Τάκης Λιδωρικιώτης
Η ζωή γέμισε παραδοξότητες. Πλειάδα ερευνών βεβαιώνουν ότι αξιολογούμε τα ελληνοτουρκικά χαμηλά. Κάπου στην προτελευταία θέση παλεύουν με τις καταραμένες υποκλοπές, που όλο «κουράζουν και τελειώνουν» κι όλο υποτροπιάζουν.
Τι κάνει έναν Έλληνα που πίνει τον καφέ του στην ηλιόλουστη Νέα Φιλαδέλφεια και καταναλώνει Αγιά Σοφιά σε μεγαδόσεις να αξιολογεί την τουρκική απειλή τόσο χαμηλά; Κάποιο λόγο θα έχει αυτή η αισιόδοξη στάση του. Ταυτοχρόνως υπάρχει η εντύπωση ότι οι αμερικάνικες εκλογές παίχτηκαν στα ελληνοτουρκικά.
Συγκεκριμένα όλα κρίθηκαν όταν κατατροπώθηκαν οι Τούρκοι στη βροχερή Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια, εκεί όπου ο Τραμπ τον «ήπιε» γιατί υποστήριξε ένα ερντογανιστή, τον Μεχμέτ ‘Οζ.
Ο εν λόγω υποψήφιος ήταν αναλόγου σοβαρότητας με τον τέως Πρόεδρο. Ενας συνταξιούχος τηλε-ιατρός, τουρκικής καταγωγής που ευλόγως υποστηρίζει τα συμφέροντα της χώρας καταγωγής του όπως κι όσο κάνουν κι οι δικοί μας.
Πώς εξηγείται όμως να αξιολογούν τόσο ψηλά την τουρκική συμπεριφορά οι εκλογείς στην Φιλαδέλφεια (Pennsylvania) και τόσο χαμηλά οι εκλογείς στην Νέα Φιλαδέλφεια (Attica); Η Πενσυλβάνια που έχει περισσότερους κατοίκους από την Ελλάδα (12 εκατομμύρια), εκλέγει έναν και μόνο γερουσιαστή κι όμως διάλεξε με το μυαλό της σε εμάς. Συγκινητικό!
ΤΡΑΜΠ και ΤΡΑΜΠΑΛΙΣΤΕΣ
Ο Τραμπ δεν έχει πλέον το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού ούτε την γοητεία του αδοκίμαστου. Αυτή την φορά δεν θα μπορούσε να πιάσει κανέναν στον ύπνο.
Προέρχεται από ήττα, έχει δικαστικές εκκρεμότητες κι αμύνεται διχάζοντας. Μαζεύει γύρω του ένα μάτσο κλόουν σαν κι αυτόν, δείχνοντας με την προβολή των μη πολιτικών προσώπων πόσο το κατεστημένο τον εχθρεύεται.
Τάχα αυτός εκφράζει τους αυτοδημιούργητους-επιτυχημένους (dream) κι όχι την ποδηγετημένη πολιτική και ενημέρωση. Αυτήν που ως γνωστόν στις ΗΠΑ ελέγχεται από απάτριδες που προτάσσουν το πορτοφόλι τους κι όχι την ισχύ του αμερικανικού έθνους.
Το έθνος είναι μια θεωρητική κατασκευή ενώ το πορτοφόλι είναι κάτι καθ’ όλα υπαρκτό κι ο φουμαροπώλης κ Τραμπ το ξέρει πολύ καλά. Οι πελάτες του όμως δεν το ξέρουν κι αυτοί είναι πολλοί και φανατισμένοι. Όχι σαν κι εδώ που βγάζει ο δύστυχος Άδωνις βόλτα το άγημα των αρχαίων και του στέλνουν αμέσως τον ψυχίατρο.
Οι τόσο ενθουσιασμένοι από την μη ήττα των Δημοκρατικών, νεοδημοκράτες δεν θυμούνται τον αντιπρόεδρο Άδωνη που δήλωνε στεντορείως: «ΘΑ ΨΉΦΙΖΑ ΤΟΝ ΤΡΑΜΠ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΔΥΟ ΜΟΥ ΧΈΡΙΑ!» ούτε τους υπουργούς τους να δηλώνουν και πάλι ενθουσιωδώς κατά την επίσκεψη του Μητσοτάκη το 2020 στις ΗΠΑ πως γνώρισαν τον Τράμπ κι είναι «τύπος φανταστικός!».
Η όψιμη απέχθεια τους για τον Τραμπ δεν συνάδει και με την υιοθέτηση πολλών προσεγγίσεων του για το σύστημα υγείας, τις εκτρώσεις, τους μετανάστες, τον φράκτη, την αστυνομική βία, την αποθέωση της ατομικής ευθύνης στην πανδημία κοκ.
ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ
Σε μια εποχή πολλαπλής αμφισβήτησης της αμερικάνικης παγκόσμιας ηγεμονίας, με την Αμερική έτοιμη ανά πάσα στιγμή να βρεθεί σε νέο ατέρμονο κλίμα εσωστρέφειας η Ευρώπη δεν νοιώθει ασφαλής. Πολύ περισσότερο μπορεί να προκύψει αβεβαιότητα στο Αιγαίο με ένα τέτοιο κενό ηγεμονίας.
Ορθώς λοιπόν παρακαλούσαμε τον Μεγαλοδύναμο να μην επέλθει ανατροπή, δεδομένου ότι τίποτε καλύτερο δεν μπορούσαμε να κάνουμε για να την αποτρέψουμε. Αν το δει κανείς έτσι, εύκολα αντιλαμβάνεται το πόσο παρακινδυνευμένη ήταν και είναι υπ’ αυτές τις συνθήκες η απόφαση να ποντάρει κανείς όλα τα λεφτά του σε ένα μόνο χαρτί.
Το να προστρέχει πχ ως ενθουσιώδης εθελοντής διατρανώνοντας ότι βρίσκεται σε πόλεμο με την Μόσχα. Η Μόσχα ανέκαθεν ήξερε ότι η Ελλάδα ήταν και θα έμενε νατοϊκή! Ωστόσο έχοντας ως κύρια όχληση την Τουρκία πάντα είχε το μάτι της και στο τι μπορούσε να της δημιουργήσει πρόβλημα. Ακόμη και σήμερα η Τουρκία παραμένει ένας δυνητικός κίνδυνος αποσταθεροποίησης μουσουλμανικών πληθυσμών στο μαλακό της υπογάστριο.
Η πλήρης αναστροφή αυτής της οπτικής επήλθε χωρίς να κερδίσουμε εμείς ως χώρα τίποτε απολύτως. Δεδομένης μάλιστα της νατοϊκής μεροληψίας που έναντι της Κύπρου (μη μέλος) γίνεται κι εχθρότητα, είναι προβληματικό το να περιφρονεί κανείς ό,τι λειτούργησε ιστορικά ως αντίβαρο και να το ωθεί με περίσσια έπαρση στο να υποστηρίξει τον αντίπαλο.
Τι περιμένει κανείς από αυτή την μονοκαλλιέργεια; Ούτε είμαστε ούτε πρόκειται να γίνουμε το νέο Ισραήλ για τους Αμερικάνους. Μας βλέπουν πάντα στα πλαίσια των τοπικών ισορροπιών και συνήθως αξιολογούν άλλον γείτονα ως καλύτερο πελάτη.
Στα πλαίσια αυτά, συνιστά παραδοξότητα ένα πιονάκι στην γωνιά της σκακιέρας να ωρύεται πως τυγχάνει το πιο πρόθυμο να θυσιαστεί για τα ιδανικά της Δύσης αντί να παζαρεύει σκληρά την συμμετοχή του όπως υπαγορεύει ο κοινός νους.
Η άνευ όρων και επιφυλάξεων πολιτική του «προκεχωρημένου φυλακίου» ξεχνά πως όσο κι αν αγαπά ο στρατηγός το φυλάκιο προφυλακής δεν παύει να το βλέπει ως αναλώσιμο, αν μάλιστα πρόκειται παραδίπλα να πετύχει κάτι στρατηγικά σημαντικό. Δεν είναι θέμα συναισθημάτων, είναι τέτοια η φύση των πραγμάτων.
Ακόμη κι αν πρόκειται να στενοχωρηθεί πολύ η Πενσυλβάνια …
Υ.Γ. : Αυτή την εβδομάδα υπερβήκαμε σε θνητότητα από covid ακόμη και τις ΗΠΑ, την τελευταία δηλαδή αναπτυγμένη δυτική χώρα που συνέχιζε λόγω των χείριστων επιδόσεων της του 2020, να μας περνάει. Αν σε κάποιον λέει κάτι, κι οι 15 χώρες που προηγούνται από μας στην λίστα του θανάτου έχουν χαμηλότερο ΑΕΠ
