Παναγιώτης Τζανετής
“Όποιος θέλει να πολεμήσει την ψευτιά και την αμάθεια και να πει την αλήθεια, έχει να ξεπεράσει το λιγότερο πέντε δυσκολίες:Πρέπει να έχει το θάρρος να γράψει την αλήθεια παρόλο που παντού την καταπνίγουν, την εξυπνάδα να την αναγνωρίσει παρόλο που την σκεπάζουν παντού, την τέχνη να την κάνει ευκολομεταχείριστη σαν όπλο,την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θ’ αποκτήσει δύναμη,την πονηριά να τη διαδώσει ανάμεσα τους.”
ΜΠΡΕΧΤ
Ο κ Θ. Δρίτσας επιχείρησε μια “εσωτερικού τύπου” κριτική στο λιγοστό κοινό της πάλαι ποτέ διάσημης 17Ν. Κάτι σαν: “Παιδάκια που σας αρέσουν ακόμη οι στρακαστρούκες, αναρωτηθήκατε, άραγε, τι καταφέρανε “εκείνοι” με τους φόνους και τα αίματα; Τρομάξανε άραγε το καθεστώς ή αυτά τα εγκλήματα τους το εξυπηρέτησαν και το ενίσχυσαν;” Το λέει αυτό το ΚΚΕ από τον καιρό του φόνου του Γουέλτς, στα 1975, όταν δεν ακουγόταν τόσο αυτονόητο αλλά μάλλον αντιδημοφιλές. Σιγά το νέο, λοιπόν.
Ο κ Δρίτσας θάρρος και εξυπνάδα έχει περίσσεια, όπως δείχνει η μακρά πορεία του. Γιατί κανενός η ηθική και πολιτική υπόσταση δεν μπορεί να κρίνεται από μια και μόνη στιγμή στο ΚΑΝΑΛΙ 1 του Πειραιά.
Αν όμως τους δύο πρώτους όρους του Μπρεχτ για την αλήθεια τους διαθέτει με το παραπάνω, μένουν πολλές αμφιβολίες για την ορθή του κρίση, όσον αφορά στα χέρια ποιων εμπιστεύτηκε την δύσκολη αλήθεια του. Καθώς και για το αν έχει την “τέχνη”…
Στους 500 ακροατές αυτού του σταθμού πόσοι μπαχαλάκηδες ν’ ακούγανε τις παραινέσεις του και πόσοι εξ αυτών να έδιναν σημασία στα λεγόμενα ενός τέως Υπουργού; Προφανώς, ελάχιστοι.
Άκουγε όμως το σύστημα των έμμισθων προβοκατόρων που δεν ορρωδεί προ ουδενός κι όχι μόνον προ .. του Πολάκη. Έκαναν ότι δεν κατάλαβαν σωστά την πρόθεση του κ. Δρίτσα και τον έριξαν αυτοστιγμεί στα σκυλιά. Όπως έκαναν τις προάλλες και με την “κυρα-Σία” και βεβαίως για την κα Θ Τζάκρη, παλιότερα.
Άνθρωποι που θα μπορούσαν άνετα να είναι λοστρόμοι στο NOOR ONE, υποδύονται τον Κάτωνα τον τιμητή. Ισοπεδώνουν αδίστακτα υπολήψεις. Όλων, χωρίς τις προσδοκώμενες εξαιρέσεις των ευγενών και των μελίρρυτων. Οπότε αντί στον ΣΥΡΙΖΑ να ζητάνε νέα “πειθαρχικά”, ας κάνουν την αυτοκριτική τους για τα προηγούμενα.
Εκεί όμως που ο κ Δρίτσας πάτωσε εντελώς ήταν στον πέμπτο όρο για την αλήθεια, στην πονηρία! Κι είναι αδικαιολόγητος, γιατί τα δόντια αυτού του συστήματος τα έχει δοκιμάσει επανειλημμένως και προσωπικά. Πολλές φορές μάλιστα κατά γελοίο τρόπο όπως της υποτιθέμενης εμπλοκής του στο πολύνεκρο ναυάγιο του 2016 έξω απο την Αίγινα, όπου υποδεικνυόταν ως ο κρυφός καπετάνιος του ταχύπλοου. Η τωρινή προβοκάτσια την συναγωνιζεται εκείνην σε αθλιότητα. Οι άνθρωποι αυτοί που δεν δίστασαν δια των Γρυλλάκηδων να “δίνουν” τον πολιτικό τους αντίπαλο στις ΗΠΑ, ως τον μυστικό ηγέτη της 17Ν, βρίσκονται στα πράγματα. Οι γνωστοί ουτιδανοί φερτάκηδες. Τους συνοδεύουν διάφοροι αναμαζωξιάρηδες εξίσου αδίστακτοι.
Η αριστερά της αυταπάτης συνηγόρησε τότε στα έργα τους με κατηγόρους δύο Νίκους. Κι αν ο Ανδρέας κοιμάται από χρόνια στη λέσχη των δημιουργών του χρόνου, αυτοί ζούν. Κι ο ένας τους έφθασε μέχρι Πρόεδρος του Παναθηναϊκού, ενώ ο άλλος μέχρι αντιπεριφερειάρχης του Πατούλη. Για να μην θυμηθούμε και τον Θεοδωρικάκο λόγω Πειραιώς. Άλλοι σεμνύνονται ακόμη για το “ένδοξο” 89 της αριστεράς και παρεξηγούνται, αν τους το πεις βρώμικο.
Προπέτασμα καπνού
Όσοι αφελείς ακόμη πιστεύουν στο παραμύθι της αντιτρομοκρατικής νοσταλγίας, ας θυμηθούν ότι όταν ο κ. Μιχάλης Χρυσοχοϊδης εξάρθρωνε την 17Ν δεν της χάριζε να θεωρηθούν ως συνοδοιπόροι της ούτε καν τα φρικιά των Εξαρχείων.
Επιχειρούσε να την απομονώσει από παντού ακόμη και απο τους αντιεξουσιαστές, λέγοντας πως με αυτούς πολιτικά διαφωνούμε δεν είναι όμως εγκληματίες.
Απολύτως λογικό από την πλευρά του να προσπαθεί να απομονώσει εντελώς τον δύσκολο αντίπαλο. Αλλά τότε επρόκειτο για την αληθινή 17Ν κι όχι για τον ίσκιο της. Τώρα που σκιαμαχούν προσχηματικά δεν τους πειράζει να χαρίσουν στην 17Ν ακόμη και πρώην υπουργούς.
Ψάχνουν τόσο καιρό κάποιον να καταπιεί τον Λιγνάδη και την Μενδώνη. Βρήκαν απεργό πείνας, έστω κι ετοιμοθάνατο. Τώρα που πλάκωσε και το θανατικό της πανδημίας θα σεβόταν τον Δρίτσα που ήταν και στον Μαχητή;
Πώς το έλεγε το τραγουδάκι της Αριστεράς; Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά; Ε, και βάλε και βάλε!
Σιγά το νέο θα μου πείτε. Δεν είμαι όμως βέβαιος ότι δεν υπάρχουν φρικτές αυταπάτες στους ομοϊδεάτες του κ Δρίτσα. Όχι για το ρόλο της 17Ν αλλά για την παρακρατική ψυχή της κυβερνώσας παράταξης.
Ενώ ο Χάρος βγήκε παγανιά, σήμερα η ορχήστρα του Τιτανικού παιανίζει ατρόμητη, τα ίδια και τα ίδια. Ακόμη ταίζουν το χάσκον κοινό τους με φληναφήματα περί αναβίωσης της τρομοκρατίας, περί προσβολής των νεκρών από τον κ Δρίτσα, περι κορωνοδιαδηλώσεων κοκ.
Με το σοβαροφανές της ύφος ήρθε να επικυρώσει τον ενορχηστρωμένο κανιβαλισμό ακόμη και η αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος. Κι αυτή τάχα δεν κατανόησε την πρόθεση, κρίμα το όνομα. ..
Επειδή ο Μπρέχτ και τα αριστερά άσματα μάλλον δεν τους πιάνουν, ίσως ούτε κάν το δωρικόν “κωλοδεξιοί”, του κ Ξυδάκη, θα προσφύγω στην πρόσφατη πολιτική ιστορία του εκσυγχρονισμού.
Οι άνθρωποι είναι “ντενεκέδες”, έλεγε σε μια παρόμοια περίοδο ο Αρκάς σέντερ φορ του σημιτισμού, ο αείμνηστος Βαγγέλης Γιαννόπουλος.
“Ξεγάνωτοι”, διευκρίνιζε ..
