ΚΥΒΕΡΝΩΣΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

11 Ιουνίου, 2012

Του Θανάση Νικολαίδη

Το ζήτημα που κυριαρχεί σήμερα, στο πολιτικό επίπεδο, είναι η ανάδειξη μέσα
από την εκλογική διαδικασία μιας κυβέρνησης της Αριστεράς με πρωταγωνιστή τον
ΣΥΡΙΖΑ και συμπληρωματικές άλλες αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις. Βεβαίως με τους κανόνες του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος, η ανάδειξη
μιας τέτοιας κυβέρνησης είναι εφικτή. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν θα
είναι κυβέρνηση της Αριστεράς και ευρύτερα αν είναι δυνατή η ύπαρξη και
λειτουργία κυβέρνησης της Αριστεράς, με την κρατούσα βέβαια άποψη περί
Αριστεράς σαν δύναμη ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος και όχι σαν απλό
διαχειριστή της κρίσης του.

Σύμφωνα ακόμα και με τους οικείους στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρητικούς της
«δημοκρατικής Αριστεράς» (Λ.Αλτουσέρ κλπ), λες και μπορεί να υπάρχει αντιδημοκρατική
Αριστερά, το «πολιτικό σύστημα» είναι Ιδεολογικός Μηχανισμός του Κράτους (ΙΜΚ),
είναι το επινόημα, που αντιστοιχεί σε μια «συγκεκριμένη» πραγματικότητα, ότι τα
συστατικά μέρη αυτού του συστήματος, όπως και η αρχή του τρόπου λειτουργίας
του, βασίζονται στην ιδεολογία της «ελευθερίας» και της «ισότητας» του
εκλέγοντος ατόμου.

Με βάση την λογική αυτή σχηματίζονται τα «πολιτικά κόμματα» για να «
εκφράσουν» την επιθυμία των ατόμων της κοινωνίας για την πορεία αυτού του
κοινωνικού σχηματισμού παρά το γεγονός ότι η πορεία αυτή καθορίζεται
εκτός και επί του «πολιτικού συστήματος» από τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης
στην ταξική πάλη.

Η ύπαρξη των πολιτικών κομμάτων όχι μόνο δεν αποκλείει την ταξική πάλη, πώς
θα ήταν δυνατό άλλωστε, αλλά αντίθετα εδράζεται σε αυτήν. Και αν η κυρίαρχη
τάξη επιχειρεί πάντα να επιβάλλει την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία της πάνω
στα αυτοαποκαλούμενα κόμματα της εργατικής τάξης αυτό δεν είναι παρά μια μορφή
της ταξικής πάλης. Πράγμα που τα τελευταία τουλάχιστον 100 χρόνια έχει
επιτευχθεί για δύο κυρίως λόγους :

Πρώτος λόγος είναι η μεταφυσική προσήλωση των εργατικών κομμάτων και
της Αριστεράς στις ξεπερασμένες διδαχές του Μαρξισμού και στην ευλαβική τήρηση
μιας θεωρίας που οι κατηγορίες της ανάγονται στα μέσα του 19^ου αιώνα
χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ιστορική κοινωνική εξέλιξη και όχι απλά η
τεχνική εξέλιξη. Το αποτέλεσμα είναι τα εργατικά κόμματα να ασπάζονται σήμερα
μια συστημική θεωρία(όπως είναι σήμερα ο Μαρξισμός) και ένεκα αυτού να
αποβάλλουν την επαναστατική δυναμική τους και να καθίστανται και αυτά στοιχεία
του συστήματος.

Ο δεύτερος λόγος και συμπληρωματικός του πρώτου είναι ο «συμβιβασμός» των
εργατικών κομμάτων και της Αριστεράς για την επίτευξη της « κοινωνικής γαλήνης»
ή η «εξαγορά» ηγεσίας και τμήματος της βάσης τους και η δημιουργία της
εργατικής αριστοκρατίας.

Παρά ταύτα, αν ένα αριστερό πολιτικό υποκείμενο διατηρήσει την αυτοτέλειά
του και την επαναστατική δυναμική του, το ιδιαίτερο καθήκον του δεν είναι να
«συμμετάσχει» στην κυβέρνηση αλλά να μετασχηματίσει και να συντρίψει την
αστική κρατική εξουσία. Ακόμα και όταν ευκαιριακά συμμετέχει στην κυβέρνηση η
Αριστερά, επειδή το επιβάλλει η συγκυρία, όπως σήμερα, σε καμιά περίπτωση δεν
μπορεί να θεωρείται κυβερνώσα γιατί ο δικός ρόλος είναι η διαμόρφωση ευνοϊκότερων
όρων για την ανατροπή του συστήματος και όχι η διάσωσή του κάτω από την
ηγεμονία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και της αστικής τάξης.

Η Αριστερά με την πολιτικοκοινωνική έννοια και τα εργατικά κόμματα δεν
μπορούν να θεωρούνται « κόμματα διακυβέρνησης» ,δηλαδή κρατικά κόμματα, ούτε
υπό την ηγεμονία του κεφαλαίου, του οποίου την κυριαρχία στοχεύουν να
ανατρέψουν ούτε υπό την ηγεμονία της εργατικής τάξης καθόσον στρατηγικός τους
στόχος είναι ο μαρασμός και η συντριβή κάθε μορφής κρατικής εξουσίας.

Έτσι προκύπτει ότι η φράση «κυβερνώσα Αριστερά» στερείται νοήματος και η
χρήση της στοχεύει στην συνειδητή ή ασυνείδητη «ενσωμάτωσή» της στις επιλογές
του συστήματος.

Η ανωτέρω ανάλυση, σε καμιά περίπτωση δεν επιχειρεί να ισοπεδώσει την
ζοφερή πραγματικότητα του λαού και της χώρας μας και να ταυτίσει τις
μειοδοτικές πολιτικές δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ,ΝΔ,ΛΑΟΣ)που οδήγησαν τον τόπο στην
καταστροφή με όλες τις δυνάμεις που επιθυμούν την κατάργηση των κατακτητικών
Μνημονίων και την επανάκτηση της χαμένης αξιοπρέπειας του λαού μας.

Στόχος της επιχειρούμενης ανάλυσης είναι η κατάδειξη των ορίων της
«Αριστερής Διακυβέρνησης» όχι για να απορριφθεί αλλά αντίθετα για να γνωρίζουμε
τι μας περιμένει και να είμαστε έτοιμοι για νέους σκληρότερους αγώνες είτε μαζί
με την «Κυβέρνηση της Αριστεράς» είτε, γιατί όχι, και ενάντια σε αυτήν αν
ακολουθήσει την «πεπατημένη».

Ο Θανάσης Νικολαίδης είναι πρώην στέλεχος του ΠΑΣΟΚ ΦΛΩΡΙΝΑΣ
(και κατά τον στενό φίλο του, τον Απόκαυκο, υποψήφιος πρόεδρος της μέλλουσας κυβέρνησης του βουνού)