Διαβάζοντας το “Βήμα της Κυριακής”, σκόνταψα σ’ ένα άρθρο. Όχι στον τίτλο του που αναφερόταν στις ιδιωτικοποιήσεις. Αλλά στον συγγραφέα. Είχε την υπογραφή “Καραμανλής Κώστας Αχ.”. Το ονοματεπώνυμο γνωστό. Εκείνο το “Αχ”, με προϊδέασε, μ’ έκανε ν’ αναφωνήσω και εγώ ένα δικό μου “αχ”. Το δικό του “Αχ”, παρέπεμπε στον Αχιλλέα, αδελφό του ιδρυτή της Ν.Δ. και θείο του πρωθυπουργού που το 2009, θέλησε να φύγει όσο πιο γρήγορα γίνεται από την εξουσία όταν τα πράγματα ζόρισαν. Το δικό μου “αχ” παρέπεμπε στην εύλογη νομίζω εκτίμησή μου, πως ένας ακόμα Καραμανλής ετοιμάζεται για να μπει στην πολιτική.
Βέβαια, ο “Καραμανλής Κώστας Αχ”, υπογράφει το άρθρο ως “στέλεχος ναυτιλιακών επιχειρήσεων και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Κωνσταντίνος Καραμανλής”. Αλλά πως αλλιώς να το έλεγε; “Αυριανός υποψήφιος βουλευτής και μελλοντικός αρχηγός της Ν.Δ.” ; Δεν γίνονται έτσι αυτά τα πράγματα. Σιγά-σιγα γίνεται η ζύμωση. Χθες ένα άρθρο, αύριο μια συνέντευξη-με την βοήθεια ισχυρών μέσων ενημέρωσης- μετά μια ομιλία σε μεγάλο ακροατήριο και ο “Κ.Κ. του Αχ.” αυτόματα διεκδικεί την ψήφο μας. Την οποία μπορούμε να προβλέψουμε βάσιμα ότι θα την πάρει. Όχι την δική μας ακριβώς, αλλά εκείνων που ακόμα συγκινούνται από “βαριά” ονόματα της πολιτικής και θεωρούν πως οι απόγονοι έχουν ένα κληρονομικό χάρισμα. Κάτι σαν DNA πολιτικής το οποίο μεταφέρεται από γενιά σε γενιά.
Ενδεχομένως βέβαια ο “Κ.Κ. του Αχ.” να μην θελήσει να μπει στην πολιτική, αν και μαθαίνω το αντίθετο. Όμως, αυτό δεν μας αποτρέπει να θυμηθούμε, πόσοι κληρονόμοι θέλησαν και μπήκαν σ αυτήν, όχι πάντα με τα καλύτερα αποτελέσματα. Σαν το DNA, να μην τους ακολούθησε πάντα. Δεν είναι μόνο οι “Καραμανλήδες” που θεωρούν πως το όνομα αυτοδίκαια παραπέμπει σε μια πολιτική καριέρα η οποία συνήθως δεν περιορίζεται σ’ ένα βουλευτιλίκι, οι φιλοδοξίες είναι πολύ υψηλότερες. Υπάρχουν πολλοί ακόμα. Παπανδρέου, Μητσοτάκης, δεκάδες άλλοι. Παιδιά, ανίψια, εγγόνια, ξαδέλφια και μια σειρά από συγγενικά πρόσωπα πολιτικών τα οποία ακολουθούν την καριέρα των προγόνων. Και μάλιστα, συνήθως με επιτυχία από πλευράς εκλογιμότητας.
Πολλοί ψηφοφόροι σπεύδουν να επικυρώσουν την παράδοση.
Φυσικά, όποιος κουβαλάει ένα “βαρύ” πολιτικό επώνυμο, δεν σημαίνει αυτόματα πως είναι ακατάλληλος για την πολιτική. Ωστόσο, σίγουρα ξεκινάει από διαφορετική αφετηρία σε σχέση με τους συνυποψήφιούς του. Και αν μάλιστα το ονοματεπώνυμο είναι ακριβώς το ίδιο με τον πρόγονο πολιτικό, τόσο πιο μπροστά βρίσκεται στην κούρσα εκκίνησης. Θυμηθείτε τον Μ.Λιάπη. Και αυτός ήταν ανιψιός Καραμανλή, είχε μάλιστα μπει στην πολιτική πολύ πιο νωρίς από τον άλλο ανιψιό και μετέπειτα πρωθυπουργό. Όμως, δεν τον έλεγαν Καραμανλή. Και πιστέψτε με, εκεί γύρω στο 1996, όταν στη Ν.Δ. έψαχναν για διάδοχο του Έβερτ, ανακάλυψαν τον Κ. Καραμανλή κυρίως λόγω του ονοματεπωνύμου του. Εντάξει, δεν ήταν ανύπαρκτος, όμως αν δεν είχε το όνομα, κανένας δεν θα σκεφτόταν να φωνάξει ένα νεαρό βουλευτή Θεσσαλονίκης που δεν είχε διευθύνει ούτε περίπτερο, να ηγηθεί ενός κόμματος εξουσίας. Το σκέφτηκε ο Γ. Βαρβιτσιώτης, το προώθησε και η επιλογή του, βγήκε. Ένας νεαρός Καραμανλής, εκλέχτηκε αρχηγός της Ν.Δ. και λίγα χρόνια αργότερα, πρωθυπουργός της χώρας.
Πάντως, έχω την άποψη, πως το πρόβλημα, δεν το έχουν οι πολιτικοί που προωθούν τέκνα, ανίψια κλπ. Ούτε οι επίγονοι που θεωρούν σχεδόν αυτοδίκαια πως τους ανήκει μια θέση στη Βουλή. Το έχει εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας, που τους επιβραβεύει. Εκείνο το μεγάλο κομμάτι, που θεωρεί πως αρκεί ένα πολιτικό όνομα για να τους εκπροσωπεί καλά…
