Δημήτρης Αργυρός
Ας μου επιτραπεί να σχολιάσω δυο στιγμιότυπα της συγκυρίας σε συγχορδία. Στο πρώτο κτύπο έχουμε τον υψηλό τόνο ενός πλανητάρχη, στο δεύτερο κτύπο τον χαμηλό τόνο του ηγέτη ενός νέου προτεκτοράτου των ΗΠΑ/ΕΕ/ΙΣΡΑΗΛ.
Στιγμιότυπο πρώτο: Η “Ειρήνη” του Τραμπ
Ο Τραμπ στην Αίγυπτο κομπάζει με το γνωστό του ύφος και ήθος ότι έφερε ειρήνη στην Μέση Ανατολή. Μια ειρήνη στα μέτρα των σιωνιστών, δίχως ένα χρονοδιάγραμμα της δημιουργίας ενός Παλαιστινιακού κράτους. Μια εύθραυστη ειρήνη που ήδη παραβιάζεται από τους Ισραηλινούς.
Ο Τραμπ είναι ένας ιδιόρρυθμος ακροδεξιός, που σκέφτεται και δρα ως επιχειρηματίας. Ως επιχειρηματίας μιλά στους σιωνιστές Ισραηλινούς. Τα βρίσκεται με τους Άραβες του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας και της Αιγύπτου (ενώ τους έχει ήδη αγορασμένους ) καθώς και με την Τουρκία του αγαπημένου του φίλου Ερντογάν. Και τους κάνει συνεταίρους στο επιχειρηματικό σχέδιο «Γάζα». Κατά αυτόν τον τρόπο θα ελέγξει και την Χαμάς που είτε οι Άραβες και οι Τούρκοι την ενισχύουν ή και την ελέγχουν.
Για ένα Αμερικανό επιχειρηματία που όλα πουλιούνται και αγοράζονται πρόκειται για μια εντελώς κυνική και σωστή σκέψη. Δεν υπολογίζει όμως καθόλου τους ανθρώπους στη Γάζα. Οι επιλογές που προσφέρει στους Παλαιστίνιους το επιχειρηματικό σχέδιο «Γάζα» είναι η μισθωτή σκλαβιά ή η προσφυγιά. Βέβαια, καμιά Αραβική χώρα δεν θέλει αυτούς τους ανυπότακτους ανθρώπους και είναι απολύτως φυσικό: Δεν βάζεις αντάρτες μέσα στο σπίτι σου, γρήγορα θα στα κάνουν «γη Μαδιάμ».
Η Χαμάς δεν είναι το πιόνι του Κατάρ και της Τουρκίας. Η Χαμάς, αν έγινε αυτό που είναι δεν ήταν επειδή είχε από πίσω της το Κατάρ και το Ιράν, που ισχύει σε ένα βαθμό. Έγινε γιατί έκφρασε και εκπροσώπευσε τους “φυλακισμένους” της πιο μεγάλης ανοικτής φυλακής στο κόσμο, της Γάζας. Κατά κάποιο τρόπο η 7η Οκτωβρίου ήταν μια αιματηρή απόδραση των “φυλακισμένων” της φυλακής της Γάζας.
Η Χαμάς έγινε αυτό που είναι, γιατί ακολουθώντας τον ισλαμιστή “Τσε Γκεβάρα” Αλ-Κασάμ της μεγάλης εξέγερσης των Αράβων της Παλαιστίνης το 1936, άνοιξε τις αγκαλιές της στα πλέον καταπιεσμένα στρώματα της τεράστιας “φυλακής” της Γάζας. Εκπροσωπώντας μια μαχόμενη εκδοχή ενός ταξικού σουνιτισμού, όπως στο Λίβανο η Χεζμπολάχ, εκφράζει έναν ταξικό σιιτισμό. Ας σημειωθεί -όχι τυχαία – ότι Αλ-Κασάμ ονομάζεται ο στρατιωτικός βραχίονας της Χαμάς.
Με την «ειρήνη» του Τραμπ οι “φυλακισμένοι” και η φτωχολογιά της Γάζας πάρα την αιματηρή τους θυσία, μένουν και πάλι στο αέρα. Και γρήγορα είτε θα ξαναβρούν την Χαμάς (όχι πως την έχουν χάσει ), είτε θα φτιάξουν μια άλλη.
Αν ήθελε μια πραγματική λύση ο Τραμπ αλλά και οι Ισραηλινοί σιωνιστές, θα άνοιγαν μια πραγματική συζήτηση για την δημιουργία ενός Παλαιστινιακού κράτους δίπλα στο Ισραήλ, αναστέλλοντας κάθε σκέψη και δράση περαιτέρω αποικισμών που περιορίζουν το χώρο των Παλαιστινίων της δυτικής όχθης.
Αν ήθελαν μια ουσιαστική λύση ο Τραμπ και οι Ισραηλινοί σιωνιστές, θα απελευθέρωναν τον Μαρουάν Μπαργκούτι. Ο Μπαργκούτι είναι ένας φυλακισμένος ηγέτης των Παλαιστινίων και της Φατάχ του Αραφάτ, ο Μπαργκούτι προοριζόταν να αναλάβει την ηγεσία της Φατάχ και της plo, της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Ο Μπαργκούτι είναι ο μόνος που θα μπορούσε να ενώσει τους Παλαιστίνιους (το έχει κάνει στις φυλακές) και να υπερβεί όλες τις πτέρυγες του Παλαιστινιακού λαού. Μόνο που όπως είναι λογικό αυτό δεν το θέλει ούτε ο Τραμπ, ούτε οι Ισραηλινοί και κρατούν το Μπαργκούτι στην φυλακή.
Όπως και να έχει η ειρήνη, η πραγματική ειρήνη βρίσκεται πολύ μακριά και οι Παλαιστίνιοι θα συνεχίζουν να «σηκώνουν τον σταυρό τους» ανεβαίνοντας τον «Γολγοθά» τους.
Παραμένοντας ταυτόχρονα ένα πρότυπο αγωνιστικότητας για κάθε αγωνιζόμενο λαό.
Στιγμιότυπο δεύτερο: ο «άγνωστος στρατιώτης» του Μητσοτάκη
Ο Έλληνας Τραμπ (δίχως το ταλέντο του πλανητάρχη και μάλλον δίχως ο ίδιος Τραμπ να τον έχει περί πολλού), αφού τον «τάπωσε» ο χαροκαμένος πατέρας των Τεμπών και το κίνημα αλληλεγγύης, είπε να πάρει το αίμα του πίσω.
Ως αφορμή του γεγονότος ότι ο χώρος της απεργίας πείνας του Π.Ρούτσι ήταν ο «άγνωστος στρατιώτης» απαγορεύει τις συγκεντρώσεις στο εν λόγω χώρο , μεταφέροντας την αρμοδιότητα του χώρου στο υπουργείο Άμυνας, χαϊδεύοντας με αυτό τον τρόπο το ακροδεξιό ακροατήριο.
Όταν το πρωτο-ανακοίνωσε ήταν κάπως συγχυσμένο, αν εννοούσε ότι θα κατέβαζε το στρατό για να φυλάει το χώρο αλά Τραμπ. Λίγο αργότερα διευκρίνισε ότι την φύλαξη του χώρου συνεχίζει να την έχει η αστυνομία.
Το νόημα παραμένει : Δεν θα είναι νόμιμες οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στο χώρο του «αγνώστου στρατιώτη». Λες και υπάρχει τόπος και χώρος που είναι αντικειμενικά άβατο ή ιερός και έξω από τον κοινωνικό ανταγωνισμό.
Λες και η κοινωνική και πολιτική διαπάλη έχει χωρικά στεγανά.
Ας σημειωθεί ότι στον χώρο του «αγνώστου στρατιώτη» είναι γραμμένα τα ονόματα των νεκρών των Τεμπών.Για να δούμε, θα τολμήσει η κυβέρνηση να τα σβήσει; Ή μήπως ο Μητσοτάκης θα ρίξει την ευθύνη στον υπουργό Αμύνης, τον Δένδια που τυγχάνει να είναι ο εσωτερικός ανταγωνιστής του;
Υποκειμενικά όλα τα παραπάνω καθορίζονται από τα πολιτικά και ιδεολογικά πλαίσια: Κατά συνέπεια ο Μητσοτάκης ως ένας τραμπικός ακροδεξιός από την δική του πλευρά έχει δίκιο. Όπως αντίστοιχα έχουν δίκιο αυτοί που υποστηρίζουν το αντίθετο από την δική τους ιδεολογική και πολιτική οπτική.Και αυτό που τελικά δημιουργεί το αντικειμενικό δίκαιο είναι η δύναμη της μιας ή της άλλης ιδεολογικής/πολιτικής πτέρυγας να επιβάλει την ισχύ της.
Την παραμονή της γενικής απεργίας της 14ηςΟκτώβρη ο Έλληνας Τραμπ, μέσου του εξίσου τραμπικού πρύτανη του πολυτεχνείου, στέλνει την νύκτα και συλλαμβάνει φοιτητές και φοιτήτριες που έκαναν κατάληψη, την οποία είχε αποφασίσει η μαζική γενική συνέλευση τους.
Ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα υπουργοί του ήθους και του ύφους Άδωνι είχαν στοχοποιήσει τις δυνάμεις της κομμουνιστικής απελευθέρωσης ,τμήματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μπορεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να είναι κάπως περιθωριακή στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό αλλά είναι υπαρκτή και δυναμική στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Ανάμεσα στους συλληφθέντες βρίσκονται μέλη της κομμουνιστικής απελευθέρωσης και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Είναι ολοφάνερο ότι η ακροδεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη από την μια θέλει να παίξει το αντικομουνιστικό χαρτί, χαϊδεύοντας τα ακροδεξιά ακροατήρια, ενώ από την άλλη τρέμει την κοινωνική αντιπολίτευση που γίνεται στο δρόμο και στα κοινωνικά κινήματα.
Φοβάται ένα αγωνιζόμενο λαό στο δρόμο και όχι τον Τσίπρα, το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ.
