνθεί και με την ιστορία της «σοβιετίας». Β) Της συμμετοχής μας σε μια αντιφατική και αντιθετική ολότητα. Γ) Της πολυπλοκότητας της σχέσης φύσης/ κοινωνίας/ ανθρώπων. Δ) Της κοινής μας καταγωγής, της κοινής μας φύσης , της κοινής μας μοίρας, της κοινής μας ελπίδας.
Ο κομμουνισμός απορρέει ως η μόνη πραγματική δυνατότητα και απαντάει στο ερώτημα που έθεσε η Ρόζα, ως σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα που στις μέρες μας είναι ακόμη πιο απόλυτο και ξεκάθαρο : κομμουνισμός ή καταστροφή της ανθρωπότητας.
