Τάκης Λιδωρικιώτης
Ήδη από τον Αύγουστο η βλάβη των υποκλοπών για τον κ Μητσοτάκη φάνηκε ότι θα είναι ανήκεστος. Ελλείψει κατακλυσμιαίας δυναμικής από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ενδιαφέρον εστιάστηκε στις προσπάθειες του ‘συστήματος’ να εφεύρει για πολλοστή φορά έναν ακόμη ηγέτη αντι-Τσίπρα. Το εγχείρημα το καθιστούσε εφικτό η συριζαϊκή ανεπάρκεια γιατί ειδάλλως η παρτίδα θα ήταν από εκείνες που δεν τις παίζουν ούτε οι φυλακισμένοι.
Αφού περάσαμε από την ιδιόρρυθμη φάση «Υποκλοπές τέλος!», σε εκατό μόλις ημέρες από την μήνυση Ανδρουλάκη περιπέσαμε στην τελική φάση, όπου η κυβέρνηση δεν τολμά ούτε καν να διαψεύσει τις καταγγελίες. Ο λόγος που δεν το τολμά εξηγείται από τον κανόνα του πόκερ που υπαγορεύει «μη κοιτάς, τι σου κτυπάει ο αντίπαλος τώρα αλλά το τι θα σου κτυπήσει στον επόμενο γύρο!».
Ο συνδυασμός κυβερνητικής φθοράς, εκλογικού νόμου και βαριάς διαταραχής στις σχέσεις Μητσοτάκη – Ανδρουλάκη κατέστησαν την μεν αυτοδυναμία αστεία υπόθεση, την δε συγκυβέρνηση αυτών ακόμη πιο αστεία. Ακόμη κι αν ο κ Μητσοτάκης ήθελε ένα τσικ για να ‘γίνει’, ο κοινός νους απέρριπτε την ιδέα ότι θα μπορούσε πια να προσφερθεί η χείρ Ανδρουλάκη ως χείρα βοηθείας. Ακόμη κι ένας πανίσχυρος σκηνοθέτης θα αδυνατούσε να οδηγήσει τον 42χρονο ηγέτη του ΠΑΣΟΚ σε μια τόσο κωμική εκδήλωση τύπου συνδρόμου Στοκχόλμης. (*)
Ως θιγόμενος έχει ήδη εξομοιώσει δημοσίως τον κ Μητσοτάκη με τον κ Τσίπρα αλλά όχι και την πολιτική του παράταξη. Αυτή η προσωπική δαιμονοποίηση έδειχνε εξ αρχής ότι αφήνει ανοικτή μια λύση συμμαχικού χαρακτήρα αλλά χωρίς τον «ένοχο». Απομένει ακόμη να δούμε, αν ένας νέος ηγέτης προκύψει από αλλαγή εν πλώ, οπότε θα προέρχεται από την ΝΔ, ή αν θα ακολουθήσει τις άκαρπες εκλογές, οπότε μάλλον θα προέρχεται εκτός αυτής.
Ακόμη κι αν η χώρα επέπλεε στο κενό, άνευ γειτόνων, η τόση αστάθεια θα θεωρείτο επικίνδυνη. Έχουν εκτεθεί τόσο οι κάθε λογής πρωταγωνιστές κι έχουν δρομολογηθεί τόσες αποκαλύψεις που υπάρχει πλέον πίεση χρόνου. Οι εξελίξεις σύντομα θα καταστούν ανεξέλεγκτες κι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει τα πάνω του. Η κρίσιμη καμπή βρίσκεται ακριβώς στο σημείο όπου η ΝΔ θα χάσει την παράσταση νίκης. Τότε θεωρείται βέβαιο ότι θα επακολουθήσει κατάρρευση!
Το αν στο παρασκήνιο έχει ήδη επέλθει ή όχι ακόμη μια συμφωνία δεν είναι σαφές ωστόσο οι αγωνιώδεις σπασμοί συνεχίζονται κι οι πρόωρες εκλογές αναβάλλονται.
Ωφελημένοι
Ο ίδιος ο κ Μητσοτάκης από μια τέτοια εξέλιξη θα κερδίσει και δυο-τρία πράγματα… Θα φύγει ως μη ηττημένος, θα πετύχει τον στόχο ακύρωσης στην πράξη της απλής αναλογικής και το κυριότερο θα εξασφαλίσει παραγραφή. Pas male!
Ο κ Ανδρουλάκης θα γίνει ο άνθρωπος που ‘έριξε’ τον Μητσοτάκη, αν και μπορεί να κατηγορηθεί για remake του 2012 ή να κακοχαρακτηρισθεί από μαρξιστές που πιστεύουν ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνον ως φάρσα. Οπότε η αποπίπτουσα ΝΔ αυτή την φορά ίσως θα πρέπει να αρκεστεί σε πιο δεύτερο ρόλο και να επιλέξει Πρωθυπουργό κάποιον από την short list του κ Ανδρουλάκη. Η εν λόγω λίστα μπορεί να έχει θήλεα κι άρρενες, πολιτικούς και τραπεζίτες αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο, ότι θα ξεκινά με τον κ Ευάγγελο Βενιζέλο.
Απολύτως αξιοπρεπής υποχώρηση, αφού θα φέρει στο Μαξίμου ένα παλιό Πρόεδρο, που θα εγγυηθεί τον αντισυριζα χαρακτήρα, θα καταπαύσει την σαμαρική ενδοδεξιά διαμαρτυρία, θα δημιουργήσει σταθερά πλειοψηφία ικανή να στηρίξει Πρωθυπουργό αλλά και να εκλέξει … Πρόεδρο, ενώ ο υποψήφιος διαθέτει ειδικό βάρος Κιγκινάτου.
Άρα ο σκηνοθέτης τους μόνους που θα πρέπει να «πείσει», με το καλό ή με το άγριο, είναι αφενός τον προς αντικατάσταση και αφετέρου τους Έλληνες για το πόσο είναι νόστιμη μια ξαναζεσταμένη σούπα. Σε μια τέτοια περίπτωση, οι έτεροι πρώην θα απομείνουν είτε με τα πικρόχολα σχόλια τους είτε με το «όπλο παρά πόδα».
(*) το σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι ένα ψυχολογικό φαινόμενο κατά το οποίο όμηροι εκφράζουν θετικά συναισθήματα προς τους απαγωγείς τους, ενίοτε σε βαθμό που να υπερασπίζονται τους απαγωγείς
