Το να συγκρίνεις τον Μητσοτάκη με τον Τσίπρα είναι σαν να κλέβεις εκκλησία. O Μητσοτάκης πήρε το μαγαζί με απατεωνιές (Media, Πρέσπες, Μάτι κλπ).
Όμως το σύστημα που εκφράζει δεν παίζει. Θεωρεί μάλιστα ότι αρκετά ανέχθηκε τις «κατακτήσεις» της Μεταπολίτευσης και τώρα που αυτή παρήκμασε, ήρθε η ώρα της ρεβάνς.
Ιδιαίτερα το στραπάτσο του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, παρότι συνοδεύτηκε με διπλή εκλογική νίκη, όπλισε το σύστημα με ξεχωριστή αυτοπεποίθηση
Αυτό το σύστημα (διαπλοκή) διαθέτει κάτι πολύ περισσότερο από την ευφυία του Τσίπρα και τις ικανότητες του στην πολιτική τακτική. Διαθέτει στρατηγική υπεροχή κι έχει έτοιμα 2-3 σενάρια για κάθε περίσταση. Γνωρίζει καλά και το ποιο ακριβώς είναι και το που το πάει.
Μάχες λοιπόν που δίνονται στα επιμέρους και πολύ περισσότερο γύρω από τις γκριμάτσες του Μητσοτάκη ή την «ενσυναίσθηση» του, είναι χαντακωμένες εκ προοιμίου. Εστιάζουν στον αδέξιο κομπέρ κι όχι στον σατανικό σκηνοθέτη.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ:
Γιατί δεν αλλάζει τον εκλογικό νόμο ο απατεών-τακτικιστής;
Το εξυπηρετεί ( το σύστημα) να επισείει το φόβητρο μιας αδύναμης πολιτικής εξουσίας σ’ ένα περιβάλλον που ο ίδιος ο αντίπαλος καταγγέλλει, ότι κηδεμονεύεται από την Οικονομία.Αντιφάσκει, το να μιλάς συνεχώς για νταβατζήδες παρασκηνίου και ταυτοχρόνως να στερείς από τον εκάστοτε πολιτική ηγέτη μια άνετη πλειοψηφία.
Γιατί δεν αντικαθιστά τους ακροδεξιούς με εκσυγχρονιστικά ρετάλια, δεδομένου ότι πιέζεται από τον Ανδρουλάκη στο κέντρο;
Γιατί μετά το 2015 άλλαξε το αφήγημα ότι η Ελλάδα χωρίζεται σε νικημένους και νικητές των Εμφυλίων και το σύστημα έπεισε ότι η Ελλάδα χωρίζεται σε ευρωπαϊστές και σε αντιευρωπαϊστές. Πάνω σε αυτό δομήθηκε το αντισύριζα μέτωπο κι ο Μητσοτάκης αναδύθηκε σε νέο Σημίτη.
Γιατί τσαλαβουτάει στα χωράφια μας;
Όταν ο Ανδρέας θεμελίωνε την αυτοκρατορία του στην αναγνώριση της αντίστασης, στον πολιτικό γάμο, στην κατάργηση της προίκας, στους ΑΜΕΑ (όλα δωρεάν) τους έδωσε ένα μάθημα αιώνιο. Ποτέ πια Αβέρωφ!
Με Συρεγγέλες, Πιερακάκηδες, Γιατρομανωλάκηδες κοκ υποκλέπτει την ατζέντα σε θέματα, όπου η ελληνική αριστερά θεωρεί ακόμη ιδιοκτησία της και ταυτότητα της, απλώς και μόνο γιατί έτυχε να ζει στα Βαλκάνια.
Μιλά σε όσους το κράτος του περιθωριοποίησε, λέγοντας τους πως με το κράτος μου κι όχι με κινήματα θα εξέλθετε του περιθωρίου (ομοιοπαθητικώς).
Συστεγάζει κερδισμένους και χαμένους της παγκοσμιοποίησης.
Ο “γενναίος” Μητσοτάκης δεν τρομοκρατείται από τα ιερά αρκτικόλεξα του αντιπάλου (ΛΟΑΤΚΙ, metoo, ΑΜΕΑ κλπ), ενώ ο αντίπαλος τρέμει μην κακο-χαρακτηριστεί, μιλώντας για πατριωτισμό, πολυτεκνία, αστυνομία, ασφαλές ακαδημαϊκό περιβάλλον, αυστηρότερες ποινές.
Ο τρόπος που ο Μητοτάκης κρατά στο άρμα του κι όσους οικονομικά έχει λιώσει είναι με το δούλεμα σε αυτήν ακριβώς την ατζέντα (μετανάστες, Εξάρχεια, άσυλο, αυξημένες ποινές).
Κι ο λόγος περί αριστερών ιδεοληψιών παραμυθιάζει ανθρώπους έτοιμους να βγουν στα κεραμίδια που αντιμετωπίζουν όμως μια σνόμπ αριστερά (πχ αναστολές ανεμβολίαστων) κλπ.
Μένει έτσι απερίσπαστος απέναντι στον γραφικό Βελόπουλο.
Στα λεγόμενα «εθνικά», πατριωτισμός ala Μητσοτάκ, σήμαινε πάντα ατλαντισμός και προμήθειες.
Στο σημερινό χαμό της αποδόμησης της δυτικής μονοκρατορίας το σύστημα διέκρινε την ευκαιρία στις τσιριμόνιες του Ερντογάν προς τις ΗΠΑ να παραστήσουμε εμείς τον πιο καλό τον μαθητή.
Η τακτική αυτή του «προκεχωρημενου φυλακίου» αντιμετωπίζεται από την Αριστερά ηθικολογικά (οι Αμερικάνοι είναι παλιάνθρωποι).
Κανείς δεν ρώτησε τον Μητοτάκη ότι αυτό το δόγμα που εφαρμόζεται ήδη στο Ισραήλ από 40ετίας, πόσοι είναι διατεθειμένοι να το υποστηρίξουν εμπράκτως στην Ελλάδα;
Πίσω από αυτό δεν κρύβεται ο αποφασισμένος εγγονός του ομώνυμου Κρητικού οπλαρχηγού αλλά ο τυχοδιώκτης που παίζει την μοίρα της χώρας στα ζάρια σε ένα μπαρμπούτι των συμφερόντων που εκπροσωπεί το σύστημα Μητοτάκη.
