Παναγιώτης Τζανετής
Δύσκολη θάλασσα το Ικάριο, ιδιαίτερα για τους εκπροσώπους της δεξιάς. Πρόκειται για έναν ακόμη σκελετό στην ντουλάπα της κυβερνώσας παράταξης από το παρελθόν. Ίσως γι αυτό ακριβώς επελέγη η Ικαρία, από δεκάδες άλλα ακριτικά νησιά, για έναν ακόμη επικοινωνιακό άθλο του Πρωθυπουργού.
Θα σκεφτεί κανείς ότι οι άθλοι ήταν του Ηρακλέους κι όχι του δυστυχούς Ίκαρου, που έπεσε θύμα της οίησης του. Ως γνωστόν, επικρατεί η άποψη ότι ο ήρως αυτός όταν πλησίασε αλαζονικά τον ήλιο, έλιωσε το ευτελές υλικό των “φτερών” του και κατέπεσε. Ο Ηρακλής, κατά τον Απολλόδωρο, ενταφίασε τον “ναυαγό” Ίκαρο και κατέστησε την Ικαρία τόπο λατρείας.
Μια άλλη εκδοχή, αποδίδει τον θάνατο σε τιμωρία για την ασέβεια του προς προηγούμενους Θεούς ή και προς ισχυρούς συγγενείς. Την ίδια ασέβεια επέδειξαν εξάλλου κι άλλοι απείθαρχοι “νέοι” βάσει ενός αγαπημένου μοτίβου των αρχαίων, με τον Ραδάμανθυ, τον Σαρπηδόνα και άλλους, πέρα από τον Ίκαρο. Σε αυτή την περίπτωση, μπορεί κάποιου το πονηρό μυαλό να πάει στον κ Αντώνιο Σαμαρά ή στην κα Θεοδώρα Μπακογιάννη. Δεν κολλάει όμως, διότι εδώ πρόκειται περί καθαρής αυτοχειρίας.
Το πιθανότερο είναι ότι Δαίδαλος και Ίκαρος, απλώς έφυγαν από την Κρήτη χρησιμοποιώντας καράβι με πανί, που πρώτοι εκείνοι επινόησαν. Σε αυτή την περίπτωση, τα φτερά δεν υπήρξαν ποτέ κι ήταν απλώς μια οφθαλμαπάτη. Το ιστιοφόρο τους ήταν ανώτερο από τα κωπήλατα των διωκτών τους και επειδή το πανί από μακριά φαινόταν σαν φτερό, προέκυψε ψευδώς η εκδοχή της κατασκευής των φτερών. Στην παραλλαγή αυτή, ο Ίκαρος, που δεν ήταν εξοικειωμένος με την πλοήγηση ιστιοφόρου, απλώς βούλιαξε
Ο Paul Diel αναλύει από ψυχολογική σκοπιά, τους ελληνικούς μύθους. Μας καθησυχάζει για αυτές τις “αντιφάσεις”, λέγοντας ότι δεδομένου πως το σύμβολο θα πρέπει να υποδηλώνει κάτι «πέρα από αυτό που εκφράζει», το να καθορίσει κανείς το άμεσο νόημα των συμβόλων, εμπεριέχει πάντα αντίφαση. Υποδηλώνεται μια ουσιαστική σχέση ανάμεσα στις πολλαπλές σημασίες, ανάμεσα στο έκδηλο και στο κρυφό νόημα. Το σύμβολο εκπροσωπεί μια πρωταρχική ψυχολογική πραγματικότητα, ή με άλλα λόγια η ιδιότητα του «συμβολίζειν» είναι μια φυσιολογική ψυχική ιδιότητα.
Τι από όλα λοιπόν συνέβη στο Ικάριο και ποιά ακριβώς εκδοχή αληθεύει; Προφανώς, όλες και καμία.
Είτε φτερά δεν υπήρξαν ποτέ κι ήταν οφθαλμαπάτη είτε την ψώνισε και ξέφυγε είτε του την φυλάγανε πολλοί, ο Ίκαρος πέρασε στην μνήμη σαν μια συμπαθής για την κατάληξη της, περίπτωση, ενός ακόμη γόνου που δεν τα κατάφερε να σταθεί στο ύψος του πολυμήχανου πατέρα του. Και σε καμία περίπτωση ως Θεός…
Υπάρχει και μια προσέγγιση απομυθοποίησης, ακόμη πιο στενάχωρη. Βάσει αυτής, ο Ίκαρος ήταν ο ίδιος ένας ήδη παλαιός Θεός, που υποβαθμίστηκε τελικά σε σκέτο ήρωα, λόγω της ανάδυσης μιας επικρατέστερης ηλιολατρικής λατρείας, εκείνης του Απόλλωνα! Δεδομένου όμως ότι “Απόλλωνας” στον σημερινό ορίζοντα δεν διαφαίνεται ακόμη, ο μύθος των ΜΜΕ με τον διαθέσιμο Θεό θα συνεχιστεί για άγνωστο χρονικό διάστημα.
ΥΓ: Στους πρώτους άθλιους άθλους της πανδημίας συγκαταλέγεται κι αυτός με την κατ΄εξαίρεση αεροδιακομιδή του υιού εφοπλιστή από την νήσο. Βέβαια, με τα όσα επακολούθησαν, την αδιαφανή διαλογή στις μονάδες, τις λαθροχειρίες στους εμβολιασμούς και τα φάρμακα για VIP’s ασθενείς, αυτό φαντάζει πια ως ένα αθώο αστείο.
ΥΓ2: το τρύπιο αλεξίπτωτο των Μ.Μ.Μ.Ε. (μουγκών), δεν ομαλοποιεί την ελεύθερη πτώση. Ας το αντιληφθεί κι ο καθ’ ύλην κ Ταραντίλης, ότι αν κάτι σε αυτή την ιστορία “στερείται κάθε σοβαρότητας”, είναι οι ίδιοι.
