Τα οφέλη της ανατροπής

Του Νίκου Ξυδάκη

H μετατόπιση και η διασπορά των εκλογέων στις 6 Μαΐου δεν
επέτρεψε τον σχηματισμό κυβέρνησης και προκάλεσε εφιάλτες στο Βερολίνο και τις
Βρυξέλλες. Ο Ελληνας ασθενής εξέφρασε στην κάλπη την απόγνωσή του ενώπιον της
γενικευόμενης ανθρωπιστικής κρίσης, και διά της αντιμνημονιακής ψήφου διαμήνυσε
ότι η χημειοθεραπεία της λιτότητας τον σκοτώνει. Η νευρικότητα που διακατέχει
έκτοτε τους Ευρωπαίους εταίρους και τις διεθνείς αγορές καταδεικνύουν ότι
ενδεχόμενη πτώχευση της Ελλάδος και έξοδός της από την Ευρωζώνη, θα προκαλέσει
δυσβάστακτες ζημιές στο διεθνές σύστημα και ενδεχομένως να σημάνει το τέλος του
ευρώ. Ωστε το κόστος διάσωσης να υπολείπεται παρασάγγας από το κόστος
κατάρρευσης.

Ασφαλώς η Ελλάδα δεν επιθυμεί να καταστραφεί συμπαρασύροντας
το ευρωπαϊκό σύστημα στο οποίο ανήκει, το αντίθετο. Επιθυμεί διακαώς να
διασωθεί, και μάλιστα εντός του ευρωπαϊκού ολοκληρώματος. Για να συμβεί αυτό
όμως, απαιτείται ριζικά άλλη αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής κρίσης από την Ε.Ε.,
άρα και της ελληνικής. Μόνη η λιτότητα δεν οδηγεί σε ανάταξη, οδηγεί στην
καταστροφή. Αυτό το επισημαίνουν πλέον όλοι, από την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο,
έως το Παρίσι, τη Μαδρίτη και τη Ρώμη.

Υπό αυτή την έννοια, η οικονομικά κατεστραμμένη και πολιτικά
ασταθής Ελλάδα προσφέρει πολύτιμη υπηρεσία στην Ευρώπη με το πάθημά της: τώρα
όλοι ξέρουν ποια πολιτική είναι ατελέσφορη. Αντιστοίχως, το ωφέλημα στο
εσωτερικό: όποια κυβέρνηση αναδειχθεί μετά την 17η Ιουνίου γνωρίζει ότι θα
πρέπει να αναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο, τουλάχιστον ως προς τις προβλέψεις
του που απειλούν άμεσα με κατάρρευση την κοινωνία και την οικονομία. Η πρόσφατη
εκλογική ανατροπή μεταμόρφωσε ήδη τον λόγο των κομμάτων που επέβαλαν το
Μνημόνιο• τώρα όλοι μιλούν για επανεξέτασή του. Ισως διότι τώρα
συνειδητοποίησαν οδυνηρά ότι η πολιτική δεν μπορεί να ασκείται ερήμην της
κοινωνίας και των υλικών προϋποθέσεων της επιβίωσής της.