«Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ή οποιοσδήποτε άλλος διαθέτει στοιχεία στη διάθεσή του για βασανισμούς συλληφθέντων και όχι για τραυματισμούς τρομοκρατών όφειλε ήδη να τα έχει καταθέσει στη Δικαιοσύνη.» Αυτό είναι από ανακοίνωση του υπουργείου Δημοσίας Τάξης. Και είναι γελοίο. Γιατί ποτέ κανείς δεν έχει αποδείξεις που στέλνουν τον αστυνομικό στο δικαστήριο ή στο σπίτι του.
Φυσικά και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει στοιχεία. Κανένας δεν μπορεί να αποδείξει πώς χτυπήθηκαν οι ληστές του Βελβεντού. Είναι βέβαιο ότι χτυπήθηκαν από αστυνομικούς. Έγινε κατά τη σύλληψη ή κατά την ανάκριση; Κατά τη σύλληψη, ισχυρίζεται το υπουργείο. Κατά την ανάκριση, ωρύονται οι συγγενείς. Οι ίδιοι, ούτως ή άλλως, δεν μπορούν να μιλήσουν. Δεν τους επιτρέπονται ούτε τα τηλεφωνήματα. Τα λένε όλα οι φωτογραφίες τους που δημοσιεύονται στον δικτυακό τόπο της Αστυνομίας. Όχι, η Αστυνομία δεν αποφάσισε να βρεθεί αντιμέτωπη με την αλήθεια. Η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών έγινε μετά από εντολή του εισαγγελέα. Ακόμα δεν μάθαμε ποιος και γιατί έδωσε την εντολή της ψηφιακής επεξεργασίας τους.
Δεν ξέρω πόσα παίρνει ο άνθρωπος που δουλεύει το photoshop στην Αστυνομία. Όσα και αν παίρνει, δεν αξίζει τον μισθό του. Εκτός και αν το ξύλο είναι πιο δυνατό από το software. Είναι. Προσπάθησαν να ευπρεπίσουν, κάπως, τα πρόσωπα που έδωσαν στη δημοσιότητα. Αδύνατο. Και οι τέσσερις έχουν φάει τόσο ξύλο που δεν χρειάζονται photoshop, αλλά πλαστική επέμβαση. Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ξαναδεί τόσο σκληρές φωτογραφίες συλληφθέντων. Και αν θέλετε, δεν με σοκάρει τόσο η κάλυψη του τραύματος στο λαιμό, όσο η φωτογραφία από την οποία έχει αφαιρεθεί το χέρι που κρατάει από τα μαλλιά το κεφάλι ενός άνδρα. Όμως έχουν έναν δρόμο αυτά τα πράγματα και, δυστυχώς, ξέρουμε πού οδηγεί. Το υπουργείο θα επιμένει ότι η διαδικασία της σύλληψης είχε τόση ένταση και διάρκεια που άνοιξε τρύπες στα κεφάλια των δραστών. Πειστικό; Όσο και οι ισχυρισμοί που δηλώνουν ότι στην Ελλάδα δεν γίνονται βασανιστήρια. Μετά οι συγγενείς θα αναζητούν το δίκαιο που υποτίθεται ότι χορηγεί η δημοκρατία. Μάταια.
Πιθανότατα η υπόθεση θα εξελιχθεί σε μια μεγάλη «ζαρντινιέρα» όπου η πράξη των δραστών θα υπερισχύσει της κακοποίησης που, μάλλον, υπέστησαν. Κακώς. Διότι αν οι συλληφθέντες έχουν ασκόπως κακοποιηθεί, τότε έχουμε δύο διαφορετικά εγκλήματα, διαφορετικής βαρύτητας. Τώρα βέβαια αρκετοί από σας μουρμουρίζουν ότι έτσι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Δεν θα έπρεπε. Ούτε να γίνεται, ούτε να το μουρμουρίζετε. Κάποιοι λέτε «εντάξει, καλά τους έκαναν». Εκεί είναι το πρόβλημα. Διότι υπάρχουν και άλλοι που βλέπουν τα αγόρια να χτυπούν με τα καλάσνικοφ και λένε ακριβώς το ίδιο.
Σε ένα διεθνή διαγωνισμό αστυνομικών υπηρεσιών, προκρίνονται για την τελική φάση η Scotland Yard της Βρετανίας, το FBI και η ΕΛ.ΑΣ.
Φτάνει, λοιπόν, η ώρα της πρακτικής δοκιμασίας, που θα κρίνει ποια αστυνομία θα είναι η νικήτρια.
Η επιτροπή του διαγωνισμού εκφωνεί την τελική αποστολή:
"Έχουμε αφήσει ένα κουνέλι στη δασική έκταση που βλέπετε μπροστά σας. Η αστυνομία που θα ανακαλύψει και θα συλλάβει αυτό το κουνέλι, θα είναι η νικήτρια".
Ξεκινάει πρώτη η βρετανική Scotland Yard, ψάχνει μεθοδικά όλο το δάσος, χτενίζει κάθε πιθανή κρυψώνα και μετά από 3 ημέρες αναλύοντας όλα τα στοιχεία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι: ΚΟΥΝΕΛΙ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
Σειρά έχει τώρα το FBI. Ξεκινάει την έρευνα με ειδικούς θερμικούς ανιχνευτές προηγμένης τεχνολογίας, στοιχεία και πληροφορίες από κατασκοπευτικούς δορυφόρους, τοποθετεί κάμερες, μικρόφωνα, παγίδες, αλλά μετά από 3 ημέρες κι αυτή τίποτα. Γυρνάει στην επιτροπή παραδίδοντας το πόρισμα: ΤΟ ΥΠΟΠΤΟ ΚΟΥΝΕΛΙ ΔΕ ΒΡΕΘΗΚΕ!
Έρχεται τέλος κι η σειρά της ΕΛ.ΑΣ. Οι πράκτορές της εφορμούν στο πυκνό δάσος, με γκλομπς, ασπίδες, χειροπέδες και ορειβατικούς κρίκους. Περνάει μια ώρα κι εμφανίζονται σέρνοντας πίσω τους καταχτυπημένη, καταματωμένη και αλυσοδεμένη μιαν αρκούδα. Με το που τη φέρνουν μπροστά στην επιτροπή η αρκούδα πέφτει γονατιστή και φωνάζει:
– ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΞΥΛΟ. ΟΜΟΛΟΓΩ! ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΚΟΥΝΕΛΙ!!
–