Δημήτρης Αργυρός
Ιλαροτραγωδία η αντιμετώπιση της ακρίβειας από την κυβέρνηση του Κούλη. Παίζει με τα νεύρα μας και το αποτέλεσμα μηδέν.
Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια, τα ίδια και χειρότερα δεν έγιναν και με την πανδημία; Αντί να στηριχτεί το σύστημα υγείας έκανε πολιτική πειθάρχησης των μαζών, το αποτέλεσμα γνωστό, 35000 νεκροί.
Το ίδιο δεν κάνει και σήμερα με την ακρίβεια; Η λύση είναι μία λέει ο σωτήρας Κυριάκος, κάντε οικονομία και προσαρμοστείτε, αν δεν θέλετε να πεθάνετε από την πείνα και το κρύο.
Αρχίδια καπαμά, λοιπόν, που λέει και ο σοφός λαός
Μα και τι άλλο μπορεί να περιμένουμε από τα φιλελεύθερα πολιτικάντικα σκουπίδια ή κάτι χειρότερο από τους φαιοφιλελεύθερους απατεώνες που κάνουν χοντρές πλάτες στο μεγάλο κεφάλαιο των Σούπερ Μάρκετ και των εταιριών ή των αρπακτικών που παίρνουν τα σπίτια του κοσμάκη;
Ο λαός το χει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι αλλά και τι να κάνει και αυτός ο έρμος ο λαός με τους πολιτικούς που έχει μπλέξει;
Ή έχουμε αυταπάτες ότι ο λαός είναι χαζός και δεν καταλαβαίνει πως τα κέρδη και τα πλούτη τους δεν είναι παρά η δική του φτώχεια και ανέχεια;
Το ξέρει και το παραξέρει αλλά τι να κάνει, το πίνει με το ζουμί του.
Μα δεν υπάρχει εναλλακτική θα μου πείτε; Αλίμονο αν δεν υπάρχει, μόνο που σίγουρα δεν είναι ο φιλελεύθερος Καντιανισμός των σημείων της δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ, που θυμήθηκε το Ρωλς της θεωρίας Δικαιοσύνης.
Η πραγματικότητα είναι, πως όλα αυτά τα Συριζαίικα βρίσκονται πιο πίσω και από την δικαιοσύνη, όπως την ορίζει ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, πόσο μάλλον είναι πίσω από τις ανάγκες και τις δυνατότητες της εποχής μας.
Λίγο ψηλότερα
Αν υπάρχει δικαιοσύνη είναι να υψωθούμε λίγο η πολύ ψηλότερα, πέρα από τις ανάγκες της ύπαρξης, στον ηλιο το νοητό, που λένε και οι ποιητές και οι φιλόσοφοι.
Πρακτικά αυτό σημαίνει να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες στέγασης, σίτισης, υγείας, παιδείας, διασκέδασης, εκπαίδευσης, ψυχαγωγίας και άθλησης και στα 6 δισεκατομμύρια ανθρώπων.
Ή στα κάθ’ ημας και στα 11 εκατομμύρια κατοίκων αυτής της μικρής κουκίδας στο παγκόσμιο χάρτη που λέγεται Ελλάδα. Βέβαια δεν μπορεί αυτή η κουκίδα να είναι παράδεισος, ενώ τριγύρω είναι κόλαση.
Οπότε στο πλαίσιο αυτών των συνθηκών, αν το τοποθετήσουμε από την οπτική της δικαιοσύνης, ας συναντηθούμε με την Αριστοτελική Μεσότητα.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Μα να μην έχουν οι λίγοι το πλούτο και την φτώχεια οι πολλοί. Να εφαρμοστούν πολιτικές που θα μειωθεί ριζικά και δραστικά η ψαλίδα του πλούτου και των εισοδημάτων. Με στόχο τα εισοδήματα και τα πλούτη όλων να βρίσκονται στο μέσο.
Το ίδιο ισχύει και για το ποιόν της εξουσίας, η εξουσία με άμεσο και έμμεσο τρόπο να επιμερίζεται σε όλους και όλες.
Αυτοδιαχείριση- Σοσιαλισμός
Αλλά η έννοια της δικαιοσύνης ούτε αρκεί, ούτε φτάνει, χρειάζεται ο σοσιαλισμός και στην συνέχεια η αταξική κοινωνία.
Πέστε με ρομαντικό δεν με πειράζει. Είμαι! Πέστε με και σουρεαλιστή επίσης δεν με πειράζει και από αυτό είμαι, αλλά ο μόνος δύσκολος και ρεαλιστικός δρόμος είναι η επαναεφεύρεση του σοσιαλισμού.
Όχι τον σοσιαλισμό, που υποστηρίζει το ΚΚΕ και σε ένα βαθμό και όλο το ρεύμα του σοβιετικού κομμουνισμού. Άλλωστε δεν ξέρω, αν αυτό που ζήσαμε ήταν σοσιαλισμός, ότι όμως και να ήταν, μας τελείωσε.
Ούτε το σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ, αυτήν την ιδιότυπη εκδοχή βαλκανικής σοσιαλδημοκρατίας. Καλός ή κακός μας τελείωσε και αυτός.
Μιλάω για τον σοσιαλισμό, όπως είναι δυνατό και αναγκαίο να το φανταστούμε και να τον δημιουργήσουμε.
Σε αυτόν τον σοσιαλισμό όλα μα όλα θα ξεκινούν από τα κάτω, από τους πολλούς, θα ανεβαίνουν επάνω και θα ξαναγυρίζουν κάτω και στους πολλούς.
Σε αυτό το σοσιαλισμό οι άνθρωποι δεν θα είναι παραγωγοί- καταναλωτές αλλά παραγωγοί – κυβερνώντες, σε όλα τα επίπεδα με όλα τα μέσα και όλους τους τρόπους.
Είτε ως άτομα είτε ως οικογένειες είτε ως συλλογικότητες. Ξεκινώντας από ένα ελεύθερο άτομο και μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, από οικογένειες ίσων και υπεύθυνων ανθρώπων και ολοκληρώνονται σε συλλογικότητες ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγώγων στους οποίους η εργασία δεν θα είναι καταπίεση και αναγκαιότητα αλλά διασκέδαση και παιχνίδι.
Όχι αυτό δεν είναι ουτοπία αλλά σκέτα- νέτα ρεαλισμός, στεγνός ρεαλισμός
Όλοι οι άνθρωποι θα αποφασίζουν με αμεσοδημοκρατικό τρόπο για το πώς και τι θα παράγουν. Θα αποφασίζουν για το πώς και τι θα καταναλώνουν, θα αποφασίζουν για την σχέση μας με την φύση και το περιβάλλον.
Αυτό δεν ακυρώνει το ατομικό και το συλλογικό επιθυμείν, αντίθετα, το εντάσσει στο πλαίσιο μιας σχέσης που δεν θα επικαθορίζεται από την έννοια του εμπορεύματος και την αλλοτριωτική συνθήκη του.
Θα αποφασίζουν για την σχέση και το βαθμό του ιδιωτικού, κρατικού και συνεταιριστικού τομέα.
Θα αποφασίζουν το βαθμό της οικονομικής και παραγωγικής αυτάρκειας, την σύνδεση με την παγκόσμια αγορά και των εθνικών διακρατικών ολοκληρώσεων.
Φυσικά όλα αυτά απαιτούν πολιτικές και πολιτικούς οι οποίοι θα εμπιστευτούν το λαό και θα του δίνουν την εξουσία που κατέχουν.
Καλύτερα, θα μοιράζονται την εξουσία τους με το λαό και αυτό σημαίνει πως θα μοιράζονται και τις ευθύνες τους στην άσκησή της.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πολλά πράγματα αλλά ας ξεκινήσουμε από μια διαρκή αλλαγή στο ποιος και πόσο κυβερνάει. Η εξουσία να περάσει άμεσα και έμμεσα στο κλήτηρα, στον εργάτη και την μαγείρισσα. Θητεία για ένα χρόνο σε υπουργικό, βουλευτικό, πρωθυπουργικό, Δημαρχιακό και Περιφερειακό θώκο. Με μισθό, όσο ένας μέσος εργατικός μισθός και απαγόρευση αύξησης της περιουσίας για όσο παραμένουν σε θέση εξουσίας.
Ικανότητα εξουσίας
Μα είναι ικανή η λαϊκή πλειοψηφία να οδηγηθεί σε αυτό το σημείο; Είναι και παραείναι: Χρειάζεται όμως παιδεία, άσκηση, εξάσκηση και μάθηση, έτσι ώστε να πάψουν να υπάρχουν σωτήρες, τεχνοκράτες και ειδικοί, κόκκινοι και μαύροι.
Όχι δεν έχω αυταπάτες: Πάντα θα υπάρχουν σε ένα μεγάλο βαθμό άλλα πάντα πρέπει να δίνουν λόγο στους πολλούς και δεν θα πρέπει να κερδίζουν από αυτό.
Με την τεχνολογία σε ρόλο βοηθού η οποία δεν θα αντικαθιστά την πραγματική δημοκρατία, όπως π.χ. συμβαίνει με τις εκλογές της Κεραμέως, έχοντας την στήριξη των δυνάμεων και του ΣΥΡΙΖΑ αυτή την φορά.
Ούτε θα αντικαθιστά την πραγματική επιστημονική γνώση, η οποία είναι μαζί και υλισμός και εσωτερισμός. Άλλωστε τόσο η ύλη όσο και το πνεύμα δεν είναι παρά η σχέση και η δράση της ενέργειας και της μάζας.
Τέλος δεν θα αντικαθιστά την πραγματική σχέση μας με την μέσα και έξω φύση μας αλλά θα επιδιώκει μια πραγματική ουσιαστική ισορροπία μαζί τους.
Μήπως έχεις ξεφύγει Αργυρέ; Ποτέ δεν ήμουν πιο ρεαλιστής, ελεύθερος ως μετακαταστασιακός ντανταϊστής, ένας κόκκινος σούφι.
Περιέγραψα ένα πλαίσιο μιας πραγματικής και ολιστικής δημοκρατίας των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών.
Περιέγραψα ένα ταξίδι, το οποίο, αν δεν έχει ξεκινήσει, είναι αναγκαιότητα να γίνει σύντομα.
Με μια αριστερά ή όπως αλλιώς θέλει να λέγεται, η οποία θα οδηγήσει το πλοίο, το τραίνο, το αεροπλάνο ή το διαστημόπλοιο μέχρι κατά εκεί.
Τώρα, αν δεν θέλουμε να το πράξουμε έχει καλώς ή κακώς. Την κατάρρευση του αρχαίου κόσμου την διαδέχτηκε μια αργόσυρτη βασανιστική περίοδος η οποία ονομάστηκε μεσαίωνας.
Εμείς δεν θα είμαστε τόσο τυχεροί: Η κατάρευση του σύγχρονου αναπτυγμένου κόσμου θα οδηγήσει στην πυρηνική και περιβαντολογική καταστροφή. Θα είναι ένα υπέρλαμπρο τέλος για το σκατοπολιτισμό μας.
Ίσως χιλιάδες αιώνες μετά κάποιοι μεταλλαγμένοι θα μιλούν για εμάς, όπως εμείς συζητάμε για την χαμένη Ήπειρο Ατλαντίδα…..
