Τάκης Λιδωρικιώτης
Προ δύο εβδομάδων σχολιάζαμε την επικίνδυνη σύμπτωση μιας πρωτοφανούς ρευστότητας στο διεθνές πλαίσιο, της κυριαρχίας στο εσωτερικό του πλέον τυχοδιωκτικού τμήματος του ελληνικού κεφαλαίου και της κατοχής του θώκου του Μαξίμου από έναν άπειρο πολιτικό με φαντασιώσεις κι εμμονές για το ρόλο που του «πρέπει» να διαδραματίσει στην παγκόσμια ιστορία, ως μακρινός συγγενής του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Κι όλα αυτά σε μια χώρα με συσσωρευμένους πολλούς ανεξάρτητους παράγοντες μόνιμης και συγκυριακής μειονεξίας ή επί το ευγενέστερο μιας χώρας στρατηγικά αμυνόμενης.
Εσείς μπορεί να γελάτε και να λέτε ότι ο Coulis δεν κάνει για συγγενής ούτε του Ευάγγελου Βενιζέλου όμως τι μέλλει γενέσθαι, αν στην κρίσιμη στιγμή τις εθνικές τύχες τις διαχειριστεί με απεριόριστη ελευθερία χειρισμών ένας άνθρωπος σε παραλήρημα μεγαλείου;
Σε υπερτοπικό επίπεδο η αστάθεια επιτείνεται όχι τόσο από τις εξελίξεις τον Ντονμπας, όσο από εκείνες στην Ουάσινγκτον. Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου (τραμπικής σύνθεσης) για το δικαίωμα των Πολιτειών να θεσπίζουν νόμους κατά των αμβλώσεων πιθανώς σηματοδοτεί την έναρξη μιας πολύ ευρύτερης εμφυλιακής κατάστασης. Τα επόμενα επεισόδια πιθανώς θα περιλάβουν άσκηση δίωξης στον Τραμπ για την εισβολή στο Καπιτώλιο, απώλεια της δημοκρατικής πλειοψηφίας στην Βουλή και κυρίως νομικό αποκλεισμό του Τραμπ από τις επόμενες εκλογές. Αν το φάντασμα του Τραμπ επανέλθει στον Ευρωπαϊκό ουρανό, θα μας μείνει τουλάχιστον το video με την Πελόζι να χειροκροτεί ενθουσιωδώς τον Coulis…
Τοπικά στο μεσοδιάστημα αυτό προέκυψαν οι διήμερες εκδηλώσεις μίσους στην Κωνσταντινούπολη, όπου οι Έλληνες βουλευτές και κυρίως οι Μανούσος Βολουδάκης και Θεοδώρα Τζάκρη, αντιπαρατέθηκαν βίαια με το μισό υπουργικό συμβούλιο του κ Ερντογάν. Οι «πολιτικές» αυτές συζητήσεις θυμίσανε έντονα την ρήση Κλαούζεβιτς ότι «πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα» ή αντιστρόφως πως κάποιες πολιτικές εκδηλώσεις δεν είναι παρά μεταβατικές μορφές του Α’ κεφαλαίου από τον τόμο, που λέγεται ΠΟΛΕΜΟΣ.
Πρόκειται για τον τεχνικά καλούμενο «υβριδικό πόλεμο», αυτόν ακριβώς που είδαμε να εκτυλίσσεται στις οθόνες μας και δεν θα πρέπει να μας μπερδεύουν οι μεγάλες συνεδριακές αίθουσες,τα ακριβά χαλιά κι ο τουριστικός Βόσπορος. Κι όσο κι αν διαφωνεί κανείς σε μύρια όσα με την κυβέρνηση των Μηταράκηδων-Πλακιωτάκηδων-Κυρανάκηδων-ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΔΩΝ, σίγουρα δεν ήταν η στιγμή να το αναδείξει κανείς μπροστά στον επιτιθέμενο εχθρό.
Αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι δεν είναι εγκληματικές οι επαναπροωθήσεις κι επιπλέον ότι αδυνατίζουν σοβαρά την διεθνή μας θέση, προκειμένου να κρατήσει ο Coulis καμιά ψήφο από όσες διαρρέουν προς Βελόπουλους, Μπογδάνους και το κακό συναπάντημα.
Δεν είναι τυχαίο ότι από ελληνικής πλευράς το γάντι σήκωσαν δύο «αιρετικοί» βουλευτές, οι κκ Βολουδάκης (σαμαρικότερος του Αντώνη) και Τζάκρη (προερχομένη από την παράδοση του καλουμένου «πατριωτικού» ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα). Και οι δύο σε πλήθος ευκαιριών έχουν επισημάνει στο παρελθόν τον ελλαττωματικό έως αποκριάτικο χαρακτήρα της Μητσοτάκειας εθνικοφροσύνης.
Δεν ξέρω, αν ο κ Βολουδάκης ήταν κατά το διήμερο εκείνο σε επικοινωνία με Αθήνα αλλά η κα Τζάκρη εμφανώς ήταν! Αυτό φάνηκε καθαρά από την ρητή δήλωση του κ Τσίπρα, που ακολούθησε δυο ημέρες μετά, όταν διευκρίνισε ότι παρά τις πολλές διαφορές μας με την ΝΔ μπροστά στην τουρκική επιθετικότητα είμαστε «απολύτως ταυτισμένοι».
Σίγησαν έτσι ακόμη και τινες συριζαϊκές φυλές, μη συμμεριζόμενες τα περί υβριδικού πολέμου, οι οποίες θεωρούν ως σταθερότητα το να λέει κανείς τα ίδια ακριβώς είτε τον πλησιάζει κάποιος για να τον ασπαστεί είτε για να τον στραγγαλίσει.Κάτι τέτοιο προφανώς δεν αναδεικνύει έναν πολιτικό ως ιδεολογικά σταθερό αλλά ως βραδύνουν, πράγμα που δεν πιστεύει κανείς για τον κ Τσίπρα.
Στο ίδιο μοτίβο μπορεί να θεωρηθεί ότι διατήρησαν στην επικαιρότητα το πνεύμα της προηγηθείσας «βόμβας» Καραμανλή κι οι ηχηρές ,αν και γραπτές αντινατοικές παρεμβάσεις των κκ Παυλόπουλου (ΠτΔ) και Μολυβιάτη που ακολούθησαν.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Αν τα πράγματα είναι πια τόσο σκούρα, μπορούν να γίνουν μερικές προβλέψεις, τουλάχιστον για τα δευτερεύοντα:
Α) Τα καουμποϊλίκια προς το εσωτερικό (Τσίπρας δούρειος ίππος του Ερντογάν, ελβετικά τυριά, στρατοδικεία, προδότη Μπουρνού που κάρφωσες την εν εξελίξει αποστρατιωτικοποίηση) θα κοπούν μαχαίρι.
Β) Τα περί πολλαπλών προώρων εκλογών θα καταντήσουν ανέκδοτο
Γ) Το παραπολιτικό ενδιαφέρον των εσωκομματικών διενέξεων θα μετατοπιστεί σταδιακά από τον ΣΥΡΙΖΑ στην ΝΔ
Δ)Η ελληνική διπλωματία θα κάνει τα πάντα για να αποκατασταθεί η δίοδος επικοινωνίας που τόσο εμφατικά της αρνείται ο Ερντογάν, μιας και θεωρεί την κατάλυση της οιασδήποτε επαφής ως μια συνειδητή τουρκική τακτική που αποβλέπει στο να μην μπορεί η διαχείριση της οιασδήποτε έντασης να γίνει εντός ολίγων ωρών και να λειτουργήσει πρακτικά ως υποβοηθούμενη υπό των συμμάχων,αποτροπή.
Ε) Το Ιόνιο φέτος θα είναι καταπράσινο και δροσερό όσο ποτέ.
