 |
Του Στάθη Παχίδη
Θα μπορούσε να είναι τίτλος σύγχρονης τραγωδίας αλλά αν από την Ψαρού ως την ψειρού είναι ένα τσιγάρο δρόμος, αποδεικνύεται πως ο δρόμος ίσως να ‘ναι και συντομότερος από τη Βουρβουρού.
Τρεις Θεσσαλονικάρχες – όχι, δηλαδή, απλοί, εκλεγμένοι αντιπρόσωποι, αλλά πολιτικοί που καθόρισαν ζωές και προοπτικές, επί σειρά ετών, στη μικρή μας πόλη – βρέθηκαν ή βρίσκονται αντιμέτωποι με τη Δικαιοσύνη. Ο παρ’ ολίγον πρωθυπουργός και ο πρώην Δήμαρχος καταδικασμένοι, ο έκπτωτος πρώην Νομάρχης υπόδικος.
Ό,τι συνέβαινε στη Θεσσαλονίκη, συνέβαινε και στην υπόλοιπη χώρα και όξω από δω οι τοπικισμοί και οι διαχωριστικές, έστω και απ’ την ανάποδη. Όμως, για τον μέσο Σαλονικιό νου είναι δύσκολο να ισορροπήσει από τη μια ο κ. Μαντέλης (κι αν ξεχνώ κάποιον, ευχαρίστως να τον προσθέσουμε) κι απ’ την άλλη οι τρεις Θεσσαλονικέρος. Ή οι δικοί μας ήταν, όπως έλεγε η γιαγιά μου η Πολίτισσα, «σερσέμηδες» (ευκολόπιστοι από αλαζονεία, θα το ‘λεγα) ή το νερό, το κλίμα, το έδαφος και οι συνθήκες της πόλης ευνοούν τέτοια άνθη. Η Θεσσαλονίκη, εκτός από ερωτική φτωχομάνα, αποδεικνύεται και λαμογιομάνα.
Κι αν η μισή ντροπή είναι των Θεσσαλονικαρχών, τι γίνεται με το έτερον ήμισυ; “Τοιούτοις, τοιούτος αρχιερεύς…”, κατά τον απόστολο Παύλο. Χωρίς καμιά διάθεση αυτομαστιγώματος, εμείς τους εκλέγαμε, εμείς έστω και από ανοχή ή παράλειψη τους αφήσαμε τοπάρχες, άρχοντες και εκπρόσωπους (ok, ένα σχήμα λόγου είπα να κάνω κι ανατρίχιασα…). Εκτός κι αν μας βολεύει η ιστορία με τις κάποιες χιλιάδες γραίες, που βγάζουν Δήμαρχο… Ο δημόσιος λόγος οφείλει να ‘ναι πάντα καλών προθέσεων και θα δεχτώ (ωχ, ανατριχιάζω πάλι…) την ύπαρξη ρομαντικών ιδεολόγων που πίστευαν στον πολιτικό λόγο του παρ’ ολίγον πρωθυπουργού, γοητεύονταν από το στυλ του πρώην Δημάρχου και καλούσαν σε κοινωνικές εκδηλώσεις τον πρώην Νομάρχη (φημολογείται ότι πήγαινε μέχρι και σε χειρουργική επέμβαση, αν παρευρίσκονταν παραπάνω από πέντε).
Πέρα, όμως, από τους αγνούς ρομαντικούς, υπάρχει και η καθοριστική συνομοταξία των υποστηρικτών και των συναλλαγέντων. Από απλό ρουσφετάκι μέχρι ολική δημόσια στήριξη και από «ω, τον αγαπητό…», μέχρι πόρτα-πόρτα νταλαβέρι. Οι δεξαμενές ψηφαλακίων, εκείνα τα μικρά μπλοκ εξουσίας, που έχουν παγιώσει οι κύριοι προέδροι των σωματείων, οι κύριοι επίτροποι, οι διορισμένοι και οι προαχθέντες, οι επευφημούντες κι οι χειροκροτητές, οι παράγοντες και οι παραγοντίσκοι, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, οι παρατρεχάμενοι και οι αντ’ αυτών, προς τα πού να ‘χουν στρέψει το βλέμμα τους, σε ποιο άρμα να έχουν προσδεθεί, πως ν’ ατενίζουν το μέλλον, πού να βρίσκονται;
Μη σκεφτεί ν’ απαντήσει κανείς μ’ εκείνο το αναντάμ παπαντάμ ευρηματικό “Χρονοντούλαπο της Ιστορίας”… Πόσους να χωρέσει πια κι αυτό; Ίσως να ‘ταν μια λύση το Καυταντζόγλειο.
