Εντάξει. Το «Είμαστε αποφασισμένοι να χυθεί άπλετο φως» είναι κλισεδάκι. Και από τα πιο τριμμένα, τα πιο ντροπιασμένα και συγχρόνως τα πιο ντροπιαστικά. Ενα τενεκεδάκι άδειο από νόημα, που μας το πετάνε κατακέφαλα όσοι έχουν «καθαρή τη συνείδησή τους» πλην λερωμένη τη φωλιά τους. Κι ωστόσο όποτε το ακούς, όποτε το εκτοξεύει με βλέμμα πύρινο και ενοχλημένο ο ένας ή ο άλλος πολιτικός που νιώθει τουλάχιστον Ιωάννης Καποδίστριας, πιέζεις τον εαυτό σου να πιστέψει ότι το κλισεδάκι απέκτησε και πάλι νόημα. Και ότι, επιτέλους, «η αλήθεια θα λάμψει», άλλωστε «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται». Αρμαθιά ολόκληρη τα κενά τενεκεδάκια…
Πολλά επίσης μας λέει η κατάληξη του σκανδάλου της Ζίμενς (ή μήπως ήταν σκευωρία και αυτό;) ένα τέταρτο του αιώνα μετά την αποκάλυψή του. Μας λέει, λ.χ., ότι η ταχύτητα απονομής της δικαιοσύνης συναρτάται με το πόσο προσώπατα ή νοματαίοι είναι οι ανομήσαντες. Η γνωριμία με πολιτικά σόγια ή τζάκια ωφελεί πάντοτε σ’ αυτές τις περιπτώσεις, και ως γνωστόν η πτωχή Ελλάς δεν διαθέτει πλήθος σόγια, ώστε να βολεύονται πολλοί. Λίγοι είναι οι τυχεροί που ενημερώνονται εγκαίρως ότι τους αναζητεί η αστυνομία, ώστε να ψάξουν για το διαβατήριό τους. Και λιγότεροι όσοι καθαρίζουν παρότι ομολόγησαν το αδίκημά τους.
Οχι, μην πάει ο νους σας στον κ. Μιχάλη Χριστοφοράκο. Ο άνθρωπος είχε αποσαφηνίσει τον Ιούλιο του 2009 σε Γερμανίδα εισαγγελέα πως οι ευγενείς χορηγίες του σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είχαν ακόμα πιο ευγενή στόχο: την «καλλιέργεια του πολιτικού τοπίου στην Ελλάδα». Δίχως αυτή την καλλιέργεια πώς θα κατείχε σήμερα η χώρα μας ζηλευτή θέση στο παγκόσμιο στερέωμα; Ας μην είμαστε μίζεροι, λοιπόν. Του χρωστάμε ευγνωμοσύνη.
Καθημερινή
