Του ειδικού συνεργάτη μας
Ο Κωστής Παπαγιώργης στο βιβλίο του «Η ΟΜΗΡΙΚΗ ΜΑΧΗ» σχολιάζει: «Οι μεγάλες δοξολογίες μας διδάσκουν την αρχή: ο ήρωας να μοιάζει με όλους αλλά κανείς να μην του μοιάζει. Ο Πηλείδης θα μιλήσει με τις πράξεις του για όλους, πλην όμως κανείς δεν θα σκεφθεί να ταυτίσει αυτό το πρόσωπο με κάποιους από τους ήρωες του στρατεύματος».
Αν ο κ. Τσίπρας διαβάζει Παπαγιώργη, ευλόγως υιοθετεί την σκοπιά του πρωταγωνιστή.
Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα διέπονται από προνεωτερική ηθική. Δομούνται δηλαδή γύρω από τον «ήρωα», ακόμη κι όταν αυτός δεν διαθέτει ξεχωριστές ιδιότητες. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι κανένας κανόνας δεν ισχύει, ότι επικρατεί το δίκαιο του ισχυροτέρου ή ότι η κομματική ζωή μετατρέπεται σε μια άμιλλα σφουγγοκωλάριων.
Αντιθέτως, ο Όμηρος υπήρξε πολύ απαιτητικός σε ηθικό επίπεδο από τους «ήρωες» του.
Αν κάποιος διαθέτει ικανότητες manager, αυτός είναι ο κ.Τσίπρας κι όχι ο αντίπαλος του. Δεν γνωρίζω, αν συνεχίζει να πιστεύει το αντίθετο ο κ Τσακαλώτος, που αποτελεί την δεύτερη θετική έκπληξη των ημερών. Αν κι οι ηγετικές ικανότητες εκλαμβάνονται συχνά ως ικανότητα επιβολής και κυριαρχίας, στην πραγματικότητα αφορούν στην ικανότητα του ηγέτη να εκμαιεύει το μέγιστο των δυνατοτήτων του συστήματος στο οποίο ηγείται.
Άρα, το κρίσιμο ερώτημα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν, το ποιος είναι το «αφεντικό». Αυτό ήταν, είναι και θα παραμείνει προφανές. Το ερώτημα ήταν, αν ο βηματισμός του ηγέτη συντονιζόταν με τις ανάγκες του φορέα και τον προήγαγε κι ακόμη ευρύτερα, αν αφουγκραζόταν ικανοποιητικά τις ανάγκες της κοινωνίας. Σε αυτό το ερώτημα η διαδικασία, που ολοκληρώθηκε με τον ορισμό της Ε.Γ. θεωρώ ότι απάντησε ορθά.
ΟΙ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Στην δεκαετία του ενενήντα τα γεγονότα καμπής ήταν στο μεν διεθνές στερέωμα η κατάρρευση του «υπαρκτού» και στην ελληνική ζωή ο θάνατος του Ανδρέα Παπανδρέου, που εγκαινίασε μια φοβερή περιδίνηση για την πολιτική παράδοση που είχε δημιουργήσει. Από τις μεγάλες εκείνες διαψεύσεις των ninenties έλκει την καταγωγή το σημερινό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσικά μεσολάβησε η ταραγμένη δεκαετία των μνημονίων όπου η Αριστερά έσωσε την τιμή της Πατρίδας και δεν το έκανε για πρώτη φορά.
Όσοι όμως αποχώρησαν από το ΠΑΣΟΚ μετά το 2011 δεν ήταν πολιτικά ανέστιοι πρόσφυγες εξ αιτίας ενός αιφνίδιου συμβάντος, αντιμετωπίζοντας την καχυποψία των γηγενών.
Το ιδανικό θα ήταν η προσχώρηση να είχε γίνει κατά μόνας και χωρίς τις αποσκευές του παρελθόντος. Σε κάθε περίπτωση η ιδιότητα του «νέου πολίτη» πρέπει να υπερισχύει των όποιων επιμέρους συλλογικοτήτων ή παραδόσεων επιβιώνουν. Πρόκειται για βασικές παραδοχές της ανεκτικότητας την οποία συχνά συστήνουμε στους άλλους…
Στην τριετία από το 2019 που άρχισε το εγχείρημα αναδείχθηκε ο ειλικρινής φόβος πολλών ότι την ύβρη της καινοτομίας θα ακολουθήσει η Νέμεσις. Δεν ήταν ένα απλό πρόσχημα διαφύλαξης εγκατεστημένων επετηρίδων. Το ό,τι το συναίσθημα αυτό υπήρξε αυθεντικό, δεν σημαίνει ότι ήταν και δικαιολογημένο ή ωφέλιμο.
15η ΜΑΙΟΥ: ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΚΥΜΑ της ΤΡΙΚΥΜΙΑΣ
Οι 120.000 νέοπες, άραγε, ποιον και τι απειλούν, πέραν του κ. Μητσοτάκη; Λένε ότι κομίζουν το κομματαρχικό πνεύμα των προσωποπαγών μηχανισμών κι έτσι θα αλλοιώσουν το πολιτικό Υποκείμενο. Τι μας απέδειξε όμως για τους μηχανισμούς η συμπεριφορά των 42.000 «παλιών» που ψήφισαν για την Κεντρική Επιτροπή;
Ποικίλοι κομισάριοι κραδαίνοντας, το “ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ”, εξηγούσαν στα μέλη ότι προκειμένου να γίνουν επαναστάτες θα πρέπει πρώτα να συμπεριφερθούν ως πειθαρχημένοι φαντάροι ή ως θρησκευόμενο ποίμνιο …
Στα ίδια πλαίσια είχε προηγηθεί προκλητικό face control στους ατυχείς νέο-προσερχόμενους, παραβιάζοντας κάθε έννοια ισοπολιτείας απέναντι σε όσους δεν είχαν κοινή αξιακή αφετηρία με τους κρατούντες. Ουσιαστικά αυτό εξώθησε τον ευέλικτο κ. Τσίπρα στην διαδικασία εκλογής από την βάση κι όχι κάποιος ύστερος μεσσιανισμός.
Στο φινάλε, ποιος εκ των προσελθόντων είχε ιδιοτελές συμφέρον από το να «δηλωθεί» σε μια κάλπη μέγιστης πολιτικής αλλά καθαρά συμβολικής σημασίας; Αυτός ο πολίτης δεν ήρθε ποτέ από τα κινήματα, δεν αγόρασε ποτέ του την ΑΥΓΗ, δεν συμμετείχε ποτέ στους δήμους ή στα συνδικάτα, δεν τον γράψανε τόσο καιρό οι κατά τόπους κομματάρχες.
Ιδού λοιπόν η Ρόδος, ιδού και το πήδημα για όποιον θέλει πολιτική και ιδεολογική δουλειά σε βάθος και σε πλάτος και δεν τα κατάφερνε τόσα χρόνια να ανακαλύψει τον λαό. Ακόμη κι αν κάποιος προσήλθε ως ακόλουθος και πιστός τινός, όλα στον κόσμο αλλάζουν, αν φυσικά η πολιτική συμμετοχή διαπαιδαγωγεί…
Όπως κι αν το αποτιμά η κάθε παράδοση με τα διαφορετικά ήθη της, δεν μπορεί στον 21ο αιώνα να θεωρείται το ανοικτό κόμμα ως μια a priori ΑΦΥΣΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ, πολιτικά επιλήψιμη.
Μάλλον μια προσχηματισμένη άποψη έχει επιλέξει την πεπατημένη ως την μόνη “φυσική” ακριβώς γιατί ταιριάζει στις αξίες της, στις πεποιθήσεις της ή στις επιθυμίες της.
Κι απέναντι στο προφανές “εκλογικό όφελος” που επήλθε, προτάσσει την ανησυχία για την υγεία της ιντελιγκέντσιας. Αποδίδει αυθαιρέτως στον δικό της τρόπο ισχυρές συμβολικές ιδιότητες.
Τα δύο ποτάμια των διακριτών πολιτικών παραδόσεων στον ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία συνεχίζουν να συμβάλουν και να εμφανίζουν δυναμική συνέργεια. Η ροή καθίσταται τυρβώδης, θορυβώδης και ενίοτε παίρνει μορφές ψυχρολουσίας. Σε κάθε περίπτωση όμως το ταξίδι αποδεικνύεται ενδιαφέρον.
