Δημήτρης Αργυρός
Κάθε οργανωμένη ταξική κοινωνία ( η καπιταλιστική κοινωνία σε αυτή την ιστορική φάση) δημιουργεί δύο τουλάχιστον ένοπλα σώματα. Τον στρατό για την υπεράσπιση της χώρας και του κοινωνικού συστήματος από τους εξωτερικούς εχθρούς και την αστυνομία για την διατήρηση της εσωτερικής ασφαλείας και ευταξίας, για να μη μετατρέπεται “ο άνθρωπος λύκος για τον άνθρωπο”.
Στην πραγματικότητα τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, γιατί έχουμε ταξικές εκμεταλλευτικές κοινωνίες στις οποίες το σύστημα οργανώνεται για την διατήρηση των προνομίων της έκαστοτε άρχουσας τάξης.
Για την εν λόγω εξασφάλιση των προνομίων και της εξουσίας της άρχουσας τάξης είναι αναγκαίος τόσο ο στρατός, όταν πχ κινδυνεύει η άρχουσα τάξη από ένα οργανωμένο και ένοπλο λαό, όσο και η αστυνομία.
Η τελευταία έχει ως στόχο να διαφυλάξει την ιδιωτική , ατομική ή δημόσια περιουσία, την περιουσία εν είδει και εν γένει. Έχει ως στόχο να οργανώσει τον πόλεμο ενάντια στους φτωχούς, που σηκώνουν κεφάλι στους αφέντες τους. Ενάντια σε αυτά τα φτωχά κοινωνικά στρώματα που δεν χωρούν στις ταξικές και άλλες νόρμες (όπως είναι οι τσιγγάνοι και οι μετανάστες). Να αντιμετωπίσει με όλα τα μέσα αυτούς που αμφισβητούν με όλα τα όπλα την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων (όπως είναι σήμερα οι αναρχικοί και ένα κομμάτι της άκρας αριστεράς) .
Θέλουμε δε θέλουμε οι αστυνομικοί εκπαιδεύονται για να το παίζουν ράμπο και καουμπόηδες, για να πουλούν τσαμπουκά, για να δέρνουν διαδηλωτές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στις αρχαίες άμεσες δημοκρατίες οι τότε αστυνομικοί ήταν δούλοι με ραβδιά. Ήταν ανεπίτρεπτο, ήταν προσβλητικό να κάνει αυτή την δουλειά ελεύθερος άνθρωπος, ο πολιτικός άνθρωπος.
Θα μπορούσε να εκδημοκρατιστεί η αστυνομία;
Όχι, όσο έχουμε ένα ταξικό κοινωνικό σύστημα που έχει ως στόχο να προστατεύσει τους πλούσιους από τους φτωχούς. Αν αυτό κάποτε αλλάξει, ίσως τότε και να γίνονταν, αν και δεν ξέρουμε, αν τότε χρειάζονταν αστυνομία. Εκτός και αν τα καθήκοντα της αστυνομίας τα αναλάβει ο ένοπλος οργανωμένος λαός, ο οποίος θα αυτοεξουσιάζετσι. Φυσικά και σε αυτές τις πιο ιδεατές συνθήκες και πάλι θα πρέπει να υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας για την ελευθερία και την δημοκρατία.
Με βάση τα παραπάνω δεν με εκπλήσσει που η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μία κυβέρνηση εχθρική προς τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, προσφέρει 600 ευρώ στους αστυνομικούς και τους λιμενοφύλακες.
Μα δεν υπάρχουν άλλα λαϊκά στρώματα που χρειάζονταν βοήθεια, που προσφέρουν παραπάνω στο κοινωνικό σύνολο, πχ οι υγειονομικοί;
Φυσικά, μόνο που δεν είναι στις προτεραιότητες της εν λόγω κυβέρνησης. Άλλωστε τους υγειονομικούς θέλει να τους εξοντώσει για να διαλύσει ευκολότερα το δημόσιο και κρατικό σύστημα υγείας.
Σε αυτή την απόφαση της για τα 600 ευρώ στα σώματα ασφαλείας και καταστολής η κυβέρνηση έσυρε όλο σχεδόν τις πολιτικές δυνάμεις, την άκρα δεξιά του Βελόπουλου, το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ.
Δεν ψήφισε προς τιμήν του το ΜΕΡΑ25.
Δεν θα μασήσω τα λόγια μου: Η ψήφος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΚΚΕ δεν με ξαφνιάζει,γιατί στον έναν ή στον άλλο βαθμό, στον έναν ή στον άλλον τρόπο, πρόκειται για βαθιά συστημικά κόμματα. Όχι πως το ΜΕΡΑ25 δεν είναι, άλλωστε και αυτό πιστεύει, ότι μπορεί να εκδημοκρατιστεί η ελληνική αστυνομία. Απλώς το ΜΕΡΑ25 ακολουθώντας την παράδοση του παλαιού, πιο ριζοσπαστικού ΣΥΡΙΖΑ, αφήνει ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με την άκρα αριστερά, άρα και να ήθελε να ψηφίσει δεν θα μπορούσε.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ΚΚΕ είχαν λίγο τσίπα επάνωτους, δεν θα το ψήφιζαν μέχρι να εξασφαλιστεί μια ισόποση οικονομική ενίσχυση σε όλα τα λαϊκά στρώματα.
Αυτοί επέλεξαν το αντίθετο! Ο ΣΥΡΙΖΑ,για να πάρει τους ψήφους των νοικοκυραίων από την ΝΔ, μήπως και βγει στην κυβέρνηση. Το ΚΚΕ πάλι για να ενταχθεί στο εσωτερικό των δυνάμεων καταστολής, μήπως τους χρειαστεί σε περίπτωση που ωριμάσουν οι συνθήκες για επανάσταση τύπου Ρωσίας του 17 (για γέλια και για κλάματα).
Κάτι ανάλογο έπραξε και με το γνωστό διήγημα στο Ριζοσπάστη με τους καλούς αστυνομικούς και τους κακούς νεαρούς το “Δεκέμβρητου 2008”. Ενώ, ας μην ξεχάσουμε την θέση του την ίδια περίοδο, ότι στις εξεγέρσεις δεν σπάμε τζάμια (για γέλια και για κλάματα).
Η βαθιά συστημικότητά του, απόρροια του έντονου μικροαστικού χαρακτήρα που έχει , του κομματικού συντηρητικού μηχανισμού του, της ηττημένης ιδεολογίας του σταλινικού σοβιετικού μαρξισμού, των υπογραφών που έδωσε για να γίνει νόμιμο, το οδηγεί στο να έχει μια μεταφυσική σχέση με το ζήτημα της ωρίμανσης των αντικειμενικών συνθηκών.
Λες και οι συνθήκες είναι ένα φρούτο που θα ωριμάσουν από μόνες τους, λες και δεν χρειάζεται η άμεση και έμμεση επαναστατική παραδειγματική δράση των πρωτοπόρων δυνάμεων. Με στόχο την πιο πλατιά αλλαγή των συνειδήσεων αλλά και την αλλαγή των συσχετισμών ισχύος, για να τρομοκρατήσεις την εξουσία.
Μα θα μου πείτε δεν τα λέει αυτά το ΚΚΕ; Φυσικά σε ένα βαθμό τα λέει (εκτός της παραδειγματικής ενέργειας), μόνο που όταν οι συνθήκες μυρίζουν μπαρούτι, όταν πρέπει να ξεθάψει το τσεκούρι του πολέμου, αυτό καπνίζει την πίπα της ειρήνης. Ένα γεγονός που επιβεβαιώνει, ότι αυτά που λέει δεν τα πιστεύει και απλώς συντηρεί το μηχανισμό του και το 5% των ψήφων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι, όσο θα πλησιάζουν οι εκλογές, θα κλείνει επί δεξιά, για να πάρει την ψήφο των συντηρητικών πολιτών. Τους δικούς του ψήφους τους έχει μαντρωμένους, τους πολύ αριστερούς ψήφους δεν “παίζει” να τους πάρει, άρα, μένει η δεξιά ψήφος να περάσει από την ΝΔ σε αυτόν.
