Α κ ρ ο θ ι γ ώ ς
Σχολιάζει ο Παναγιώτης Τζανετής
Στα πετρόκτιστα των υγρών χαραδρών του Ζαγορίου, με τα ενδημικά θεραπευτικά βότανα και την παράδοση των Βικογιατρών, μέχρι πρόσφατα επιβίωνε μια περίεργη συνήθεια. Λόγω των πολλών σκορπιών, θεωρείτο σίγουρη η μελλοντική επαφή των παιδιών, με το επώδυνο και δυνητικά θανατηφόρο δήγμα του σκορπιού. Η άμυνα της τοπικής λαϊκής παράδοσης χρησιμοποιούσε αλεσμένο σκορπιό! Η σκόνη του τοποθετείτο στις πίτες, που δινόταν στα παιδάκια έτσι ώστε να εμφανίσουν ανοσία, έστω με αυτό τον πρωτόγονο τρόπο
Η αποτελεσματικότητα της μεθόδου είναι άγνωστη καθώς και οι παρενέργειες της, ωστόσο υπήρξε δηλωτική της προσπάθειας των ανθρώπων που επιστράτευαν κάθε ευρηματικότητα προκειμένου να προστατεύσουν τους οικείους από μια εξωτερική απειλή.
Μα όλα ελληνικά, τέλος πάντων;
Η παρασκευή του εμβολίου της Pfizer, υπό την ηγεσία ενός Έλληνα, ίσως να υποδεικνύει την μετακένωση ενός τέτοιου πολυμήχανου πνεύματος στην σύγχρονη επιστήμη. Θα δικαιωνόταν έτσι και η πολύξερη κυρία της σχετικής τηλεοπτικής διαφήμισης που επαίρεται για την ελληνική καταγωγή λέξεων και εννοιών.
Το ειρωνικό της πνεύμα δικαιώθηκε εξάλλου και πρόσφατα, όταν η νοσηλεία ενός νεοναζί με κορωνοιό από Εβραίους θεράποντες, αποδόθηκε στο πνεύμα του όρκου του Ιπποκράτη. Όμως η υποχρέωση διάσωσης του καθενός, ακόμη και του εχθρού, είναι πολύ μεταγενέστερη και σαφώς χριστιανικής προέλευσης. Αντιθέτως, ο Ιπποκράτης ευθέως αρνήθηκε την πρόσκληση του Πέρση βασιλέως για ιατρικές υπηρεσίες, με την αιτιολογία ότι ήταν εχθρός της πατρίδας του.
«Μα όλα ελληνικά, τέλος πάντων;» όπως θα έλεγε και η γνωστή διαφήμιση.
Πονηρός Πόντιος
Επίκαιροι παραμένουν οι αρχαίοι Έλληνες και για άλλο λόγο που δεν επηρεάζει μεν τα επιδημιολογικά ή λοιμωξιολογικά χαρακτηριστικά του παρόντος αλλά τα επικοινωνιακά. Μιλώ για τον βασιλιά του Πόντου, Μιθριδάτη ΣΤ’ που εξαιτίας του φόβου του μήπως τον δηλητηριάσουν χορηγούσε στον εαυτό του βαθμιαία αυξανόμενες μη θανατηφόρες δόσεις δηλητηρίου, έτσι ώστε να αναπτύξει τελικά ανοσία.
Η πρακτική αυτή έκτοτε ονομάζεται μιθριδατισμός και δεν ξέρω αν ενέπνευσε τους πρακτικούς γιατρούς του Ζαγορίου αλλά σίγουρα ενέπνευσε το σύστημα Πέτσα. Ο μιθριδατισμός, πέρα από το Ζαγόρι, δοκιμάστηκε με επιτυχία και σε άλλες ηπείρους επιτυγχάνοντας πλήρη ανοσία ακόμη και σε κόμπρες. Ο όρος ωστόσο χρησιμοποιείται κυρίως μεταφορικά για να περιγράψει τη σταδιακή εξοικείωση του κοινού και την εκ μέρους του αποδοχή πραγμάτων που προηγουμένως θεωρούντο ιδιαιτέρως επικίνδυνα.
Παρακολουθώντας λοιπόν την πανδημία σαχλότητας, που εμφανίζει το σύνολο των δελτίων ειδήσεων, εντυπωσιάζεται κανείς από την μηδενική αντίδραση σε ειδήσεις όπως αυτές για καθημερινές εκατόμβες νεκρών, για διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ, για αδιαφανή διαλογή ασθενών, για συνεχιζόμενη κρατική αβελτηρία που καθιστά επισφαλείς ακόμη και τις πιο «ασφαλείς» περιοχές.
Από την θερινή αμεριμνησία στην χειμερινή ανεμελιά
Η νέα αυτή επίδειξη αμεριμνησίας δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από το ρομαντικό δειλινό της Σαντορίνης κατά το θέρος, όταν ο πρωθυπουργός έστελνε στην υφήλιο το μήνυμα ότι οι αφελείς ιθαγενείς περιμένουν ανυπόμονοι το δολάριο και ας έχει και λίγο κορωνοιό. Σήμερα, η αλήθεια κακοποιείται και πάλι, ο δε εφησυχασμός πλασάρεται σε συσκευασία 5.000 αγγελτηρίων θανάτου, εν ονόματι τάχα του εμβολίου.
Η τηλεοπτική μακαριότητα διακόπτεται και τα αίματα ανάβουν μόνο προκειμένου να ανακοινωθεί κάποια είδηση από κάποια χώρα του εξωτερικού που εμφανίζει χειρότερες επιδόσεις από εμάς. Ακόμη κι όταν αυτές οι πιο αποτυχημένες χώρες καθίστανται δυσεύρετες, το σύστημα δεν κολλάει. Ποντάρει στις μειωμένες γεωγραφικές γνώσεις του κοινού ή στην αδυναμία του να κάνει πράξεις με την απλή μέθοδο των τριών!
Οπότε με το κατάλληλο γούρλωμα των ματιών και την αντίστοιχη επιλογή στην χροιά της φωνής οι πληροφορητές μας παρουσιάζουν πχ τα στοιχεία των ΗΠΑ χωρίς την αναφορά ότι εκεί έχουν 32 φορές τον δικό μας πληθυσμό. Κι ενώ τους διαφεύγει να κάνουν τις αντίστοιχες αναφορές για την πλησιέστερη Βόρεια Ελλάδα, πληροφορούν το κοινό ενδελεχώς για την Βόρεια Ντακότα.
Η προέλευση του φετίχ των εννέα
Η ενοχοποίηση
των νέων με τα κορωνοπάρτυ έχει παραφορεθεί ως ντεκόρ της «ατομικής
ευθύνης» – αντιβάρου της κρατικής ανευθυνότητας. Όταν παρασφίγγουν
λοιπόν τα γάλατα, φωνάζουν τινές εκ των διαθέσιμων επιστημόνων και
υπουργών τηλε-μαιντανών προκειμένου να διοργανώσουν κάποιο «οργισμένο»
debate για τον κανόνα των εννέα στα ρεβεγιόν.
Υπέροχη υπεκφυγή ο
φετιχισμός του εννέα… Εννιά νομά σε ένα δωμά, παρατήρησε κάποιος
αρθρογράφος ή το μυθιστόρημα για την κάθοδο των εννιά σκέφτηκε κάποιος
άλλος. Ωστόσο ο κανόνας των εννέα στα τραπέζια έχει άλλη πολιτισμική
ρίζα κι όχι ρεμπέτικη ή εμφυλιακή. Πρόκειται για τον κανόνα του Λόρδου
Τσέστερφήλντ – σύμφωνα με τον οποίο, στα γεύματα ο αριθμός των
συνδαιτημόνων δεν θα έπρεπε να είναι κατώτερος του αριθμού των Χαρίτων
μήτε να υπερβαίνει τον αριθμό των Μουσών…
Τώρα πόσο αριστοκρατικό είναι το μαζικό δούλεμα, εν μέσω θανατικού, ας το κρίνει ο καθένας για τον εαυτό του.
