“Τα Δεκεμβριανά ήταν η αγανάκτηση των παιδιών της γαλαρίας που βλέπαν τους συντρόφους τους και τα όνειρά τους στα φέρετρα, από σφαίρες που ρίξαν δωσίλογοι και φασίστες, φορώντας γαλάζιους μανδύες εθνικοφροσύνης…”
Μάνος Χατζιδάκις
Δημήτρης Αργυρός
Όταν ο ένοπλος λαός αντιστέκεται
Πριν ακριβώς 80 χρόνια, τον Δεκέμβρη του 1944 τα “παιδιά της γαλαρίας” έπαιξαν τα ρέστα τους για μια λεύτερη πατρίδα αλλά κυρίως για πανανθρώπινη την λευτεριά.
Αφού πάνω από 3 χρόνια πολέμησαν -με«νύχια και δόντια» -τους Ναζί και τους ντόπιους συνεργάτες του, κυρίως μέσα από το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΕΠΟΝ που έκφρασε και αντιπροσώπευσε την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού.
Ο Δεκέμβρης του 1944 βρήκε τον ένοπλο λαό του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ της Αθήνας να αντιστέκεται στους αποικιοκράτες Βρετανούς, στον Ελληνικό αστισμό, στους δωσίλογους και τους φασίστες συνεργάτες των ναζί.
Ένα Ελληνικό αστικό κράτος που μαζί με τους δωσίλογους και τα φασιστικά τάγματα ασφαλείας συνεργάστηκαν και υπηρέτησαν τους Ναζί κατακτητές.
Κενό εξουσίας
Η απελευθέρωση από τους Ναζί άφησε ένα κενό εξουσίας το οποίο δεν επιχείρησε να καλύψει το ΕΑΜ στο πλαίσιο της διεθνούς αντιφασιστικής συμμαχίας και της υποταγής της κυβέρνησης του βουνού στην κυβέρνηση του Καΐρου.
Όμως οι Βρετανοί που κατέλαβαν την Αθήνα και την θεωρούσαν μια κατεχόμενη πόλη βρήκαν απέναντι τους την ένοπλη αντιεξουσία του ΕΑΜ.
Και το χειρότερο, οι ιμπεριαλιστές αποικιοκράτες Βρετανοί αλλά και τα ντόπια Ελληνικά στηρίγματα τους δεν είχαν τη πολιτική βούληση να τα βρουν ή να συμβιβαστούν με τον ένοπλο ΕΑΜικο λαό.
Από την άλλη πλευρά στην ηγεσία του ΕΑΜ/ΚΚΕ αλλά και στην ηγεσία της ΕΣΣΔ ηγεμόνευε η στρατηγική του συμβιβασμού.
Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος δεν είχε τελειώσει ακόμα και η ΕΣΣΔ δεν μπορούσε να σπάσει τις συμφωνίες του με τις ΗΠΑ/Μεγάλη Βρετανία. Επίσης λίγους μήνες πριν είχε δωρίσει την «λεύτερη» Ελλάδα στους Βρετανούς. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο «κόκκινος στρατός» δεν είχε κατέβει στην Ελλάδα, αν και μπορούσε να το κάνει ένα μήνα πριν τους Βρετανούς.
Θεωρία σταδίων
Η σταλινική εξουσία της ΕΣΣΔ ακολουθώντας την γραμμή του «σοσιαλισμού σε μόνο μια χώρα» ένιωθε ένα φόβο απέναντι σε κάθε επαναστατική διαδικασία που δεν την ακολουθούσε πιστά, ακόμη και αν είχε αναφορά σε αυτήν. Οι επιτυχημένες επαναστάσεις του σταλινικού Χότζα, του (τότε σταλινικού) Τίτο και του σταλινικού Μάο δεν ακολούθησαν τις οδηγίες του πατέρα Στάλιν.
Δυστυχώς η Ελληνική ηγεσία του ΕΑΜ/ΚΚΕ δεν είχε την ίδια ξεκάθαρη τοποθέτηση με τους παραπάνω.
Ήταν αποτέλεσμα μιας θέσης του ΚΚΕ που μιλούσε για μια πολιτική σταδίων στο δρόμο προς τον σοσιαλισμό.
Με βάση την παραπάνω θέση με την κατάκτηση της εξουσίας από το κόμμα του προλεταριάτου επιλύονται πρώτα τα αστικοδημοκρατικά καθήκοντα. Δηλαδή, ολοκληρώνεται ο όποιος αστικοδημοκρατικός μετασχηματισμός και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την σοσιαλιστική οικοδόμηση.
Σε αντίθεση με την θεωρία των σταδίων, η διαρκής επαναστατική θεωρία πιστεύει ότι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός θα λύσει και τα όποια αστικοδημοκρατικά καθήκοντα.
Μια επαναστατική διαδικασία που είναι απολύτως εφικτή σε ένα περιβάλλον διεθνοποίησης και της επανάστασης της τεχνολογίας και των παραγωγικών δυνάμεων απέναντι στους καπιταλιστικούς καταμερισμούς και τις αστικές σχέσεις παραγωγής/ εξουσίας.
Αλίμονο όμως αν η εν λόγω επαναστατική διαδικασία μείνει περιχαρακωμένη στα εθνικά πλαίσια και δεν φτάσει μέχρι τέλους. Τότε έχουμε: Α) την γραφειοκρατική και στην συνέχεια την νεοκαπιταλιστική εξουσία, όπως συνέβη στην ΕΣΣΔ και στον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Β) Χειρότερα μπορεί να έχουμε την αντιδραστική εξέγερση των παραγωγικών δυνάμεων που συμπλέουν με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και εξουσίας.Μια τέτοια καθολική μορφή αντιδραστικής εξέγερσης των παραγωγικών δυνάμεων και σχέσεων είναι ο πόλεμος. Ο οποίος στέκεται απέναντι σε μια προοδευτική εξέγερση των παραγωγικών δυνάμεων και της τεχνολογίας , στο πλαίσιο μιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Και αυτό είναι ένα μάθημα και για τις σημερινές συνθήκες.
Αδύνατος συμβιβασμός
Ξαναγυρνώντας το 1944 η από “τα κάτω” κίνηση του ένοπλου ΕΑΜικού λαού και τμήματος της ηγεσίας, πχ Άρης Βελουχιώτης, κατανοούσε ότι είναι αδύνατος ο συμβιβασμός με τους Βρετανούς και τον Ελληνικό αστισμό, αλλά δεν ήρθε σε ρήξη με την ηγεσία του ΚΚΕ και της ΕΣΣΔ και το πλήρωσε ακριβά.
Η επιθετικότητα των Βρετανών δεν άφηνε περιθώρια για αυταπάτες.Η ένοπλη εξέγερση των “παιδιών της γαλαρίας” δεν ξύπνησε την ηγεσία του ΕΑΜ /ΚΚΕ για να κινητοποιήσει το σύνολο των δυνάμεων για να αντιμετωπιστεί η Βρετανική επιθετικότητα. Άφησε το Άρη Βελουχιώτη να πολεμά τον Ζέρβα και τον ΕΔΕΣ στη Ήπειρο.
Με αποτέλεσμα την ήττα των “παιδιών της γαλαρίας”, την συμφωνία της Βάρκιζας, η οποία αμνήστευε τα πολιτικά εγκλήματα αλλά όχι τα ποινικά εγκλήματα.
Στην συνέχεια οι αριστεροί και οι κομμουνιστές μπήκαν στο στόχαστρο-τάχα μου, τάχα μου – για ποινικά εγκλήματα, ακόμη και για τις δίκαιες εκτελέσεις των δωσίλογων και των ανθρώπων των Ναζί.
Αυτό οδήγησε τους αριστερούς και τους κομμουνιστές ξανά στο βουνό και την παρανομία και τέλος στο εμφύλιο πόλεμο.
Ο λεγόμενος εμφύλιος πόλεμος, παρά τον ηρωισμό του ΔΣΕ (Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος), για την ηγεσία του ΚΚΕ δεν ήταν και πάλι ένας ξεκάθαρος και συνεπής επαναστατικός αγώνας. Ήταν μια ακόμη προσπάθεια του ΚΚΕ για έναν ένοπλο συμβιβασμό με το αστικό κράτος και τις ΗΠΑ που αντικατέστησαν την Μεγάλη Βρετανία.
Ευτυχώς που ηττήθηκε η αριστερά;
Κάποιοι καλοπροαίρετα ή μη θα πουν πως ευτυχώς που ηττήθηκαν οι κομμουνιστικές δυνάμεις, καθώς είδαμε και την κατάληξη του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Δεν είναι εύκολη η απάντηση και ούτε η ιστορία εξελίσσεται με εάν. Από μια διαλεκτική τοποθέτηση θα έλεγα, πως μια νίκη των κομμουνιστών δυνάμεων στην Ελλάδα μπορεί να δημιουργούσε επαναστατικές δυναμικές και για την δυτική Ευρώπη και τότε θα είχαμε μια εντελώς άλλη εξέλιξη.
Έτσι γίναμε μια μισοαποικία των ΗΠΑ και της δύσης, τώρα των μνημονίων και του χρέους, κάτι που βόλευε και βολεύει και τον Ελληνικό αστισμό.
Με τις δυνάμεις της κομμουνιστικής αριστεράς, είτε μέσα στο ΚΚΕ, είτε στην άκρα αριστερά να αποτελούν το όπλο της μαχόμενης κριτικής του αγωνιζόμενου λαού.
