Μαζί τους φάγαμε!

Τάκης Λιδωρικιώτης

Το «Μαζί τα φάγαμε!» υπήρξε το ρέκβιεμ Πάγκαλου αλλά φαίνεται πως το ζήλεψε η κ. Βίκυ Φλέσσα λέγοντας: «Μαζί τους φάγαμε!», για τα θύματα των Τεμπών. Τα μεγέθη δυσανάλογα κι οι καιροί διαφορετικοί αλλά το κοινό στοιχείο είναι η ανθρώπινη οίηση.

Η κ. Φλέσσα είχε όλα τα προμηνύματα μετά το πρώτο ατόπημα της στα Γιάννενα, όταν θέλησε να διακοσμήσει τον μητσοτακισμό της με λαογραφικά σχόλια για την αντιμετώπιση του βιώματος του Χάρου από τον ελληνικό πολιτισμό. Αντί όμως να βάλει μυαλό, έστειλε εξώδικα σε όσους της επισήμαναν την ύβρι και συνέχισε. Η επίκληση μάλιστα της δεοντολογίας για μια πρακτική τύπου «Ομάδα Αληθείας», εκ μέρους μιας συνυποψήφιας του κ. Μουρούτη, προκάλεσε καγχασμό.

Καιρός φέρνει τα λάχανα

Η κ. Βασιλική Φλέσσα θα έπρεπε να αρκεστεί στην θέση της πρώτης επιλαχούσας του ευρωψηφοδελτίου ΝΔ του 2019, του ενδόξου τότε Αντισύριζα μετώπου, όταν κατέθεσε την δική της σεμνή συμβολή στο φαινόμενο. Θα πει κανείς ότι ως επιλαχούσα δεν αποζημιώθηκε ουδόλως, ενώ είδε άλλους μη εκλεγέντες, ακόμη και υποδεέστερους αυτής, να υπουργοποιούνται (Αμυράς, Καιρίδης). Επιπλέον, η φιλόλογος-τηλεπερσόνα ίσως να τα κατάφερνε πράγματι καλύτερα από την Ασημακοπούλου, τον Κύρτσο, τον Ζαγοράκη κλπ.

Αποδείχθηκε όμως και στην περίπτωση της ότι η μεταμόσχευση από την μικρή οθόνη στο μεγάλο παζάρι της πολιτικής, δεν είναι και το πιο ασφαλές μονοπάτι. Στην Ευρωβουλή η καλλίπυγος Εύα του MEGA και του ΠΑΣΟΚ υπήρξε το πιο ακραίο παράδειγμα αλλά η Θεσσαλονίκη, το ΠΑΣΟΚ και το MEGA μας έδωσαν επίσης και την κ Μαρία Σπυράκη (3η το 2019). Είναι, άραγε, δίκιο ότι τώρα πλέον οι σοβαρές κυρίες Φλέσα και Σπυράκη, αποτελούν νεροκουβαλήτριες στον μύλο του ελαφροτάτου Αυτιά, της κ. Μελέτη με την «ηλίαση» και του αχρειο-μαρξιστή Τσιόδρα;

Θα είναι, άραγε, κι αυτή η νέα φουρνιά δημοσιογράφων, «πολιτικοί» μιας χρήσης; Κι αν τυχόν είναι, θα το καταλάβουν να φύγουν μόνοι τους εγκαίρως; Ίσως να ζητάμε πάρα πολλά … Θυμίζω ότι δεν το κατάλαβε ούτε ο κ Σταύρος Θεοδωράκης, θύμα κι αυτός του συνδρόμου μιας χρήσης αλλά στο επίπεδο του πολιτικού αρχηγού.

Τέλος ως συνήθως, αποδείχτηκαν αστείες οι προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ να τους μιμηθεί. Στην περίπτωση Παπανώτα ο δημοσιογράφος δεν είχε ούτε καν την μια του ευκαιρία, προτού θυσιαστεί στις ανάγκες οικοδόμησης του αρχηγικού προφίλ.

Παρακμή

Μπορεί κάποιος να πει ότι το φαινόμενο της μαζικής, εφ’ άπαξ εργαλειοποίησης αφορά ευρύτερα σε ανθρώπους που χρησιμοποιούνται ως καταγεγραμμένες δημόσιες εικόνες κι όχι αποκλειστικά στους τηλεοπτικούς αστέρες. Στα πλαίσια αυτά θα πρέπει να ερμηνευτεί στον αξιέπαινο κ Κιμπουρόπουλο, το τι σφάλμα έκανε κι οι εκλογείς από το ρεκόρ των 420.000 σταυρών τον καταδικάζουν τώρα σε αφάνεια. Επίσης ας εξηγηθεί στους Ζαγοράκη – Πατουλίδου, γιατί οι μετακινούμενες δάφνες του Πύρρου Δήμα είναι διαρκείας κι οι δικές τους όχι.

Είναι ευδιάκριτος ένας έντονος αθηνοκεντρισμός στις τωρινές κυβερνητικές επιλογές. Βορείως του Σχηματαρίου δεν διαφαίνεται πιθανότητα εκλογής ευρωβουλευτού, βάσει Opinion polls. Το κρατίδιο του Κολωνακίου φαίνεται να ελέγχει ζηλότυπα τον δρόμο προς το Στρασβούργο.

Βέβαια κι η συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ προς τον Βορρά, διαχρονικά, θα έπρεπε ν’ αποτελέσει αντικείμενο μιας διατριβής, δεδομένου ότι αντιμετωπίζεται διαρκώς με τον εξ Αθηνών ορισμό κάποιας «αντιβασιλείας» που αλλάζει μεν ως πρόσωπο αλλά ουχί ως μέθοδος ή αποτέλεσμα. Έτσι σε 4-5 περιφέρειες της ο ΣΥΡΙΖΑ προβλέπεται ότι θα τερματίσει τέταρτος αλλά δεν δείχνει να πολυενοχλείται. Αντιθέτως μια κάποια προσπάθεια περί την Μακεδονία διακρίνει κανείς στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ.